Ik heb deze film bekeken samen met mijn dochter, die tot de doelgroep behoort. Zij was er dan ook positiever over dan ik, omdat ze beter in staat was met de hoofdpersoon mee te leven. Voor mij was het allemaal veel te Amerikaans, klef en eendimensionaal. De hoofdrolspelende tieners gingen voor mij nog wel, maar de mega-irritante ouders en vooral Dafoe waren werkelijk tenenkrommend. Waarom hij als een te pas en te onpas zuipende slechterik uit een B-film moet worden neergezet, terwijl hij toch echt wel redenen heeft om cynisch en alcoholisch te zijn, is me een raadsel. Dit laatste ontging mijn dochter ook, maar voor haar waren de thema's dood en liefde op jonge leeftijd wel aansprekend. Wat niet wegneemt dat zij op driekwart van de film volkomen terecht in slaap viel, want als de film voor mij al onverdraaglijk sloom is, dan heeft hij voor een tienerpubliek helemaal de dynamiek van een blokuur algebra. Conclusie: tamelijk goedbedoeld klef tienerdrama dat zich kabbelend voortsleept en verrassend genoeg verpest wordt door de volwassen acteurs.
Ik zag deze film een jaar of 2 geleden al eens op de Britse of Belgische tv, en ik twijfelde of ik hem vandaag nog een keer zou kijken. Maar dat is niet nodig: ik kan de film moeiteloos terughalen, hoewel er weinig schokkende momenten in zitten. Het kantoor, de lunches, de keuken, en de straatscènes leken toen ik hem zag helemaal niet zo opvallend of geniaal gefilmd, maar dat is achteraf schijn. Ze waren wel heel goed gefilmd, maar op een onopvallende, onnadrukkelijke manier. Dat geldt trouwens ook voor beide hoofdrolspelers. Verder herinner ik me dat ik de hele tijd benieuwd bleef hoe het verder zou gaan, terwijl ik me verkneukelde om alle kleine grappige details. Aanrader!
als reactie op de film Braveheart
als reactie op de film The Fault in Our Stars
als reactie op de film The Lunchbox