Er valt van alles aan te merken op "de Nederlandse Film" maar nou net niet op deze. IJzersterke vertolking van Ariane S. Een lekker vileine Annette M. en een prima Sallie H. Het is voor deze ene keer maar goed dat je weet hoe het afloopt, trouwens.
Om een anderhalf uur durende film te maken over het leven van Astor Piazolla moeten alle familie-fotoalbums open. Veel beeldmateriaal lijkt er niet te zijn van de man, hoe bekend hij ook is. Maar hoewel de film daardoor een bonte verzameling kiekjes en kleine fragmentjes is, vertelt hij wel degelijk een boeiend levensverhaal dat bijna de hele 20ste eeuw bestrijkt. Maar hoe het nou precies allemaal zit met de vele vijanden die hij had in Argentinië, en wat voor relatie hij met zijn kinderen had, komen we niet echt te weten. Alle fotoboeken gaan open, maar er lijken aardig wat verhalen geheim te blijven. Voor de muziekliefhebber in het algemeen een must, maar voor wie het fijne wil weten over zijn kleurrijke leven misschien niet helemaal bevredigend.
Ik vind de, overigens positieve, recensie van Jan Roselaar nog te voorzichtig. De vergelijking met 40 yr old virgin klopt zelfs niet wat thema betreft, laat staan de stijl. Dit is een verstilde film over menselijke emoties, en de plot speelt een bijrol. De beelden, de muziek en het spel zijn van hoog niveau, en wat ik zeer geslaagd vind, is het behandelen van thema's als depressie, eenzaamheid, en pesten zonder valse sentimentaliteit en met die typisch Scandinavische, superieur droge humor. De hoofdrolspeler is geweldig.
Ik heb de documentaire bekeken, en hij is goed gemaakt. Persoonlijk vind ik de muziek van Bros heel verschrikkelijk, maar zelfs als ik een fan was geweest, had ik moeite gehad met kijken. De broertjes zijn ontzettend zelfingenomen, niet al te snugger en sociaal ook niet echt handig. Soms is het zo erg dat ik dacht dat het een satire was. Maar dat is het niet. De film lijkt te willen suggereren dat hun korte succes ze zo gemaakt heeft, maar dat komt niet echt uit de verf. Wat overblijft is twee onaangename ijdele mannetjes die op een onverkwikkelijke manier ruzie maken. Het reunieconcert brengt ze ook niet echt nader tot elkaar... ik werd er vooral een beetje misselijk van.
The Shipping News is een veel betere verfilming dan het nogal drakerige Brokeback Mountain (beide boeken van Annie Proulx). Spacey lijkt het boek gelezen te hebben, want zijn vertolking van de sullige hoofdpersoon is hilarisch goed gelukt. De sfeer klopt griezelig precies met die van het boek. Aanrader.
Voor wie geen idee heeft: dit is een BBC productie die met een minibudget lijkt te zijn gemaakt voor de televisie door en voor alternatieve tieners. Een wazig, niet al te samenhangend maar sympathiek product van het soort dat vooral leuk is om naar te kijken als je zelf een alternatieve tiener bent of er aan hebt meegewerkt.
Te lage ratings voor deze film. Goed verhaal, en de hele cast klopt behalve Kidman en Ejiofor, die zijn inderdaad niet echt geloofwaardig als geliefden, maar doen hun best. Julia Roberts wordt alleen maar beter met de jaren, en is de absolute ster. Dat kunnen we deze keer echt niet aan haar looks wijten, want ze ziet er uit alsof het haar allemaal echt is overkomen... ik was onder de indruk. Geen spoortje ijdelheid.
Een van de slechtste verfilmingen van King's boeken, die (de films) enorm in kwaliteit uiteenlopen. Als ik die Richard Thomas zie moet ik altijd meteen aan the Waltons denken... wat een suffe acteur is dat. Zelfs naar de standaards van een tv-serie vind ik het niet om aan te zien en een belediging voor het boek. Ook de muziek is om te braken.
Als je denkt: "oude mannen met schapen, moet ik daar naar gaan zitten kijken?", is het antwoord ja. Lees de recensie niet. Daarin moest weer eens 95% van het verhaal verklapt worden, en dat is nergens voor nodig. De twee broers trekken je vanaf de eerste minuut hun onherbergzame wereldje in, en laten jou (en elkaar) niet meer los. Het oordeel van de recensie klopt wel. Op de hele film valt weinig tot niets aan te merken. Ik kan hem warm aanbevelen, al is warm niet echt het juiste woord.
Ik heb niets tegen CGI, spanning en sensatie of bruut geweld, maar dit soort films mis ik wel eens, en ze komen toch wat vaker uit Europa dan uit Hollywood. Hoewel, op een of andere manier moest ik aan The Straight Story van David Lynch denken... vooral door de hoofdpersoon. Een fijne film met een soort humor waar ik de slappe lach van krijg ("je bent vegetarisch, maar je experimenteert wel op kinderen" - of het hele gedoe met auto's steeds). Maar ook wat wijsheid, ontroering, absurdisme en een geweldig spelende kat. Ook het acteerwerk van de mensen is van hoog niveau. Ik heb me uitstekend vermaakt. Voor wie twijfelt: gewoon kijken!
Het eerste half uur vond ik deze veelbelovend. De deur staat wagenwijd open voor van alles en nog wat. Misschien is dat juist de valkuil van het onderwerp tijdreizen, waarin al menig filmmaker zich verslikt heeft. Hier wordt na een goed begin gekozen voor een marketingstrategie: het wordt een film voor vinexwijk-bewoners, waarin het burgerbestaan met al zijn platgetreden paden schaamteloos wordt verheerlijkt. De moraal: doe maar gewoon... echt het laatste waar je op zit te wachten in een tijdreis-film. Als de obligate bruiloft en begrafenis aan de beurt zijn ben ik - helaas - allang gapend afgehaakt. Een teleurstelling.
Aardige geweldsfilm met humor. Omdat niets in de film zichzelf serieus neemt, is het ook niet echt storend dat er de nodige fouten tegen de logica en de continuïteit in zitten. Maar zodra er een serieuze of pseudofilosofische toon wordt aangeslagen, wordt het meteen tenenkrommend vals. Dat wordt dan weer goedgemaakt door de aanwezigheid van meneer Walken (Ik ben het lang niet altijd met Tarkus eens, maar die man kan werkelijk alles en verpest nooit iets)
Wat leuk! Tommy Lee Jones is eindelijk geen hoofdcommissaris of FBI-baas, maar mag acteren. En met wie! Hij blijft moeiteloos overeind naast Streep, en dat is niet niks. Ze hebben er lol in, dat zie je. Geen dijenkletser, maar wie van wat subtielere humor houdt (alleen de blikken die ze elkaar toewerpen al) moet zeker kijken. Ik zat ook te wachten tot Carell gierend uit de bocht zou vliegen, maar nee, hij voelt aan dat het hier niet om hem gaat, en is daarom juist goed. Erg leuke film.
Net als de vroegste tekenfilms van Disney lijdt deze aan doelgroepverwarring: bij vlagen veel te eng voor basisschoolkinderen, en veel te kinderachtig voor (jong-)volwassenen. Ideale kijkleeftijd ligt rond de 13-14 jaar vermoed ik. Angela Jolie en het hele CGI-spektakel zien er overigens uit om door een ringetje te halen. De muziek is rode-rozen-rood-verven van het meest bombastische soort, geheel in jaren 40-stijl...
Helemaal mee eens. Niet alleen Rockwell, maar ook Kelly Reilly, Joe Anderson, en de koning van de rare bijrollen William Macy doen het prima. Als je een amusementsfilm in het thriller- of geweld-genre verwacht, zal de film je tegenvallen. Voor wie een film absoluut in een hokje moet duwen vóór er naar te kijken, is het eerder een filmhuisfilm met een broeierige spanning en een goed te volgen verhaal, dat wel aan de sombere kant is. Persoonlijk vond ik de muziek van Atli Örvarsson erg goed, mooie strijkers (niet uit blik) met kamerorkest. Sommigen vinden de muziek trouwens juist irritant, hij is inderdaad wel duidelijk aanwezig.
Een echt goede film is het niet. Het lijkt op de achter elkaar geplakte afleveringen van een mini-serie, en het script is een beetje kinderfilm-achtig. Maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door het hele zooitje acteurs, die er zonder enige pretentie vol in gaan zonder op welke rem dan ook te trappen. De lol spat er van af, en dat is zo aanstekelijk dat je voor je het weet mee zit te bewegen en te gillen. De excuusblanken in de film doen net zo hard mee, en dreigende politieke correctheid wordt afgewend doordat iedereen elkaar zowel letterlijk als figuurlijk voortdurend in de haren zit. En als ik me niet vergis speelt die Paige Hurd echt zelf de pianopartijen. Een film om zelfs zuurpruimen op te vrolijken.
Overspannen spierbundel komt terug uit het leger, slaat de boel kort en klein omdat het hem niet bevalt, wordt hiervoor volkomen onterecht vrijgesproken en meteen maar tot sherriff gekozen - om in die functie vervolgens het ene misdrijf na het andere te plegen.
Dat de slechteriken bijna net zo erg zijn als hij neemt niet weg dat het volkomen van de pot gerukt is om zo iemand als een "good guy" neer te zetten. Dit juweeltje moet wel uit het land van Trump komen...
Net gezien, voor het eerst... lekker oubollige horror zonder computeranimatie. Hoogtepunten zijn de weerzinwekkende kleren die iedereen aanheeft, de met één lullig synthesizertje gemaakte, maar helemaal niet verkeerde soundtrack, een jongetje met een heel maf kapsel die sprekend op johnny depp lijkt, en twee briljante griezelvondsten: de trap die in kauwgom verandert, en de telefoonhoorn die een tong krijgt. Nu waarschijnlijk leuker om naar te kijken dan toen.
Prachtige film, ik kan het niet beter zeggen dan de recensie. Eén minpunt: de muziek is lelijk "mooi" en melodramatisch, en dat haalt de film voor mij bij vlagen naar beneden. Gelukkig leiden de beelden, het acteerwerk en het gelaagde scenario meestal de aandacht van deze wanklanken af.
Dit is de enige film waar ik daadwerkelijk de bioscoop voor uitgelopen ben, met een weeïg gevoel van walging. Werkelijk alles aan deze film werkt bij mij als een braakmiddel, nog steeds.
Bij mij riep deze film helemaal geen gevoelens op, wel een intense verveling en een lichte irritatie. Wat ik zag waren rommelige, vaak overbelichte beelden van een stelletje goede, maar narcistische acteurs in een aaneenschakeling van scènes waarin maar een beetje wordt rondgehangen en rondgelummeld. Waren de dialogen dan tenminste nog interessant geweest, dan had ik daar niet eens mee gezeten. Maar dit geneuzel is een belediging voor de echte serieuze film. Alsof je verplicht op vakantie moet met een stelletje opgeblazen, zelfvoldane babyboomers.
Over de Top- komedie van niet erg hoog niveau, maar ook zonder pretenties. Ondanks hun te zwaar aangezette typetjes doen Witherspoon en Vergara hun best, wat er voor zorgt dat het af en toe licht amusant wordt. Er zijn slechtere komedies gemaakt in de USA.
De beer-scène? Eén derde van de film is beer-scène... de vergelijking met The Revenant is een beetje flauw, die is vele jaren later gemaakt, en de beer in The Revenant was op zijn minst gemanipuleerd, als hij al niet helemaal geanimeerd was - en deze beer moest het doen met de techniek van 1997 en hij ziet er heel erg uit als een enge, echte beer. Verder waren de beelden inderdaad mooi, de acteurs inderdaad zelfingenomen, maar niet zo zelfingenomen als de van clichés aan elkaar hangende muziek, het verhaal wel aardig, en het tempo inderdaad zo traag, dat de fastforward-knop constant lonkt.
Films kunnen mooi zijn, opwindend, ontroerend of vermakelijk. De beste films vertellen daarbij ook nog iets over wat leven is, en hoe we omgaan met de onbegrijpelijke dingen die we mee kunnen maken. Dit is er zo een.
Inderdaad een redelijke horrorfilm. Geen overvloed aan animaties, en een flinke hoeveelheid onvervalste suspense. Een eng sfeertje, een paar aardige vondsten in het scenario, en het acteerwerk is acceptabel. Ik vond hem bij wijd en wijlen wel erg sloom, en de muziek is teleurstellend synthetisch en fantasieloos, soms zelfs volkomen misplaatst.
Desalniettemin: voor liefhebbers van het genre zeker het bekijken waard.
Ik vond het een aangename film om naar te kijken. Dat komt wat mij betreft door Hathaway en De Niro, die allebei lol in hun werk hebben en karakters spelen die net buiten hun comfort zone liggen. En als De Niro in de achteruitkijkspiegel kijkt naar Hathaway's dochter (in de film), die het ook heel goed doet, trouwens, kun je zien dat hij een topacteur is: hij kijkt vertederd, maar hij heeft net iets gezien dat niet OK is, en dat lees je van zijn gezicht zonder dat hij een spier vertrekt.
Het is de hele tijd lekker weer, alles ziet er geruststellend uit, en iedereen zorgt een beetje voor elkaar, zonder dat het een kleffe bedoening wordt. Groot pre is voor mij dat er geen bruiloft in zit, maar wel een aanzoek om in het zelfde graf te eindigen. De muziek is helaas vreselijk, desondanks raad ik deze aan.
Ik vond de film onderhoudend, en had geen last van een stijlomslag in het midden. Waar ik wel last van had, was dat de rol van de farmaceutische industrie in de tweede helft opeens naar de achtergrond verschuift, en alle hoofdpersonen opeens bedriegers en leugenaars blijken te zijn met zelfzuchtige bedoelingen, waarvan de een er overigens goed mee wegkomt en de andere een stuk minder. Het hele verhaal lijkt wel te zijn omgegooid doordat er een rechtszaak van een medicijnfabrikant in de lucht hing ofzo - want iedereen heeft het aan het eind gedaan BEHALVE de pillendraaiers... vreemd! Want de basis van het verhaal (dat sommige antidepressiva (zelf-)moordneigingen veroorzaken bij niet gewelddadige mensen) is wel degelijk waar.
Dit filmtijdperk (de eerste 50 jaar van de computeranimatie) zal later herinnerd worden als de tijd van de bespottelijke computerwezens. Deze film is daar geen uitzondering op, want het is weer niet om aan te zien, wat best jammer is, want verder is het helemaal niet zo'n beroerde film, met heel behoorlijk spel van de hele cast (zeker ook de twee kleine meisjes) en een verhaal dat niet wereldschokkend is, maar ook niet slecht. Misschien komt er ooit nog een korte versie zonder nepspook en met een ander einde (want het einde is nu echt te erg voor woorden). Wat dan overblijft is waar deze film sterk in is: griezelige suggestie zonder dat er al te veel te zien is.
Ik zag deze film vandaag en er heerst hier een oorverdovende stilte. Zo slecht is deze film toch niet. Hij is weliswaar een beetje bedachtzaam en traag, en het scenario blinkt niet uit in originaliteit. Maar het is een geslaagde mix van voor Amerikaanse begrippen smaakvolle humor en niet al te diepgravende filosofie van de koude grond. De acteurs spelen prima (ook de bijrollen) en het is een bijna gezellige film waarin stiekem toch van alles gebeurt. Als je verwachtingen niet te hooggespannen zijn, kun je deze gerust bekijken.
Ik vond het ook een verrassend aardige film over een thema dat me nou niet meteen aansprak. Mede door een goed spelende Ronan werd ik meteen in het verhaal getrokken. Het New Yorkse deel vond ik van hoog niveau. De gesprekken aan tafel bij de hospita (super-bijrol van Julie Walters) waren hilarisch. Het gedeelte in Ierland vond ik wat fletser, hoewel de hoogst akelige mevrouw Kelly (nog een super-bijrol van Brid Brennan) veel goedmaakte. Alles bij elkaar is de film zeker het bekijken waard. De muziek was niet bijzonder, op de Ierse muziek na, met als hoogtepunt het a capella lied bij de maaltijd voor de armen.
Nog nooit heb ik zo'n slechte film gezien van Nederlandse bodem, en dat zegt iets. Denk aan een nachtmerrie-achtig lange aflevering van SpangaS of Brugklas met het scenario van een bouquet-reeks romannetje, maar dan véél pretentieuzer en gespeeld door volwassenen. Waarschijnlijk is de doelgroep 12-16 jaar, maar dat betekent nog niet dat je een wanproduct van deze orde kunt afleveren. Zeer diepe plaatsvervangende schaamte voor allen die hieraan meegewerkt hebben. De rating staat nog op 0,0 en dat wilde ik graag zo houden dus ik stem niet :-{}
Ik twijfel wat ik het vreselijkst vind aan deze film: de dialogen, die lijken te zijn geschreven door een twaalfjarige, de kitscherige "muziek", die constant iets lijkt te willen benadrukken dat er niet is, of het acteerwerk. Ik denk het laatste. Het is werkelijk niet om aan te zien.
Een aardige, zij het soms wat slome film over een vrij normaal gezin dat bestaat van het ontvoeren van rijke mensen, soms uit de directe omgeving. Verbazend vond ik, hoe vanzelfsprekend dit verschijnsel blijkbaar is/was in Argentinië: iedereen in de film lijkt het volstrekt normaal te vinden dat er mensen ontvoerd worden. Wat voor mij de film aantrekkelijk maakte, was om een heel stel acteurs en actrices te zien die ik nog niet kende maar prima spelen. Ik vond het een degelijke en onderhoudende film, waarin het spel wat meer opviel dan de regie en cinematografie, en een verbazend kijkje in het Argentinië van de jaren 80.
Een Leni Riefensthal-achtige film (qua inhoud, niet qua vormgeving) waarin Bruce Willis, nadat hij uitdrukkelijk van zijn meerdere het bevel heeft gekregen zich niet met de binnenlandse aangelegenheden van een soevereine staat te bemoeien, doelbewust besluit dit toch te doen, waarna hij om een handjevol vluchtelingen te redden hele volksstammen overhoop schiet.
Als deze tot de tanden gewapende vredesmissie uiteindelijk toch het onderspit dreigt te delven, wordt het hele zwikkie platgebombardeerd door straaljagers met raketten, waarna de "helden" binnengehaald kunnen worden, toegejuicht door zwijmelende Afrikaanse schonen en hun kinderschaar.
Dat het bij Afrikaanse burgeroorlogen en ethnische zuiveringen volkomen onduidelijk is wie wie is, laat staan wie gelijk heeft, wordt doelbewust verzwegen. Onversneden Hollywoodpropaganda voor Amerikaanse militaire inmenging in het buitenland van het ergste soort.
als reactie op de film Lucia de B.
als reactie op de film Piazzolla, the Years of the Shark
als reactie op de film Fúsi
als reactie op de film After The Screaming Stops
als reactie op de film Léon
als reactie op de film The Shipping News
als reactie op de film Spaceship
als reactie op de film Secret in Their Eyes
als reactie op de film It
als reactie op de film Hrútar
als reactie op de film A Man Called Ove
als reactie op de film About Time
als reactie op de film Welcome to the Jungle
als reactie op de film Hope Springs
als reactie op de film Maleficent
als reactie op de film A Single Shot
als reactie op de film Beauty Shop
als reactie op de film Walking Tall
als reactie op de film A Nightmare on Elm Street
als reactie op de film Let the Right One In
als reactie op de film An Officer and a Gentleman
als reactie op de film A Bigger Splash
als reactie op de film Hot Pursuit
als reactie op de film The Edge
als reactie op de film Room
als reactie op de film Curse of Chucky
als reactie op de film The Intern
als reactie op de film Side Effects
als reactie op de film Mama
als reactie op de film Larry Crowne
als reactie op de film Brooklyn
als reactie op de film Get Lost!
als reactie op de film Solomon Kane
als reactie op de film El Clan
als reactie op de film Tears of the Sun