We leven in een tijd waarin sommige acteurs totaal niet serieus omgaan met hun vak. Sommigen scheppen er zelfs over op dat ze geen interesse hebben in het medium als geheel - ze vertellen hoe ze geen enkele film kunnen uitzitten en helemaal geen films kijken - terwijl anderen het vak schaden door te schitteren in de slechtst denkbare producties.
Het is een vreemde mix van mensen die veel geven om hun ambacht en de kunst van het verhalen vertellen en anderen die puur gemotiveerd worden door de grootte van hun loonstrook. Dit is iets waar Judi Dench zich over heeft beklaagd toen ze sprak over de huidige staat van de filmindustrie en over bepaalde acteurs die volgens haar hun vak niet waard zijn.
Gebrek aan articulatie
Dench beschreef wat haar het meest stoort aan sommige jonge acteurs, die op een heel andere manier werken dan vroeger. Ze is zelf een icoon van de Britse filmindustrie, met tientallen jaren aan ervaring in films als Pride and Prejudice, de James Bond-reeks en talloze Shakespeare-producties zoals Hamlet.
Dankzij die uiteenlopende ervaring heeft ze inzicht in alle aspecten van de podiumkunsten en dus het gezag om terug te blikken op de veranderingen in het vak. Dench klaagde over de vele toneelstukken en televisieseries waarin ze de acteurs niet kan verstaan en benoemde het gebrek aan articulatie in een BBC-drama genaamd Jamaica Inn specifiek.
Apathie, luiheid
Over haar ergernis met die serie zei Dench: "Ik weet dat het drama zich afspeelde in Cornwall, maar het was belachelijk. Vaak wil ik roepen: 'Wil je dat nog eens zeggen, want ik versta je niet!' Het is apathie, luiheid. Als je niet gehoord wil worden, blijf dan thuis en doe het in je woonkamer. Het vereist geen geschreeuw, het vereist dat je leert hoe het werkt, waar je stem vandaan komt, waar je middenrif zit en hoe je dat gebruikt."
Het klopt dat er de laatste jaren steeds meer producties zijn waarin het moeilijk is te verstaan wat er gezegd wordt, mogelijk door acteurs met minder formele training of door een geluidsontwerp waarin dialogen worden overstemd door effecten.
Iets leren
Maar voor Dench is dit simpelweg onvergeeflijk. Er is geen excuus voor woorden die niet verstaanbaar zijn en het breekt volgens haar met de gouden regels van het acteerambacht. Acteren evolueert misschien op manieren die we nog niet volledig begrijpen, maar Dench heeft een punt: dat betekent niet dat we genoegen moeten nemen met onverstaanbaarheid.
De kunst van duidelijke uitspraak lijkt steeds meer tot het verleden te behoren. Misschien kunnen mensen nog iets leren van de grootheden van het toneel, met een preciezere aanpak die perfect geïntegreerd zou kunnen worden in het moderne filmmaken.
Het is een vreemde mix van mensen die veel geven om hun ambacht en de kunst van het verhalen vertellen en anderen die puur gemotiveerd worden door de grootte van hun loonstrook. Dit is iets waar Judi Dench zich over heeft beklaagd toen ze sprak over de huidige staat van de filmindustrie en over bepaalde acteurs die volgens haar hun vak niet waard zijn.
Gebrek aan articulatie
Dench beschreef wat haar het meest stoort aan sommige jonge acteurs, die op een heel andere manier werken dan vroeger. Ze is zelf een icoon van de Britse filmindustrie, met tientallen jaren aan ervaring in films als Pride and Prejudice, de James Bond-reeks en talloze Shakespeare-producties zoals Hamlet.
Dankzij die uiteenlopende ervaring heeft ze inzicht in alle aspecten van de podiumkunsten en dus het gezag om terug te blikken op de veranderingen in het vak. Dench klaagde over de vele toneelstukken en televisieseries waarin ze de acteurs niet kan verstaan en benoemde het gebrek aan articulatie in een BBC-drama genaamd Jamaica Inn specifiek.
Apathie, luiheid
Over haar ergernis met die serie zei Dench: "Ik weet dat het drama zich afspeelde in Cornwall, maar het was belachelijk. Vaak wil ik roepen: 'Wil je dat nog eens zeggen, want ik versta je niet!' Het is apathie, luiheid. Als je niet gehoord wil worden, blijf dan thuis en doe het in je woonkamer. Het vereist geen geschreeuw, het vereist dat je leert hoe het werkt, waar je stem vandaan komt, waar je middenrif zit en hoe je dat gebruikt."
Het klopt dat er de laatste jaren steeds meer producties zijn waarin het moeilijk is te verstaan wat er gezegd wordt, mogelijk door acteurs met minder formele training of door een geluidsontwerp waarin dialogen worden overstemd door effecten.
Iets leren
Maar voor Dench is dit simpelweg onvergeeflijk. Er is geen excuus voor woorden die niet verstaanbaar zijn en het breekt volgens haar met de gouden regels van het acteerambacht. Acteren evolueert misschien op manieren die we nog niet volledig begrijpen, maar Dench heeft een punt: dat betekent niet dat we genoegen moeten nemen met onverstaanbaarheid.
De kunst van duidelijke uitspraak lijkt steeds meer tot het verleden te behoren. Misschien kunnen mensen nog iets leren van de grootheden van het toneel, met een preciezere aanpak die perfect geïntegreerd zou kunnen worden in het moderne filmmaken.
