in Algemeen
Update:
Als het verschil tussen de vertolkingen van Henry Cavill en David Corenswet ons iets heeft geleerd, dan is het wel dat mensen enorm uiteenlopende meningen kunnen hebben over DC's Superman.
De veelgeprezen regisseur en bekende stripboekfan Quentin Tarantino is daarop geen uitzondering; in 2004 gaf hij een controversiële interpretatie van de Superman-mythos via de beruchte schurk Bill (David Carradine).
Diepere monoloog
Tegen het einde van Kill Bill: Volume 2 houdt Bill een monoloog over superhelden die zich richt op het cliché van geheime identiteiten, met name in relatie tot Superman. Tarantino stelt, kort gezegd, dat het alter-ego van Clark Kent een dik aangezette karikatuur van de mensheid is, gebaseerd op hoe Superman ons ziet (= kwetsbaar en ineffectief).
Hoewel de meeste fans deze bespiegelingen als een waardeloze beoordeling van de Man van Staal beschouwen, geloven sommigen dat Tarantino gelijk had. Beide meningen zijn ronduit irrelevant. Bill heeft ongelijk, maar dat was waarschijnlijk ook de bedoeling van de regisseur.
Zo fictief als wat
De monoloog wordt ten onrechte aangezien voor Tarantino's eigen gevoelens, omdat schrijvers vaak personages gebruiken als spreekbuis voor hun eigen meningen en overtuigingen, maar het is waarschijnlijker dat dit gewoon voortkomt uit Bill zijn eigen vertekende kijk op de wereld.
De veelgeprezen regisseur en bekende stripboekfan Quentin Tarantino is daarop geen uitzondering; in 2004 gaf hij een controversiële interpretatie van de Superman-mythos via de beruchte schurk Bill (David Carradine).
Diepere monoloog
Tegen het einde van Kill Bill: Volume 2 houdt Bill een monoloog over superhelden die zich richt op het cliché van geheime identiteiten, met name in relatie tot Superman. Tarantino stelt, kort gezegd, dat het alter-ego van Clark Kent een dik aangezette karikatuur van de mensheid is, gebaseerd op hoe Superman ons ziet (= kwetsbaar en ineffectief).
Hoewel de meeste fans deze bespiegelingen als een waardeloze beoordeling van de Man van Staal beschouwen, geloven sommigen dat Tarantino gelijk had. Beide meningen zijn ronduit irrelevant. Bill heeft ongelijk, maar dat was waarschijnlijk ook de bedoeling van de regisseur.
Zo fictief als wat
De monoloog wordt ten onrechte aangezien voor Tarantino's eigen gevoelens, omdat schrijvers vaak personages gebruiken als spreekbuis voor hun eigen meningen en overtuigingen, maar het is waarschijnlijker dat dit gewoon voortkomt uit Bill zijn eigen vertekende kijk op de wereld.
