In het horrorgenre zijn al rare verhalen verteld, maar er is niets krankzinniger dan het concept van de horror-komedie Rubber uit 2010. De film werd geschreven en geregisseerd door Quentin Dupieux en gaat over een autoband die tot leven komt.
In Rubber komt een autoband genaamd Robert - om redenen die alleen Dupieux kent - tot leven. Hij ontdekt dat hij de gave bezit om dingen te laten ontploffen. Gedurende een groot deel van de film doet Robert precies dat: achteloos slachtoffers maken van eenzame zielen die hij tegenkomt terwijl hij door een onopvallend stuk Californische woestijn rolt.
Veemdste monster
Daarnaast onderzoekt de film op een meta-niveau ook het idee dat gebeurtenissen in films vaak "zonder reden" plaatsvinden, met een publiek (dat zich ook in de woestijn bevindt) dat de moorden van Robert in de film volgt.
Roberts stilte en willekeurige moordtocht verschuiven van cult-quirky en zelfreferentieel naar iets volledig vreemds en huiveringwekkends, wat deze vastberaden autoband wellicht het vreemdste monster in een film maakt.
Praktische effecten
De bewegingseffecten van de autoband werden gerealiseerd met praktische effecten, zoals afstandsbedieningen. Dupieux merkte op dat het vanwege de inherente leegte van een band moeilijk was om een op afstand bestuurbare band te maken, omdat "je de mechanismen niet echt goed kunt verbergen".
Tijdens het schrijfproces werd de band Robert oorspronkelijk ontworpen als een slechterik zonder enige positieve eigenschappen. Tijdens het filmen realiseerde Dupieux echter dat dit de verkeerde aanpak was, omdat hij inzag dat "er niets kwaadaardigs is aan een band", deels gebaseerd op vroege cameratests. Robert werd herschreven om meer op een domme hond te lijken. Ook de animatiefilm WALL-E was een invloed op het personage.
Toespraak
De film begint met luitenant Chad (Stephen Spinella) die een toespraak houdt over hoe gebeurtenissen in films vaak gebeuren "zonder reden". Dupieux heeft aangegeven dat hij die toespraak erin wilde opnemen omdat hij niet geïnteresseerd was in het uitleggen hoe de band tot leven kwam, hoewel hij wist dat een dergelijke uitleg door het publiek verwacht zou worden.
Het meta-element van de film (met de toeschouwers) ontstond organisch, omdat Dupieux snel moe werd van het schrijven over een moordende band. Hij werd deels geïnspireerd door een ervaring waarin hij stiekem een theater binnenging waar zijn vorige film Steak werd vertoond en ontdekte dat hij de enige in de zaal was, iets wat hij "een beetje eng" vond.
Positieve recensies
Hoewel het concept van Rubber vreemd klinkt, kreeg de film vooral positieve recensies van critici. Op Rotten Tomatoes heeft het een score van 67%. De kritische consensus luidt: "Een slim uitgangspunt levert genoeg komisch bloed en geweld op, maar wordt belemmerd door enkele twijfelachtige verteltechnieken van regisseur Quentin Dupieux."
Wil je Rubber zien? Je kunt de film op dit moment niet vinden op de verschillende streamingdiensten in Nederland, maar je kunt het wel kopen op dvd.
In Rubber komt een autoband genaamd Robert - om redenen die alleen Dupieux kent - tot leven. Hij ontdekt dat hij de gave bezit om dingen te laten ontploffen. Gedurende een groot deel van de film doet Robert precies dat: achteloos slachtoffers maken van eenzame zielen die hij tegenkomt terwijl hij door een onopvallend stuk Californische woestijn rolt.
Veemdste monster
Daarnaast onderzoekt de film op een meta-niveau ook het idee dat gebeurtenissen in films vaak "zonder reden" plaatsvinden, met een publiek (dat zich ook in de woestijn bevindt) dat de moorden van Robert in de film volgt.
Roberts stilte en willekeurige moordtocht verschuiven van cult-quirky en zelfreferentieel naar iets volledig vreemds en huiveringwekkends, wat deze vastberaden autoband wellicht het vreemdste monster in een film maakt.
Praktische effecten
De bewegingseffecten van de autoband werden gerealiseerd met praktische effecten, zoals afstandsbedieningen. Dupieux merkte op dat het vanwege de inherente leegte van een band moeilijk was om een op afstand bestuurbare band te maken, omdat "je de mechanismen niet echt goed kunt verbergen".
Tijdens het schrijfproces werd de band Robert oorspronkelijk ontworpen als een slechterik zonder enige positieve eigenschappen. Tijdens het filmen realiseerde Dupieux echter dat dit de verkeerde aanpak was, omdat hij inzag dat "er niets kwaadaardigs is aan een band", deels gebaseerd op vroege cameratests. Robert werd herschreven om meer op een domme hond te lijken. Ook de animatiefilm WALL-E was een invloed op het personage.
Toespraak
De film begint met luitenant Chad (Stephen Spinella) die een toespraak houdt over hoe gebeurtenissen in films vaak gebeuren "zonder reden". Dupieux heeft aangegeven dat hij die toespraak erin wilde opnemen omdat hij niet geïnteresseerd was in het uitleggen hoe de band tot leven kwam, hoewel hij wist dat een dergelijke uitleg door het publiek verwacht zou worden.
Het meta-element van de film (met de toeschouwers) ontstond organisch, omdat Dupieux snel moe werd van het schrijven over een moordende band. Hij werd deels geïnspireerd door een ervaring waarin hij stiekem een theater binnenging waar zijn vorige film Steak werd vertoond en ontdekte dat hij de enige in de zaal was, iets wat hij "een beetje eng" vond.
Positieve recensies
Hoewel het concept van Rubber vreemd klinkt, kreeg de film vooral positieve recensies van critici. Op Rotten Tomatoes heeft het een score van 67%. De kritische consensus luidt: "Een slim uitgangspunt levert genoeg komisch bloed en geweld op, maar wordt belemmerd door enkele twijfelachtige verteltechnieken van regisseur Quentin Dupieux."
Wil je Rubber zien? Je kunt de film op dit moment niet vinden op de verschillende streamingdiensten in Nederland, maar je kunt het wel kopen op dvd.
