Deense regisseur Christian Tafdrup leverde in 2022 met Speak No Evil een film af die kijkers wereldwijd compleet van hun stuk bracht. De psychologische horror begint als een ongemakkelijk sociaal experiment en eindigt in een van de meest schokkende slotaktes van de moderne cinema.
Het verhaal draait om een Deens gezin dat tijdens een vakantie in Zuid-Europa bevriend raakt met een vriendelijk Nederlands stel. Wanneer ze een uitnodiging krijgen om hen in Nederland te bezoeken, accepteren ze beleefd, maar al snel wordt duidelijk dat er iets gruwelijk mis is met hun gastheer en diens gezin.
Enge twist
Wat begint met kleine sociale ongemakken, groeit langzaam uit tot een beklemmende nachtmerrie. De Deense familie wil niet onbeleefd zijn, maar hun stilzwijgende tolerantie brengt hen steeds dichter bij een onontkoombaar gevaar. De film speelt daarbij slim in op menselijke zwaktes, zoals beleefdheid en de angst om af te wijken.
De angst bereikt een hoogtepunt met de onthulling over de zoon Abel, een jongen zonder stem wiens geheim alles op zijn kop zet. Tafdrup's regie benadrukt daarbij de machteloosheid van het gezin, en toont hoe naïviteit en goedheid fataal kunnen uitpakken. Het resultaat is niets minder dan huiveringwekkend.
Impact
De originele versie werd wereldwijd geprezen en stond al snel bekend als een van de meest verontrustende Europese films van de laatste jaren. In 2024 volgde een Amerikaanse remake met een aangepast einde, die positieve recensies kreeg, maar volgens critici niet dezelfde intensiteit bereikte als Tafdrup's variant.
Opvallend is dat de Deense Speak No Evil met een relatief bescheiden budget werd gemaakt, maar door zijn minimalistische aanpak juist extra impact had. Grote namen ontbreken, waardoor de film nog realistischer en verontrustender aanvoelt. Deze puurheid draagt bij aan het onvermijdelijke gevoel van naderend onheil.
Angstaanjagend
Wie Speak No Evil eenmaal gezien heeft, vergeet de film nooit meer. De combinatie van sociale ongemakkelijkheid, psychologische horror en brute climax maakt het een titel die men vaak maar één keer aankan. Tafdrup bewees hiermee dat echte horror niet in monsters zit, maar in mensen zelf.
Het verhaal draait om een Deens gezin dat tijdens een vakantie in Zuid-Europa bevriend raakt met een vriendelijk Nederlands stel. Wanneer ze een uitnodiging krijgen om hen in Nederland te bezoeken, accepteren ze beleefd, maar al snel wordt duidelijk dat er iets gruwelijk mis is met hun gastheer en diens gezin.
Enge twist
Wat begint met kleine sociale ongemakken, groeit langzaam uit tot een beklemmende nachtmerrie. De Deense familie wil niet onbeleefd zijn, maar hun stilzwijgende tolerantie brengt hen steeds dichter bij een onontkoombaar gevaar. De film speelt daarbij slim in op menselijke zwaktes, zoals beleefdheid en de angst om af te wijken.
De angst bereikt een hoogtepunt met de onthulling over de zoon Abel, een jongen zonder stem wiens geheim alles op zijn kop zet. Tafdrup's regie benadrukt daarbij de machteloosheid van het gezin, en toont hoe naïviteit en goedheid fataal kunnen uitpakken. Het resultaat is niets minder dan huiveringwekkend.
Impact
De originele versie werd wereldwijd geprezen en stond al snel bekend als een van de meest verontrustende Europese films van de laatste jaren. In 2024 volgde een Amerikaanse remake met een aangepast einde, die positieve recensies kreeg, maar volgens critici niet dezelfde intensiteit bereikte als Tafdrup's variant.
Opvallend is dat de Deense Speak No Evil met een relatief bescheiden budget werd gemaakt, maar door zijn minimalistische aanpak juist extra impact had. Grote namen ontbreken, waardoor de film nog realistischer en verontrustender aanvoelt. Deze puurheid draagt bij aan het onvermijdelijke gevoel van naderend onheil.
Angstaanjagend
Wie Speak No Evil eenmaal gezien heeft, vergeet de film nooit meer. De combinatie van sociale ongemakkelijkheid, psychologische horror en brute climax maakt het een titel die men vaak maar één keer aankan. Tafdrup bewees hiermee dat echte horror niet in monsters zit, maar in mensen zelf.
