Pathé heeft een nieuwe bioscoop geopend. Vanaf morgen ligt op vijf minuten van het station Zaandam de nieuwe trots van Pathé. En niet alleen Pathé is trots, ook de burgemeester van Zaandam is blij. Want wat enkele jaren geleden nog één van de lelijkste stadscentra van Nederland was, is mede dankzij Pathé eindelijk een bruisend centrum voor jong en oud aan het worden. Dinsdag 27 april werd de jongste Pathételg feestelijk geopend door de directeur van Pathé en Ali B. Ook FilmTotaal was er bij. Uiteraard voor de open bar, maar ook om eens goed te kijken of we jullie met een gerust hart naar Pathé Zaandam kunnen sturen.
Om 19.00 worden wij feestelijk ontvangen door twee Pathémedewerkers in een Heidikostuum. Het waarom is me niet geheel duidelijk, maar het heeft ongetwijfeld te maken met het imago van het nieuwe stadscentrum van Zaandam, dat op meerdere punten associaties met Tirol opwekt. Het is jammer dat het grootste deel van het centrum nog een grote bouwput is, want vanuit de lobby van Pathé Zaandam heb je een prachtig uitzicht over het centrum. Het is de vraag wat er van dit uitzicht overblijft als direct naast Pathé het volgende pand uit de grond zal rijzen. Maar voor nu scoort Pathé Zaandam door de grote hoeveelheid ramen in ieder geval al punten voor één van de mooiere Pathélobbys die ik ken.
Grote verchroomde lampen geven de lobby een mooi industrieel karakter, maar toch is het verder kaal. Uiteindelijk is ook deze lobby wat elke Pathélobby is: een veredelde wachtruimte waar je popcorn kunt kopen. Nergens staan banken. Zitten kan enkel op oncomfortabele krukjes en harde poefs. Alles wijst erop dat men hier snel wat behoort te kopen voor de film, om daarna ook zo snel mogelijk weer naar huis te gaan. Een gemiste kans, want hoe mooi het ook is, gezellig is het in Pathé nooit. Als er één pand is waar Pathé dit had kunnen doorbreken was het wel deze bioscoop.
Bezuinigd is er verder ook op de kleding van het personeel. De mannen dragen blauw, de vrouwen roze, maar het model is voor beide geslachten een vormeloze goedkope theedoek. Ik uit mijn kritiek natuurlijk niet direct, want het personeel verzorgt mij wel uitstekend met obscure hapjes en drank. Na mij eerst op de wijn (categorie: bocht) te hebben gestort, weet ik overigens niet hoe snel ik de overstap naar bier (categorie: Grolsch) moet maken.
En toen ging de avond echt van start. Pathé Zaandam werkt met kleurcodes voor elke zaal. Zo zijn er een paarse, groene en blauwe zaal. En als een zaal paars is, dat is deze ook helemaal paars. Niet alleen de stoelen, maar ook de muren, vloer en deuren. Het is hier en daar even wennen, maar toch valt er weinig anders te concluderen dan dat de zalen erg mooi zijn. De mooiste zaal is vanzelfsprekend zaal 1, mede omdat deze rood is. Hoe mooi de andere zalen ook zijn, eigenlijk horen ze deze kleur te hebben.
Ik zoek een goed plekje in zaal 1 en mijn enthousiasme groeit direct. Wat een heerlijke stoelen. De beenruimte is uitstekend. Vooral de mensen op de middelste rij hebben het goed. Hier kom je namelijk de zaal binnen en derhalve heb je een fors gangpad als beenruimte. Als de plekken naast mij ook langzaam maar zeker vollopen zet ik mij schrap voor de strijd die elke bioscoopbezoeker wel een keer gevoerd heeft: die om de armleuning. Tot mijn verwondering blijft deze strijd uit. De armleuningen zijn dusdanig breed dat zowel ik als mijn buurman de leuning naar hartelust kunnen testen.
En dan komt de uit Zaanstad afkomstige Ali B opeens het podium op. Ali B maakt grappen over een coffeeshop voor het nieuwe stadscentrum (moet je opletten hoe 3D er dan uitziet) en over de directeur van Pathé (moet net als ik zijn integratiecursus nog doen). Het publiek, op een enkeling na allemaal blank, kan er wel om lachen, maar is toch overduidelijk niet de doelgroep van Ali B. Ali B speelt hier gelukkig wel goed op in en sluit af met te zeggen dat hij de film niet met ons mee zal kijken en weer terug moet naar de garderobe.
De verrassingsfilm van de avond blijkt The Ghost Writer van Roman Polanski. Een zeer sterke thriller die echter mede door het einde wellicht niet de beste keuze voor een feestelijke opening was. Ik kijk ineens met heel andere ogen naar mijn omgeving als ik achteraf de lobby weer betreed. Daar doet een dj vervolgens nog een poging de sfeer er weer een beetje in te krijgen, maar het Pathé-concept blijkt te werken: al snel loopt de bioscoop leeg. Ook ik verlaat het gebouw, zeer tevreden, maar ook een beetje teleurgesteld. Een avondje uit is meer dan heel efficiënt een film kijken. Het is niet zo dat zodra het licht uitgaat alleen de film, de techniek en de stoelen nog uitmaken. Als ik naar de bioscoop ga, wil ik sfeer. Hier horen rode stoelen bij, maar ook een gezellige ontvangst door personeel met verstand van films en een lobby waar ik na de film indien nodig nog geruime tijd op een lekkere bank kan doorbrengen om onder het genot van een drankje de film te evalueren. Bij Pathé zit dat er echter niet in en na enige onduidelijkheid bij de garderobe doordat het nummertje in mijn bezit niet direct een jas met hetzelfde nummertje opleverde, vertrek ik richting huis. Pathé Zaandam: mooier dan de meeste van zijn broers, maar toch overduidelijk van dezelfde familie.
Om 19.00 worden wij feestelijk ontvangen door twee Pathémedewerkers in een Heidikostuum. Het waarom is me niet geheel duidelijk, maar het heeft ongetwijfeld te maken met het imago van het nieuwe stadscentrum van Zaandam, dat op meerdere punten associaties met Tirol opwekt. Het is jammer dat het grootste deel van het centrum nog een grote bouwput is, want vanuit de lobby van Pathé Zaandam heb je een prachtig uitzicht over het centrum. Het is de vraag wat er van dit uitzicht overblijft als direct naast Pathé het volgende pand uit de grond zal rijzen. Maar voor nu scoort Pathé Zaandam door de grote hoeveelheid ramen in ieder geval al punten voor één van de mooiere Pathélobbys die ik ken.
Grote verchroomde lampen geven de lobby een mooi industrieel karakter, maar toch is het verder kaal. Uiteindelijk is ook deze lobby wat elke Pathélobby is: een veredelde wachtruimte waar je popcorn kunt kopen. Nergens staan banken. Zitten kan enkel op oncomfortabele krukjes en harde poefs. Alles wijst erop dat men hier snel wat behoort te kopen voor de film, om daarna ook zo snel mogelijk weer naar huis te gaan. Een gemiste kans, want hoe mooi het ook is, gezellig is het in Pathé nooit. Als er één pand is waar Pathé dit had kunnen doorbreken was het wel deze bioscoop.
Bezuinigd is er verder ook op de kleding van het personeel. De mannen dragen blauw, de vrouwen roze, maar het model is voor beide geslachten een vormeloze goedkope theedoek. Ik uit mijn kritiek natuurlijk niet direct, want het personeel verzorgt mij wel uitstekend met obscure hapjes en drank. Na mij eerst op de wijn (categorie: bocht) te hebben gestort, weet ik overigens niet hoe snel ik de overstap naar bier (categorie: Grolsch) moet maken.
En toen ging de avond echt van start. Pathé Zaandam werkt met kleurcodes voor elke zaal. Zo zijn er een paarse, groene en blauwe zaal. En als een zaal paars is, dat is deze ook helemaal paars. Niet alleen de stoelen, maar ook de muren, vloer en deuren. Het is hier en daar even wennen, maar toch valt er weinig anders te concluderen dan dat de zalen erg mooi zijn. De mooiste zaal is vanzelfsprekend zaal 1, mede omdat deze rood is. Hoe mooi de andere zalen ook zijn, eigenlijk horen ze deze kleur te hebben.
Ik zoek een goed plekje in zaal 1 en mijn enthousiasme groeit direct. Wat een heerlijke stoelen. De beenruimte is uitstekend. Vooral de mensen op de middelste rij hebben het goed. Hier kom je namelijk de zaal binnen en derhalve heb je een fors gangpad als beenruimte. Als de plekken naast mij ook langzaam maar zeker vollopen zet ik mij schrap voor de strijd die elke bioscoopbezoeker wel een keer gevoerd heeft: die om de armleuning. Tot mijn verwondering blijft deze strijd uit. De armleuningen zijn dusdanig breed dat zowel ik als mijn buurman de leuning naar hartelust kunnen testen.
En dan komt de uit Zaanstad afkomstige Ali B opeens het podium op. Ali B maakt grappen over een coffeeshop voor het nieuwe stadscentrum (moet je opletten hoe 3D er dan uitziet) en over de directeur van Pathé (moet net als ik zijn integratiecursus nog doen). Het publiek, op een enkeling na allemaal blank, kan er wel om lachen, maar is toch overduidelijk niet de doelgroep van Ali B. Ali B speelt hier gelukkig wel goed op in en sluit af met te zeggen dat hij de film niet met ons mee zal kijken en weer terug moet naar de garderobe.
De verrassingsfilm van de avond blijkt The Ghost Writer van Roman Polanski. Een zeer sterke thriller die echter mede door het einde wellicht niet de beste keuze voor een feestelijke opening was. Ik kijk ineens met heel andere ogen naar mijn omgeving als ik achteraf de lobby weer betreed. Daar doet een dj vervolgens nog een poging de sfeer er weer een beetje in te krijgen, maar het Pathé-concept blijkt te werken: al snel loopt de bioscoop leeg. Ook ik verlaat het gebouw, zeer tevreden, maar ook een beetje teleurgesteld. Een avondje uit is meer dan heel efficiënt een film kijken. Het is niet zo dat zodra het licht uitgaat alleen de film, de techniek en de stoelen nog uitmaken. Als ik naar de bioscoop ga, wil ik sfeer. Hier horen rode stoelen bij, maar ook een gezellige ontvangst door personeel met verstand van films en een lobby waar ik na de film indien nodig nog geruime tijd op een lekkere bank kan doorbrengen om onder het genot van een drankje de film te evalueren. Bij Pathé zit dat er echter niet in en na enige onduidelijkheid bij de garderobe doordat het nummertje in mijn bezit niet direct een jas met hetzelfde nummertje opleverde, vertrek ik richting huis. Pathé Zaandam: mooier dan de meeste van zijn broers, maar toch overduidelijk van dezelfde familie.
