Een overzicht van essentiële 80's films is niet compleet zonder een film van John Hughes, de man die jongeren voor het eerst een stem en gezicht gaf, de man die puberproblemen serieus nam. Tot die tijd waren films voor en over jongeren vaak flauw en braaf. Hughes durfde met enkele van zijn films ook de schaduwkant van het puberbestaan te laten zien. En dat deed hij natuurlijk het beste in The Breakfast Club - hoewel zelfs een melige film als Ferris Bueller's Day Off scherpe randjes heeft. Hughes verzamelde de grootste talenten uit de 'Brat Pack' om zich heen; een groep jonge acteurs die begin jaren tachtig doorbrak met films als The Outsiders en St. Elmo's Fire. En dus The Breakfast Club, ongetwijfeld de beste uit die serie. En een film die ik misschien wel twintig keer heb gezien. Nog steeds biggelen de tranen over mijn bolle mannenwangen bij dat laatste shot: John Bender op het sportveld, met zijn vuist omhoog en The Simple Minds. "Will you recognise me? Call my name or walk on by? Rain keeps falling, rain keeps falling. Down..." Kippenvel.

Wacht, ben jij stiekem Anna Kendrick? Wil je mij dan een keer leren hoe je dat trucje met die plastic beker doet? (En hou je nou maar niet van de domme!) De Simple Minds kunnen me trouwens gestolen worden, toen en nu nog steeds. Sorry. Maar verder heb je gelijk: als jongen was je toen verliefd op Ally Sheedy (van homo's had ik in ieder geval geen weet), en cooler dan Judd Nelson - de James Dean van onze onovertroffen Generatie Nix - bestond gewoonweg niet.

Of verliefd op Molly Ringwald natuurlijk.

De 80's waren het Gouden Tijdperk van de actiefilm, dus we moeten iets met geoliede spierballen en enorme machinegeweren. Maar waarom dan in godsnaam dit oersaaie Sly-vehikel, en niet het tien miljoen keer betere Commando, de beste film aller tijden? Omdat Rambo III nóg meer vertrouwde ingrediënten bevat: de veteraan op reddingsmissie (Commando, Missing in Action), een martial arts-arena (Bloodsport, Best of the Best), een groot kapsel (Lethal Weapon) mét bandana, en natuurlijk een Rambomes! Grote plus is het door Ronald Reagan zelf geschreven script, waarin Rambo samen met de vrijheidslievende Talibaan strijdt tegen sadistische Sovjet-onderdrukkers. Rambo III was de zwanenzang van de pure spierballenactiefilm - het is haast onvoorstelbaar dat Die Hard in hetzelfde jaar uitkwam - en krijgt daarom (maar echt alleen daarom!) een plek in dit lijstje.

En omdat Johnny Rambo een wond bij zichzelf dichtschroeit met behulp van buskruit, natuurlijk. Maar wat je zegt, verder behoorlijk suffe film. Rocky IV zou voor mij ook een contender zijn geweest voor dit lijstje: een hyper-patriottistische sportfilm waarin de 'kleine' Amerikaan de reus uit Rusland tot pulp beukt. Inclusief heerlijke trainingscènes en vette soundtrack.

Zeker! Ik heb lang getwijfeld tussen Rocky IV en deze. Maar ja, de Heilige Drie-eenheid blijft Tieten-Schieten-Helikopters. En dan komt Rambo toch echt dichterbij.

Als je aan de jaren 80 denkt, denk je aan yuppen. Die moesten er dus ook in, en eigenlijk kun je dan niet om Gordon Gekko heen. Maar ik vind Trading Places eigenlijk net zo exemplarisch voor het yuppentijdperk als Wall Street, en een leuker commentaar op de bijbehorende mentaliteit. De weddenschap tussen de plutocratische broertjes Duke steekt briljant de draak met het (toen relatief nieuwe, maar tegenwoordig compleet ingesleten) geloof in de intrinsieke morele superioriteit van rijke, succesvolle (witte) mensen. En Trading Places heeft Eddie Murphy, kernlid van de eerste elite van zwarte supersterren (samen met Michael Jackson, Whitney Houston en ja, Bill Cosby) die in de eighties de showbizzwereld zou domineren. De leukste yuppenfilm, tenminste voor mensen die niet stiekem zelf Gordon Gekko zouden willen zijn.

Ah, uit de tijd dat Murphy nog vermakelijke films maakte. Hij was ooit écht goed. Lang niet gezien deze film, dus hoog tijd voor een nieuwe kijkbeurt. Wall Street 2 overigens gezien? Allejezus, wat een teleurstelling was dat...

Ja, dat was het. Laten we die Gekko voor eens en voor altijd vergeten.

Een fijne zomerdag, ergens in een ingeslapen stadje in Californië. Een groep kids zwiert op afgeragde BMX-fietsen door de keurig aangeharkte straten van een buitenwijk, op zoek naar avontuur. Dát beeld komt bij mij direct naar boven als ik aan de films uit de jaren 80 denk (daarna komen pas de yuppen). En het is Spielberg - natúúrlijk Spielberg - die dit beeld zo mooi kon neerzetten. Vooral in E.T.. J.J. Abrams probeerde hetzelfde gevoel te vangen in zijn Super 8. En toegegeven: hij kwam behoorlijk in de buurt. Maar het was nep, het was slechts nostalgie - niet de authentieke ervaring. Sowieso hoort Spielberg in dit lijstje. Hij bepaalde, samen met zijn maatje George Lucas, hoe de moderne blockbuster eruit kwam te zien. Kijk eens naar dit rijtje: Jaws, Close Encounters, Raiders, ET (1941 vergeten we voor het gemak even). Stuk voor stuk meesterwerken die een hele generatie hebben gevormd.

Die BMX'en! Die waren het gewoon helemaal, vooral tijdens de achtervolging aan het eind, als ze die heuveltjes af crossen. Ik had ook zo'n ding, zilver met blauw, maar dat terzijde. Laten we trouwens de muziek niet vergeten! John Williams mag in één adem worden genoemd met Spielberg, want hij schreef de score van onze jeugd, simpeler kan ik het niet zeggen.

"Now I've... had... the time of my life..." Moet ik... echt nog... verder gaan? Het idiote is dat ik Dirty Dancing volgens mij nog nooit helemaal heb gezien, maar dat neemt niet weg dat die twee woorden voor mij synoniem zijn met de jaren 80. Want Dirty Dancing was veel meer dan een film, het was een alomtegenwoordig fenomeen - op klassenfeestjes, in dansscholen, bij Countdown. Die fucking clip van dat fucking nummer 1-liedje spookte maandenlang door mijn dromen - nu ik het opschrijf word ik er alweer gek van. En kun je een beeld noemen dat onlosmakelijker met die tijd verbonden is dan Patrick Swayze die Jennifer Grey boven zijn hoofd tilt? Nee, ik ook niet, hoe ik ook mijn best doe.

Kenji, Kenji, Kenji. Dit had ik niet van je verwacht. Geen Do the Right Thing of Less Than Zero , maar Dirty fucking Dancing . Ga je schamen. Oké, hij staat ook in mijn dvd-schap. Best fijne film. En ik luister de soundtrack ook nog regelmatig. Al skip ik dan wel die foute jaren 80-nummers. Blijkt dat muziek uit de jaren 60 iets langer houdbaar is dan die plastic klanken uit 'ons' decennium. Net als de films, misschien.

Ja dûh, ik schaam me kapot! Maar het is niet alsof ik een keus had.