Filmfestivals zijn net als goede films: voor je het weet zijn ze voorbij. En zoals het bij goede films vaak onmogelijk is om al bij eerste kijkbeurt alle details in het verhaal en het beeld op te merken, is het ook niet te doen een filmfestival in alle volledigheid mee te maken. Want hoe veel je ook bezoekt, uiteindelijk zullen er altijd films zijn die aan je aandacht weten te ontsnappen. Aldus staan de 21 films die mijn collega Frank en ik de voorbije anderhalve week hebben besproken in schril constrast met het net iets hogere aantal titels waarvoor we helaas geen gelegenheid hadden. Dat hoort er nu eenmaal bij, al bleek gisteravond bij de prijsuitreiking van de 32e editie van Imagine dat er toch enkele pareltjes door ons net waren geglipt.

Toegegeven, het is dan ook moeilijk in te schatten welke van de 44 films (de korte films en enkele oudjes niet meegerekend) in de smaak zullen vallen bij jezelf, het algemene publiek of andere kritische kijkers. Zo was ondergetekende niet enorm onder de indruk van The Survivalist, maar werd deze titel gisteravond wel degelijk bekroond met de Méliès d'Argent voor beste Europese genrefilm. Het Britse post-apoclyptische drama wordt door de driekoppige jury geprezen voor het neerzetten van “een microkosmos waarin extreem wederzijds wantrouwen wordt afgewisseld met de brute wetenschap van de personages dat puur overleven geen kwestie is van sekse of macht, maar slechts een noodzaak”. Daarnaast zijn er lovende woorden voor de eenvoud van de geanimeerde opening, de acteurs en het interessante spanningsveld. Ook dergelijke dingen kunnen de eerste keer worden gemist, dus misschien verdient de film wel een tweede kijkbeurt.

De Black Tulip Award werd eveneens gewonnen door een film met een post-apocalyptische setting, namelijk Into the Forest. De jury die deze prijs toekende, was te spreken over de intelligentie en vindingrijkheid van de twee vrouwelijke hoofpersonages en de trefzekere wijze waarop regisseur Patricia Rozema een typisch mannelijk genre op subversieve wijze naar haar hand weet te zetten. Het juryrapport leert ons verder dat “de regisseur vertrouwt op de intelligentie van haar publiek; ze weet wat wij weten, ze kent de verhalen die wíj in ons hoofd hebben. En ze speelt met die kennis.” Lof die vandaag de dag helaas op veel te weinig films van toepassing is.

Dat deze volwassen jury’s allebei gingen voor een film die zich afspeelt ná een apocalyps, maakt het des te passender dat de jongerenjury de MovieZone Award toekende aan een film die zich juist tíjdens dergelijke helse gebeurtenissen afspeelt. Volgens de vijf tieners biedt de Israëlische foundfootagehorrorfilm JeruZalem door het gebruik van Google Glass “de kijker een prachtig beeld van de mysterieuze stad. Het voelt alsof je alles zelf ervaart, wat de film alleen nog maar enger maakt.” Ondergetekende was verder aangenaam verrast dat de donderdagmiddag plaatsgevonden pitchwedstrijd bleek te zijn gewonnen door Richard Raaphorst (Frankenstein’s Army). Zijn plotuiteenzetting voor The Profundis was misschien wat warrig, maar de prachtige artwork die hij erbij liet zien, geven blijk van iets bijzonders. Hoe vaak zie je immers een onderzeeër een Lovecraftiaanse make-over krijgen? Nu maar hopen dat de film er komt en over een paar jaar op het programma staat.

Maar zoals gebruikelijk was het vooral spannend welke film er met de Silver Scream Award vandoor zou gaan. De winnaar van deze publieksprijs, bepaald aan de hand van uitgedeelde en naderhand weer verzamelde papiertjes waarop bezoekers hun oordeel over de zojuist bekeken film kunnen aangeven, was dit jaar voor They Call Me Jeeg Robot. Deze Italiaanse genremengelmoes wist het Deense Men & Chicken op de eindlijst met slechts één decimaal voor te blijven. De top drie werd gecomplementeerd door De Palma, de documentaire van Noah Baumbach en Jake Paltrow over hun vermaarde collega Brian De Palma. Wanneer we de volledige eindlijst erbij pakken, valt overigens op dat van de tien hoogst gewaardeerde films er slechts twee een reguliere bioscooprelease krijgen. Genrecinema mag bij blockbusters dan misschien de dienst uitmaken, maar voor de kleinere genrefilms is het een goede zaak dat Imagine bezig blijft hun alternatieve geluid te laten horen.