Filmtotaal Recensie
Regie: David Fincher | Scenario: Jack Fincher | Cast: Gary Oldman (Herman Mankiewicz), Lily Collins (Rita Alexander), Tuppence Middleton (Sara Mankiewicz), Amanda Seyfried (Marion Davies), Charles Dance (William Randolph Hearst), Arliss Howard (Louis B. Mayer), Tom Burke (Orson Welles), Tom Pelphrey (Joseph Mankiewicz) Joseph Cross (Charles Lederer), Jamie McShane (Shelly Metcalf), Sam Troughton (John Houseman), e.a. | Speelduur: 85 minuten | Jaar: 2020
Hoera! Na zes jaar afwezigheid is er eindelijk weer een echte film van David Fincher. De laatste jaren legde hij zich vooral toe op tv, met onder andere de ijzersterke Netflix-serie Mindhunter. Maar dit is natuurlijk waar we stiekem eigenlijk op zaten te wachten met zijn allen. Alleen al zijn laatste bioscoopfilm Gone Girl smaakte naar meer. Als je iets in datzelfde straatje verwacht, word je echter bitter teleurgesteld. Mank is Fincher op zijn traditioneelst, want de film moest zo veel mogelijk eruit zien, klinken en voelen als een film uit de jaren veertig.
"Mijn terzijdes zijn te gewiekst voor mijn eigen bestwil." Was getekend, de alcoholistische scriptschrijver Herman Mankiewicz, bij iedereen beter bekend als 'Mank'. Terwijl iedereen denkt dat hij al ver over zijn hoogtepunt heen is, begint hij in 1940 aan zijn scenario voor wat uiteindelijk Citizen Kane wordt. Zijn en regisseur Orson Welles' meesterwerk, vaak geroemd als de beste film ooit gemaakt. Vanuit een ziekenhuisbed in een afgelegen ranch dicteert hij zijn giftige gevatheden aan secretaresse Rita. Al snel heeft ze door over welke machtige man dit verhaal eigenlijk gaat, namelijk mediamagnaat William Randolph Hearst.
