Ik had wel eens over haar gehoord, zo zou ze een rol spelen in Clive Barker's fantasy/horror Nightbreed, maar ging dat uiteindelijk niet door.
Dit is wel een goede documentaire als je niks over haar weet, maar voor fans waarschijnlijk allemaal bekende dingen. Ik wist ook niet dat ze een regular was in de comedy-serie Happy Days.
De nummers als je ze hoort klinken wel lekker, toch heeft ze niet echt hits die iedereen direct zal herkennen vandaag de dag. Ze was bekend in die tijd, maar niet echt heel bekend gebleven bij de grote massa.
Ook had ze minder succes in de VS dan in Europa en Australië, dat kwam doordat ze opkwam ten tijde van de Glam Rock (acts als Queen, Slade, T. Rex, David Bowie) en dat deed het niet goed in de VS (Queen werd tenslotte ook pas bekend in de VS toen hun muziek meer funk werd, zoals Another One Bites the Dust).
Op zich een leuke, klassiek aanvoelende western. Maar de film zit wat te 'vol' naar mijn idee, er zijn té veel personages waardoor ze niet allemaal goed uit de verf komen. Doordat het een hoop bekende gezichten zijn (John Cleese doet maar heel kort mee) en er genoeg actie in zit, blijft het toch onderhoudend. Maar het scenario op zich en ook de climax heeft eigenlijk niet zo veel om het lijf.
Op zich een vrij standaard tv-film, maar heeft wel een aangenaam jaren '60 sfeertje met bijbehorende muziek. De film is niet erg exploitatief met betrekking tot de moorden, want de hoofdpersoon was daar wel bij, maar nam zelf niet deel. Dus hoewel je het wel ziet gebeuren, is het niet zo uitgebreid in beeld gebracht als had gekund.
Ik vond de acteur die Manson speelt vrij goed, want hoewel hij natuurlijk een gevaarlijke gek was moet hij ook iets charmants en sympathieks gehad hebben om zoveel mensen aan zich te binden (ook al waren dat dan outcasts). En deze acteur weet deze beide kwaliteiten wel in zich te verenigen.
Maar helaas zoals vaak bij dit soort tv-films blijft het erg oppervlakkig in de uitwerking.
Grappig dat juist deze van Freda op Filmtotaal staat. Freda is samen met Mario Bava de grondlegger van de Italiaanse gothic horrorfilm met I Vampiri (1957). Bava maakte die film af nadat Freda ruzie kreeg met de producers.
Double Face is een ondergewaardeerde film naar mijn idee. Misschien komt het doordat de film een paar vreselijk slechte effect-scènes bevat, waarin heel erg duidelijk te zien is dat miniaturen gebruikt zijn van een auto en trein die in botsing komen.
Maar verder is dit in ieder opzicht een mooie film met een sterk ingehouden Klaus Kinski die zijn vrouw in een porno-film ziet nadat ze is omgekomen bij een ongeluk. De plot is uiteindelijk zoals bij zoveel giallo-films matig en onduidelijk uitgewerkt, maar de algemene sfeer, kleurgebruik en muziek zijn zoals meestal bij dit typisch Italiaanse genre top. Zeker niet één van de slechtste films van Freda, en naar mijn idee veel beter dan bijvoorbeeld zijn latere Iguana with theTongue of Fire.
Ik vind vooral Woody Harrelson (als heethoofd die altijd op zoek is naar zijn favoriete snoepgoed, Twinkie, wat hij nergens kan vinden) heel goed in de film, maar los van het gedeelte met Bill Murray was ik alles weer vergeten sinds ik hem voor het eerst zag. Hij moet het meer hebben van de dialogen en de leuke rollen van de acteurs, maar het verhaal is niks bijzonders (al is dat vaak zo bij zombie-films). Het is een soort feelgood-zombie-roadmovie met als eindpunt een pretpark (een soort horror-versie van National Lampoon's Vacation met Chevy Chase dus). En de personages doen stomme dingen, zoals alle attracties en lampen in het park aanzetten zodat de zombies worden aangetrokken. Het is zeker niet slecht en de film ziet er gelikt uit, maar toch blijft een gevoel hangen aan het eind dat het niet zo heel bijzonder was.
Amber Heard zit er trouwens ook nog in, maar heel kort in het begin als buurmeisje van Eisenberg's personage.
Op zich wel mooie film, maar één kritiekpuntje: ik vind dat Eastwood's personage zo snel doodziek wordt. Er lijkt niks met hem aan de hand als ze naar Big Whiskey rijden en hoewel hij wel neergezet wordt als zijnde op leeftijd, is er geen sprake van dat hij verder iets mankeert. Als ze aankomen in het stadje is hij ineens doodziek. Het regende wel en hij sloeg de drank af die hij aangeboden kreeg van Freeman, maar om dan ineens zo ziek te worden.
Ook jammer dat Richard Harris' personage helemaal geen contact heeft met Eastwood en Freeeman. Hij arriveert eerder in de stad en verdwijnt al uit het verhaal voor Eastwood en Freeman aankomen. Het is natuurlijk om te laten zien hoe hard de sheriff omgaat met de premiejagers, maar het is toch jammer.
Op zich is dit wel een opvallende combinatie van backwoods horror (horror waarin stadse mensen in de wilde natuur te maken krijgen met onaangename zaken) en sci-fi. Het onderwerp is sci-fi: aliens en hun onderzoek van en modificatie van mensen. De uitvoering is horror: creepy afgelegen plaatsen en hun onvriendelijke, onbehulpzame bewoners. De film blijft echter erg middelmatig en wil nooit heel interessant worden, hoewel de scènes in het ruimteschip wel mooi zijn vormgegeven. En hoewel er wel wat actie in zit, verwacht je van een film met Wesley Snipes toch meer. Als B-film waar je niet te veel van verwacht, is hij echter toch wel aardig.
Ik was me er ook nooit zo bewust van dat Jack Black in de film zit, en zijn naam wordt nergens in de credits vermeld. Hij was ook nog niet zo bekend toen deze film uitkwam en het is een raadsel waarom hij nergens vermeld staat. Zijn rol is niet zo groot, maar hij zit toch in aardig wat scènes. Hij ziet er een stuk jonger en minder dik uit, en hij heeft rasta-haar waardoor je hem misschien ook niet direct herkend. Hij speelde later ook niet meer van die weed-rokende personages volgens mij en is juist vaker hyper-actief dan relaxed.
Verder heb ik dit altijd een aardig vervolg gevonden, maar gezien het cijfer alleen besteed aan slasher-fans want verhaal is niet heel bijzonder, al zit er nog wel een aardige twist aan het eind. Maar de sfeer (een verregend tropisch eiland) en de opname-kwaliteit zijn op zich goed. En er zitten genoeg bloederige scènes in: het is een typisch horror-vervolg waarin het geweld flink is opgeschroefd ten opzichte van het origineel. Door het op een heel andere locatie te laten afspelen dan het eerste deel, krijgt het een eigen sfeer. Derde vervolg was helaas veel minder.
Wat ook grappig is, is dat hoofdrolspeelster Hewitt wanneer men zich opmaakt voor de confrontatie met de killer een wijde broek aan trekt waarin je totaal niet snel kan bewegen en rennen. En daarnaast doet ze een bloesje aan met slechts één knoopje vast, wat een flinke inkijk geeft, alsof dat ook helpt in de strijd met de killer.
Mooie soundtrack overigens met o.a. triphopbands als het Belgische Hooverphonic (ook in deel één present) en Lamb.
Een film over een gevaarlijk groot wild zwijn is niet het meest opwindende onderwerp voor een horrorfilm, maar als fan van horror kijk je uiteindelijk gewoon alles natuurlijk. En het moet gezegd: als je voor de gore kijkt, zit je vrij goed, want er zitten een aantal flink bloederige scènes in. Daar tussenin is het niet super-interessant. Wel mooi sfeervolle opnames van de Australische natuur, maar verder geen bijzonder verhaal. Eén van de personages vraagt zich wel hardop af hoe dat zwijn zo groot kan zijn, maar dit wordt nooit duidelijk gemaakt.
Dit was niet eens de eerste film over dit onderwerp, want in 1984 was er al Razorback van Russell Mulcahy (later bekend van Highlander). Dat was ook geen topper wat ik me herinner.
Maar in ieder geval weet je nu: als je in Australië bent, oppassen voor wilde zwijnen!
Klopt. Je kunt je reactie/review van een film beter onder de recensie van FT zetten, dat wordt het meest gelezen naar mijn idee.
Ik wou nog zeggen over Stephen King dat in psychologisch opzicht zijn boeken meestal wel lijken te kloppen. Je volgt uitgebreid de gedachten van de personages en die voelen vrij realistisch aan, zoals mensen in het echt ook denken. Je snapt daarom de beslissingen die ze maken en waarom ze iets doen goed. Dat helpt wel mee om ongeloofwaardige zaken wat te verdoezelen, want je gaat mee met de personages.
Probeer anders zelf iets van hem. Zijn korte verhalen in Night Shift zijn erg goed, en niet zo lang. Boeken als Cujo of Pet Sematary zijn ook niet zo lang. Misery en The Dead Zone zijn twee van de beste vind ik. Kijk of de onwaarschijnlijkheden je dan ook opvallen.
Gister The Stand binnengekregen en Needful Things (beide Duitse blu-rays). Die laatste al gekeken in een uur langere tv-versie. Zelf vind ik het genieten, maar jij zal er ongetwijfeld weer allemaal onwaarschijnlijkheden in ontdekken. :D
Het duurt vier dagen bij de eerste persoon volgens het Wikipedia artikel over de film.
En het gaat inderdaad meer om de symboliek. Een 'gelukkige plek' zoals een pretpark of een 'gelukkig moment' als een bruiloft, dat volledig is omgeslagen en waar nu de dood heerst.
Je moet het niet te letterlijk nemen.
Ze willen ook de schaal laten zien en allemaal losse shots van mensen die thuis liggen werkt veel minder sterk.
Ik vraag me ook af of het bij de nieuwe versie erg anders zal zijn...
Je had ook bij de eerste film van IT zoiets geschreven. Dat is uiteindelijk ook een onwaarschijnlijk verhaal. Waarom interesseert een 'Eater of Worlds' zich voor een groepje kinderen in een klein plaatsje? Tenzij hij wellicht al met pensioen is en het wat rustiger aan doet nu.
Nou, ik heb het niet geschreven, dus ik hoef het niet goed te praten. :D
Ik had er werkelijk nog nooit over nagedacht, daarom vond ik het zo'n scherpe observatie en reageerde ik erop.
Ik denk wel dat als je heel erg van een bepaald soort verhalen en schrijvers houdt, dat je de onwaarschijnlijkheden voor lief neemt.
Maar bij een griep blijf je inderdaad of thuis, of je gaat naar een ziekenhuis als het heel erg wordt. Je gaat niet feesten inderdaad.
Bij de eerste persoon die het krijgt, lijkt het wel erg snel te gaan. Het is een soldaat die werkt bij het geheime overheids-laboratorium waar het virus is gecreëerd. Hij vlucht in zijn auto bij het laboratorium vandaan en crasht kort daarna als hij volledig geveld is door het virus.
Het virus is gecreëerd voor oorlogs-doeleinden. Je wilt toch liever dat de vijand snel doodgaat dan heel langzaam.
Er vallen me ook wel dingen op bij King die niet kloppen. Bijvoorbeeld in Doctor Sleep is een sekte die The True Knot heet. Ze willen niet opvallen (ze worden namelijk nooit ouder) en rijden daarom rond in campers alsof het toeristen zijn door heel Amerika, op zoek naar mensen die de Shining hebben om zich te voeden. De leidster van de sekte draagt echter een opvallende hoge hoed. Vrijwel niemand draagt een hoge hoed in het openbaar, behalve misschien goochelaars. Valt dus juist erg op.
Ik denk dat King iemand is die voor het effect gaat. Wat hem cool lijkt. En veel mensen vinden dezelfde dingen cool, vandaar zijn populariteit. Logica is daarbij, denk ik, ondergeschikt.
Daarnaast schrijft hij ook snel het ene na het andere boek (twee dikke per jaar, plus scenario's daarnaast). Hij heeft heel veel nieuwe ideeën constant, hij schrijft dus continu door. Maar hij werkt de boeken van te voren niet al te precies uit waarschijnlijk, waarbij hij echt elk detail onder de loep neemt. Zo kijkt hij over dingen heen waarschijnlijk.
Frietgezicht:
Klopt dat het een beetje vreemd is dat er echt overal lijken liggen. Maar als echt iedereen in de wereld ziek wordt, kunnen de ziekenhuizen het waarschijnlijk ook niet meer aan. Al zouden er in werkelijkheid waarschijnlijk overal hulp en noodposten komen. Het is inderdaad onwaarschijnlijk dat iedereen die ziek wordt gewoon nog naar het casino gaat ofzo, maar bedenk dat de ziekte het uiterlijk had van een gewoon griepje dus niet iedereen maakte zich waarschijnlijk direct zorgen.
Ik zal er nog eens op letten hoe het precies zit als ik hem opnieuw kijk. Ik had hem al op VHS en nu gekocht op blu-ray - voornamelijk vanwege het audiocommentaar van o.a. Stephen King. Ik lees dat het beeld vrij goed is opgeknapt en de vaak belabberde visuele effecten schijnen ook vernieuwd/verbeterd te zijn.
Toch vind ik de acteurs in de serie juist het sterke punt. Met name Shawnee Smith als Julie Lawry en Laura San Giacomo als Nadine Cross springen er voor mij uit. Flagg zelf had waarschijnlijk beter gekund (de acteur lijkt erg op Mel Gibson vind ik), maar veel van de andere acteurs vind ik toch erg goed gecast en passen in de rollen.
Hopelijk wordt in ieder ander opzicht de nieuwe tv-serie die later dit jaar komt beter.
Wat betreft de vraag of de slechte verfilmingen van King nou aan de boeken liggen. Ja en nee waarschijnlijk. King is een heel goede verteller, hij heeft een manier van schrijven die je snel meesleept en waarin je je kunt onderdompelen. Daardoor denk je bij het lezen waarschijnlijk niet zo snel aan de onwaarschijnlijkheden en vallen die in een film meer op. Sowieso is horror natuurlijk ook vaak niet het meest logische genre, want het gaat over zaken die überhaupt al niet mogelijk zijn.
Daarnaast is hij ook wel een wisselvallige schrijver, met goede, middelmatige en matige boeken. De matige boeken zullen waarschijnlijk nooit echt goede films opleveren, maar je ziet bij de films wel duidelijk een verschil tussen de kwaliteitsproducties (Carrie, Stand by Me, Misery, The Dead Zone, The Shawshank Redemption, Green Mile etc.) en de meer goedkoop gemaakte en televisie-producties.
Het ligt naar mijn gevoel dus aan beide. Niet elk van zijn boeken is goed, maar in sommige films is ook gewoon te weinig geld en kwaliteit gestoken.
Gister gekocht en meteen gekeken. Verrassend genoeg vond ik dit de betere van de twee, waar ik bij de tv mini-serie het eerste deel verreweg het beste vond. Een groot verschil is denk ik de keuze van de acteurs voor de volwassen Losers. In de tv-serie vond ik die niet zo geslaagd, hier vond ik die heel geslaagd. Ik vond de film vaak ook heel grappig, met name door de opmerkingen van Richie (Bill Hader), en dat is prima want Stephen King is ook vaak een heel grappige schrijver.
Voor mij ook een sterk punt is dat Pennywise veel minder gebruikt wordt dan in het eerste deel. Door hem minder vaak te zien wordt ie enger. En hij heeft door de manier waarop hij gespeeld wordt door Skarsgard ook iets meelijwekkends - een beetje zoals Gollum, hij lijkt ergens ook wat eenzaam en ik had zelfs met hem te doen als hij verslagen wordt.
Ik vond de film vooral visueel heel sterk. Hele mooie scène-overgangen en ongebruikelijke shots vaak.
En wat vooral zo prettig is, is de lange speelduur. Als je iets leuk vindt, kan zelfs twee uur kort lijken. Maar met zo tegen de drie uur heb je echt even wat. De finale bijvoorbeeld is echt ongebruikelijke lang, maar blijft enerverend. De film zakt nergens in. Ik vond het tempo precies goed: het neemt de tijd, maar wordt nooit traag.
Als je niet van overdadige effecten houdt, zal de film tegen vallen, maar ik vind dat prima, vooral als het mooi vormgegeven is en dat is hier zeker het geval. En de kers op de taart is hier een re-creatie van één van de bekendste effecten uit de sci-fi/horror filmgeschiedenis.
Ook weer een leuke cameo van King zelf, die toch aardig op leeftijd is nu, maar er nog altijd vitaal uit ziet. En zoals vrijwel al zijn cameo's voert humor weer de boventoon.
Apart detail is het voortdurend terugkomen op het teleurstellende einde van Bill's boeken. Dit is een kritiek die King zelf ook vaak krijgt, zelfs op zijn bekendste boeken (zoals The Stand), maar moeilijk te zeggen of het daar een directe reactie op is.
Het enige zwakke punt vond ik de manier waarop Henry Bowers gebruikt is. Aanvankelijk lijkt men daar echt iets mee te gaan doen, maar zijn verhaallijn vond ik wat terloops afgewerkt.
Maar als geheel was ik echt meer dan tevreden en heb enorm van de film genoten.
Ik vond het op zich een goede verfilming. Alle elementen van de novelle zitten erin, al is uiteraard veel toegevoegd om naar speelfilmlengte te komen. Het lijkt daardoor ook wat afgezwakt qua gruwelijkheid. Ik vond dit één van de meer gruwelijker verhalen van King- bijvoorbeeld mensen die gedwongen zijn hun eigen huisdier op te eten- en op zich zit dat er allemaal wel een beetje in, maar als je het leest heeft het toch meer impact.
Film ziet er mooi uit en kent voor een horrorfilm een verrassend happy end, dat misschien wel wat beter is dan het wat vagere einde van de novelle. Men heeft het idee van de novelle genomen en het basis-idee uitgebreider uitgewerkt, maar daardoor ook de intensiteit wat afgezwakt.
Toch zeker niet één van de slechtste King-verfilmingen en eentje die ik zeker nog een keer opnieuw zal kijken.
Grappig hoe je mening over een film kan veranderen. Ik was vergeten dat ik deze al had gezien en ik had hem een acht gegeven. Nu ik hem opnieuw zag, geef ik hem hoogop een zes.
De film is redelijk traag en monotoon - alleen in de laatste scène zit er pas een grootse aanval van de wezens die in de grot leven (tot dan zie je ze alleen steeds heel kort), en die scène is dan nog maar een paar minuten lang, waarna de film snel afgelopen is. Geen wonder dus dat ik hem totaal vergeten was, al vraag ik me toch af hoe ik hem een acht heb kunnen geven. Naar mijn gevoel heeft je waardering ook vaak te maken met het soort film waar je op dat moment zin in hebt - kijk je toevallig net een soort film waarvoor je erg in de stemming bent, ook al is die op zich niet zo goed, dan valt ook je cijfer een stuk hoger uit.
Deze was weer te zien via Film 1, maar hij viel me toch behoorlijk tegen nu ik hem terugzag. Ik dacht dat ie toch wel redelijk was en zelfs een beetje een cult-film, maar het is toch minder dan dat. De film is erg traag en wordt nooit spannend. Er zitten geen interessante ontwikkelingen in het verhaal: je volgt een mode-fotografe die af en toe visioenen heeft van moorden terwijl ze gebeuren. Maar je hebt geen idee in welke richting je de moordenaar moet zoeken, want er zijn niet echt interessante verdachten. Dus de film is erg eentonig: je volgt haar tijdens haar werk, er is weer een visioen, je volgt haar weer, weer een visioen. Dat is het, verder gebeurt er weinig interessants. Zelfs de romance tussen de politieman die op de zaak is gezet en de fotografe komt een beetje uit de lucht vallen, omdat er niet zo veel invulling aan de personages is gegeven.
Uiteindelijk is ook de ontknoping teleurstellend en warrig.
De vraag is of het het script van John Carpenter was dat slecht was. Maar gebaseerd op de kwaliteit van zijn eigen films, lijkt het eerder of het slecht herschreven is (er wordt nog een scenarioschrijver genoemd) of gewoon slecht in beeld gebracht. De film wordt wel eens een Amerikaanse giallo-film genoemd (Italiaans thrillergenre dat vooral begin jaren '70 populair was), maar afgezien van de allereerste scène met een gehandschoende moordenaar, vind ik dat niet echt. Dergelijke films speelden ook vaak in de modewereld (zoals de klassieker Blood and Black Lace van Mario Bava), maar afgezien daarvan zijn er weinig overeenkomsten. Giallo-films hebben juist vaak veel verdachten en een verhaal met allerlei clue's over wie de moordenaar zou kunnen zijn, en dat ontbreekt hier juist.
Overigens is de film wel direct verantwoordelijk voor Empire Strikes Back, want George Lucas huurde de regisseur, Irvin Kershner, daarvoor in na een ruwe montage gezien te hebben die indruk op hem maakte.
Ik heb net de hele nieuwe serie van Twin Peaks gekeken (het derde seizoen, zeg maar), dan krijg je ook zin om deze weer te kijken. Want de nieuwe Twin Peaks doet meer denken aan deze film dan aan de vroegere serie van Twin Peaks. Gedeeltelijk zal dat door de aanwezigheid van Watts komen, maar toch ook wel in bredere zin. De Twin Peaks van vroeger was toch een soort soap, wel een beetje een vreemde, maar wel volgens het principe van een soap opgenomen (het was geïnspireerd door Peyton Place). De nieuwe Twin Peaks is meer een surrealistische thriller zoals dit. Het is wel jammer dat veel van de klassieke personages uit Twin Peaks wel terugkomen in de nieuwe serie, maar lang niet allemaal erg uitgebreid of met interessante nieuwe plotlijnen. Wat er in het plaatsje zelf gebeurt is een beetje naar de zijlijn verschoven, en het speelt zich nu veelal ook af op andere plekken. Ik denk dat ik de oude serie uiteindelijk wel prefereer, maar aangezien het altijd risico-vol is terug te keren naar iets dat ooit succesvol was, is het toch een overwegend geslaagde aanvulling geworden.
Valt me toch niet mee nu ik het weer zag. Eigenlijk is het in ieder opzicht een slechte film: goedkoop gemaakt, slechte en weinig actie, vaag onuitgewerkt verhaal, en alles ziet er heel onrealistisch uit door een sterk blauw-achtig licht dat in elke scène gebruikt wordt. Ook is het nooit spannend, want je ziet tot de laatste scène nooit iets van de moordenaar, waardoor je geen idee hebt waar ze nou op jagen.
Maar Hauer probeerde er wel altijd wat van te maken. Je hebt het idee dat of het nou een dure of goedkope film was, hij zich toch altijd volledig inzette. Hij gebruikte veel humor en was niet bang om alles dik aan te zetten: sommige karaktertrekken zijn bijna bizar. Zo gaat hij op een gegeven moment ergens aan een bar in een restaurant zitten en pakt een scheerapparaat om zich ter plekke te scheren: slaat eigenlijk helemaal nergens op (sowieso al dat je je scheerapparaat op zak hebt), maar zoiets stopt hij er gewoon in.
De muziek is ook wat vreemd. Het is een originele score, maar af en toe zit de melodie van Nights in White Satin, het bekende nummer van Moody Blues, er in verwerkt.
Deze film heeft wat meer gore dan de gemiddelde slasher uit die tijd, maar qua verhaal of personages is het echt nergens interessant. Doordat het tempo redelijk hoog ligt en de moorden elkaar snel opvolgen, blijft de aandacht wel vast gehouden. Maar de moordenaar en motieven zijn noch verrassend, noch interessant, omdat de personages het niet zijn. De film bevat wel zo'n beetje het meest bizarre einde van een horrorfilm ooit.
De avonturenfilms van Spielberg uit de jaren '80 hebben een tijdloze charme, en deze is ook leuk als een soort Indiana Jones voor kinderen. Het is ook leuk een jonge Corey Feldman en Josh Brolin te zien.
Het enige nadeel van de film is dat iedereen continu schreeuwt. Er wordt bijna nooit normaal gesproken - iedereen schreeuwt voortdurend door elkaar heen. Het is ongetwijfeld bedoeld om een gevoel van opwinding over te brengen - maar ik zette het geluid zachter en zachter.
Kort na A Quiet Place een Netflix film met exact hetzelfde gegeven. Helaas is deze duidelijk minder, met name door een slecht uitgewerkte climax. Van de drie vergelijkbare films, samen met Bird Box, is dit duidelijk de minste.
Chuz:
Naar mijn idee ligt het bij Nederlandse films meer aan de dialogen dan de acteurs. De dialogen zijn vaak heel onnatuurlijk geschreven en lopen stroef. En de acteurs zie je als het ware die dialogen 'oplezen', terwijl ze zich volledig zouden moeten kunnen inleven in de rol en dialogen aanpassen waar dat nodig is.
Deze film wordt redelijk hoog gewaardeerd. Hij is op zich wel sfeervol: een lijkschouwer en zijn zoon die autopsie moeten verrichten op een 's nachts binnengebracht, ongïdentificeerd meisje dat op een plaats delict is gevonden. Het politie-onderzoek waar de film mee begint lijkt verder weinig verbinding te hebben met deze persoon die hier schijnbaar bij toeval wordt ontdekt tijdens het onderzoek. Dit vind ik al een vrij zwakke basis.
Het probleem vind ik vooral dat de film heel traag op gang komt. De eerste veertig minuten worden besteed aan de autopsie (iets wat in de meeste films een korte scène is), en dit is op zich wel eens wat anders, maar het is totaal niet spannend. Afgezien van een vreemde reflectie in een spiegel en de kat die ineens overlijdt, gebeurt er niks.
Gelukkig komt de film daarna wel op gang, het middenstuk is het spannendst als de zaken in het mortuarium escaleren en de algehele dreiging sterker wordt.
Toch mist de film de urgentie die een ware horrorfilm nodig heeft, je hebt nooit een gevoel van werkelijk gevaar: het zijn meer een verzameling verontrustende gebeurtenissen en de film kent ook geen sterk uitgewerkte plot of goede twists. Er wordt wel gehint naar wat er aan de hand is. maar het precieze hoe en waarom wordt niet uitgewerkt, waardoor de film uiteindelijk onbevredigend eindigt - met dat overgebruikte cliché van vele horrorfilms, dat laatste shot dat laat zien dat de dreiging nog niet helemaal voorbij is en weer terug kan komen.
Volgens mij was dit een heel slecht vervolg, maar heel lang geleden gezien en bijna nooit op tv, dus ik kijk hem toch nog eens.
Wel van cult-regisseur Larry Cohen (o.a. It's Alive).
Hij is al vertoond in de US en krijgt tot nu toe een 7 als gemiddelde:
https://www.imdb.com/title/tt0837563/ratings?ref_=tt_ov_rt
Vaak zakt zo'n cijfer later wat, vaak als iets op een festival wordt vertoond is het publiek sowieso al fan van een genre.
De film lijkt op sommige basispunten wel flink af te wijken en daar hoopte ik al op, aangezien de eerste film al redelijk trouw was aan het boek. Dan zie ik nu liever een wat meer afwijkende versie.
Vreemde film. Begint als mooi gefilmde sfeervolle, mysterieuze historische thriller. Lange tijd zo zonder bloed dat het nauwelijks in het horrorgenre lijkt te vallen, om tegen het einde gruwelijke torture horror horror te worden. Het basis idee van de plot is best aardig, maar het is zeer onevenwichtig en warrig uitgewerkt. Eén van de vreemdste Netflix films die ik gezien heb tot nu.
De film van 1964 is wel leuk, maar ik vind dat de liedjes teveel herhaald worden. Er zijn twee liedjes die wel leuk zijn, maar steeds terugkeren, waardoor je die aan het eind helemaal zat bent.
Maar volgens mij doen ze dat tegenwoordig niet meer zo sterk met musicals. Het viel me bij de eerdere films van Rob Marshall niet zo op in ieder geval. Zowel Chicago als Into the Woods vond ik erg leuk, dus ik heb wel goede hoop voor deze.
Ik vind het vergelijkbare Bedknobs and Broomsticks (1971) leuker dan de orginele Mary Poppins. En Angela Lansbury uit die film speelt in dit vervolg op Mary Poppins - terwijl je eerder een cameo zou verwachten van Julie Andrews hier.
Deze viel me flink tegen toen ik hem weer zag op blu-ray. Ik weet dat ik hem lang geleden altijd vrij goed vond. Het acteren is héel erg over-the-top, om niet te zeggen hysterisch, vooral de moeder en de tante van Alice. Als de tante halverwege de film naar het ziekenhuis verdwijnt, wordt het gelukkig wat minder wat dat betreft. De film ziet er ook heel ouderwets uit op een bepaalde manier, met vrij vale kleuren, maar het is moeilijk te zeggen of dat de bedoeling is (de film speelt zich af in 1961) of gewoon doordat het goedkoop gefilmd is. De film had ook wel iets ingekort kunnen worden, is vrij lang en vaak wat saai. Er zitten wel een paar sfeervolle scènes in in de regen (geïnspireerd ongetwijfeld door Psycho, waarvan we de poster zien), maar verder viel ie me erg tegen. Niet iedere film die je goed vond vroeger, blijkt helaas zo goed te zijn als je hem weer terug ziet. Overigens, het aandeel van Brooke Shields is sterk benadrukt in de reclame voor de film, maar is heel klein en ze is nog zo jong dat je haar nauwelijks herkent.
Ik vond deze wel grappig, maar je moet er van houden, denk ik. Bij komedie hangt het altijd sterk van de acteurs af of je het grappig vindt en ik vond de acteurs in deze film iets grappigs hebben. Het is meer humor dan horror - er vloeit wel wat bloed, maar hij is 12+ gekeurd, dus niet zoveel.
Deze film wordt bij het stemmen twee keer gerekend. Ook kun je het cijfer niet meer aanpassen nadat je dat één keer gegeven hebt. Ik heb deze bug wel eens vaker gehad.
Deze valt weer onder de hele matige (om niet te zeggen 'slechte') producties van Netflix. Op zich is het basis idee van een psychiater die met een nieuwe patiënt werkt terwijl ze nog een trauma over heeft gehouden aan een vorige patiënt dramatisch best interessant. Maar het is heel slecht uitgewerkt, met weinig spanning, een hele vage ontknoping van de plot en een belachelijk einde.
Merkwaardige film. Voor een lange tijd vraag je je af waarom hij als horror gekenmerkt is: lijkt meer drama, al is het wel boeiend gefilmd. Het is zo'n typisch broeierige film met een groepje mensen waarbij er onderhuids van alles speelt. Pas heel, heel laat (ver over het uur) wordt het inderdaad toch plotseling horror. Eén van de acteurs speelde volgens mij ook in een episode van The Walking Dead - misschien wel mijn favoriete episode, een lange flashback waarin Morgan gevangen gehouden wordt bij iemand thuis.
Waar deze film uiteindelijk precies om draaide vind ik vrij onduidelijk. Het heeft met een nieuwe methode van verwerking van trauma's te maken, maar erg duidelijk vind ik het allemaal niet. Toch is hij wel redelijk intrigerend en blijf je nieuwsgierig, al is het einde erg open.
Hier wordt de film trouwens wel duidelijk en uitgebreid uitgelegd en besproken:
https://taylorholmes.com/2016/09/14/invitation-movie-discussed-phil-hay-explained/
Deze linkt naar de verkeerde film op IMDb. Het moet deze zijn:
http://www.imdb.com/title/tt6243140/?ref_=fn_al_tt_1
Interessante, rustige, maar boeiende zombie-film die nu op Netflix staat.
Eerste reacties zijn verrassend positief. Had ik op basis van de trailer en clips niet verwacht - het ziet er zo gewoontjes uit. Dat maakt toch wel nieuwsgierig.
als reactie op de film Suzi Q
als reactie op de film Silverado
als reactie op de film Manson's Lost Girls
als reactie op de film A doppia faccia
als reactie op de film Zombieland
als reactie op de film Unforgiven
als reactie op de film The Recall
als reactie op de film I Still Know What You Did Last Summer
als reactie op de film Boar
als reactie op de film The Stand
als reactie op de film The Stand
als reactie op de film The Stand
als reactie op de film The Stand
als reactie op de film It Chapter Two
als reactie op de film In the Tall Grass
als reactie op de film The Cave
als reactie op de film Eyes of Laura Mars
als reactie op de film Mulholland Drive
als reactie op de film Split Second
als reactie op de film Mil gritos tiene la noche
als reactie op de film The Goonies
als reactie op de film The Silence
als reactie op de film Lucia de B.
als reactie op de film The Autopsy of Jane Doe
als reactie op de film A Return to Salem's Lot
als reactie op de film Pet Sematary
als reactie op de film Apostle
als reactie op de film Mary Poppins Returns
als reactie op de film Communion
als reactie op de film Le manoir
als reactie op de film Le salaire de la peur
als reactie op de film Clinical
als reactie op de film The Invitation
als reactie op de film Les affamés
als reactie op de film Tomb Raider