Harrison Ford kroop doorheen zijn carrière - of het nu om een blockbuster ging of een veel kleinere, persoonlijke film - altijd volledig in zijn rol. Hij begreep zijn personages door en door: hun drijfveren, hun motieven en hun interne logica.
Hij is intussen al zes decennia actief als acteur en werkte dus met een groot aantal regisseurs. Soms verliep dat goed, maar soms gebeurde het ook dat Ford gek werd van een regisseur.
Eerste keer voor camera
De eerste keer dat Ford voor de camera stond, deed hij dat als een niet-gecrediteerde acteur zonder tekst. In de film Dead Heat on a Merry-Go-Round uit 1966 kreeg de beginnende acteur zijn eerste glimp van Hollywood toen hij de rol van piccolo speelde.
Er zijn niet veel opnames van zijn optreden beschikbaar, maar die zijn eigenlijk ook niet nodig, want sindsdien is het moeilijk een type personage te vinden dat Ford niet heeft gespeeld.
Zelf uitzoeken
Ford vraagt niet veel als het gaat om het uitwerken van een personage; het enige wat hij wil, is de ruimte om het zelf uit te zoeken. Wanneer hij bepaalt in welke richting een personage een kamer binnenkomt, welke woorden hij zal benadrukken in een zin of hoe hij reageert op anderen om hem heen, neemt Ford de tijd om zich het personage volledig eigen te maken.
Hoewel de film Cowboys & Aliens uit 2011 geen groot succes was, vond Ford het toch prettig om eraan mee te werken, vooral vanwege de manier waarop regisseur Jon Favreau te werk ging.
Behulpzame regisseur
Favreau is zowel acteur als regisseur en Ford merkte op dat dat soms een voordeel en soms een nadeel kan zijn. Het is een voordeel omdat zo'n regisseur meer begrijpt van acteren, maar het kan lastig worden als die wil vertellen hoe hijzelf het personage zou spelen. In dit geval paste Favreau volgens Ford duidelijk in de categorie van een behulpzame regisseur.
"Jon heeft een bijzonder geschikte manier om met acteurs om te gaan", zei Ford over het maken van de film. "Hij cast mensen die hun vak verstaan en heeft dan de wijsheid om niet met hen over acteren te praten."
Duidelijkheid van doel
Ford vertelde dat hij graag werkt met regisseurs die "duidelijkheid van doel" hebben. Er zijn echter ook regisseurs geweest die volgens hem daarin tekortschoten.
Vooral regisseurs met een acteerachtergrond willen soms zelf het personage spelen in plaats van de acteur die ze hebben gecast, wat bij Ford weerstand oproept; hij voelt zich dan niet meer als de acteur, maar alsof hij een imitatie doet van hoe iemand anders de rol zou spelen.
Gek maakten
Twee regisseurs die hem in dat opzicht gek maakten, waren Sidney Pollack, die met Ford werkte aan Random Hearts (1999), en Roman Polanski, met wie Ford werkte aan Frantic (1988). "Sidney Pollack praatte bijvoorbeeld altijd over acteren. Ik hield zielsveel van hem en vond hem een ongelooflijke regisseur, maar hij dreef me soms echt tot waanzin!" zei Ford.
"Roman Polanski had ook eerder geacteerd. Hij zei dan: 'Harrison, je komt de kamer binnen zo, dan doe je dit, dan ga je daarheen...' En uiteindelijk zei ik: "Roman, ik ga geen slechte Roman Polanski-imitatie doen. En ook geen goeie. Laat mij het gewoon zelf uizoeken!"
Hij is intussen al zes decennia actief als acteur en werkte dus met een groot aantal regisseurs. Soms verliep dat goed, maar soms gebeurde het ook dat Ford gek werd van een regisseur.
Eerste keer voor camera
De eerste keer dat Ford voor de camera stond, deed hij dat als een niet-gecrediteerde acteur zonder tekst. In de film Dead Heat on a Merry-Go-Round uit 1966 kreeg de beginnende acteur zijn eerste glimp van Hollywood toen hij de rol van piccolo speelde.
Er zijn niet veel opnames van zijn optreden beschikbaar, maar die zijn eigenlijk ook niet nodig, want sindsdien is het moeilijk een type personage te vinden dat Ford niet heeft gespeeld.
Zelf uitzoeken
Ford vraagt niet veel als het gaat om het uitwerken van een personage; het enige wat hij wil, is de ruimte om het zelf uit te zoeken. Wanneer hij bepaalt in welke richting een personage een kamer binnenkomt, welke woorden hij zal benadrukken in een zin of hoe hij reageert op anderen om hem heen, neemt Ford de tijd om zich het personage volledig eigen te maken.
Hoewel de film Cowboys & Aliens uit 2011 geen groot succes was, vond Ford het toch prettig om eraan mee te werken, vooral vanwege de manier waarop regisseur Jon Favreau te werk ging.
Behulpzame regisseur
Favreau is zowel acteur als regisseur en Ford merkte op dat dat soms een voordeel en soms een nadeel kan zijn. Het is een voordeel omdat zo'n regisseur meer begrijpt van acteren, maar het kan lastig worden als die wil vertellen hoe hijzelf het personage zou spelen. In dit geval paste Favreau volgens Ford duidelijk in de categorie van een behulpzame regisseur.
"Jon heeft een bijzonder geschikte manier om met acteurs om te gaan", zei Ford over het maken van de film. "Hij cast mensen die hun vak verstaan en heeft dan de wijsheid om niet met hen over acteren te praten."
Duidelijkheid van doel
Ford vertelde dat hij graag werkt met regisseurs die "duidelijkheid van doel" hebben. Er zijn echter ook regisseurs geweest die volgens hem daarin tekortschoten.
Vooral regisseurs met een acteerachtergrond willen soms zelf het personage spelen in plaats van de acteur die ze hebben gecast, wat bij Ford weerstand oproept; hij voelt zich dan niet meer als de acteur, maar alsof hij een imitatie doet van hoe iemand anders de rol zou spelen.
Gek maakten
Twee regisseurs die hem in dat opzicht gek maakten, waren Sidney Pollack, die met Ford werkte aan Random Hearts (1999), en Roman Polanski, met wie Ford werkte aan Frantic (1988). "Sidney Pollack praatte bijvoorbeeld altijd over acteren. Ik hield zielsveel van hem en vond hem een ongelooflijke regisseur, maar hij dreef me soms echt tot waanzin!" zei Ford.
"Roman Polanski had ook eerder geacteerd. Hij zei dan: 'Harrison, je komt de kamer binnen zo, dan doe je dit, dan ga je daarheen...' En uiteindelijk zei ik: "Roman, ik ga geen slechte Roman Polanski-imitatie doen. En ook geen goeie. Laat mij het gewoon zelf uizoeken!"
