Michael Caine is een groots acteur die in tal van iconische films heeft gespeeld. Hij won twee Oscars, voor zijn rollen in Hannah and Her Sisters en in The Cider House Rules, en is een van slechts vijf mannelijke acteurs die in vijf verschillende decennia voor een Oscar voor acteerwerk zijn genomineerd.
De man heeft veelzijdigheid en dat is precies wat je nodig hebt in dit vak. Toch was er een tijd dat Caine zich minder zeker voelde over zijn positie in de industrie. Hij worstelde met twijfels over zijn vooruitgang, bang dat hij achtergelaten zou worden als een mislukte acteur, terwijl zijn tijdgenoten succes na succes behaalden. Caine had zelfs het gevoel dat hij zijn carrière had verkloot en dat had voor een deel te maken met Sean Connery.
Caine en Connery
Caine probeerde jarenlang wanhopig om van de grond te komen voordat hij eindelijk een prominente rol kreeg in Zulu (1964), nadat hij meer dan tien jaar eerder zijn schermdebuut maakte in Morning Departure.
Acteren is een competitieve wereld, en hoewel hij zijn collega's geen ongeluk toewenste, trok het natuurlijk zijn aandacht dat iemand als Connery de top bereikte en de hoofdrollen binnensleepte. Caine en Connery kwamen beiden uit een arbeidersmilieu, al groeiden ze op aan verschillende kanten van de grens.
Nieuw tijdperk
Hun opkomst weerspiegelde een nieuw tijdperk in de Britse cinema, waarin klassenverschillen begonnen te vervagen. Terwijl Connery zijn weg naar succes vond, had Caine het gevoel vast te zitten, zoals hij beschrijft in zijn boek The Elephant to Hollywood.
"Ik deed de televisieversie van The Caine Mutiny Court Martial [de film waaraan ik aanvankelijk mijn artiestennaam ontleende], en ontmoette Sean Connery opnieuw in het televisiestuk Requiem for a Heavyweight. Sean had daarin de hoofdrol, terwijl ik slechts een kleine bijrol had. Dat wakkerde een nieuwe angst in mij aan; mijn tijdgenoten boekten vooruitgang en ik kwam nog steeds geen stap verder", schreef hij.
Doorbraakrol
Caine voelde de druk. Maar die zorgen verdwenen enkele jaren later, toen hij een Oscarnominatie kreeg voor zijn doorbraakrol in Alfie (1966). Die erkenning stelde hem in staat afscheid te nemen van Londen en te vertrekken richting Los Angeles. Maar zonder de vooruitziende blik om dat succes te zien aankomen, hing de dreiging van mislukking zwaar boven hem.
"Dit gevoel kwam opnieuw naar boven toen ik de rol van een politieagent kreeg in de film The Day the Earth Caught Fire. De ster daarin was mijn oude vriend Eddie Judd. Ik raakte in diepe wanhoop, paniek begon de overhand te krijgen. Werd ik achtergelaten? Deze mannen waren tegelijk met mij begonnen en bereikten nu zoveel. Misschien was ik eigenlijk waardeloos. Ik voelde geen jaloezie over hun succes, alleen angst voor mijn eigen tekortkomingen. Zolang we allemaal samen worstelden, was het nog te dragen, maar nu begon ik me steeds meer geïsoleerd te voelen."
Brits cultureel icoon
Caine had zich kunnen laten meeslepen door deze angsten, maar in plaats daarvan zette hij door. Uiteindelijk groeide hij uit tot een zwaargewicht in de filmwereld en een Brits cultureel icoon, met een carrière die Connery en Judd ruimschoots zou overtreffen.
Hij speelde zelfs in 1975 naast Connery in The Man Who Would Be King, hun beroemdste samenwerking, waar ze de hoofdrollen deelden. Twee jaar later maakten ze ook allebei deel uit van de ensemblecast van A Bridge Too Far, al deelden ze in deze film niet veel scènes.
Pensioen
Caine kondigde in oktober 2023 zijn pensioen als acteur aan, met The Great Escaper als zijn laatste film, die in diezelfde maand uitkwam. Hij is nu wel van plan om terug te keren naar de filmwereld door zijn rol te hernemen in het vervolg van The Last Witch Hunter, dat nog in ontwikkeling is.
De man heeft veelzijdigheid en dat is precies wat je nodig hebt in dit vak. Toch was er een tijd dat Caine zich minder zeker voelde over zijn positie in de industrie. Hij worstelde met twijfels over zijn vooruitgang, bang dat hij achtergelaten zou worden als een mislukte acteur, terwijl zijn tijdgenoten succes na succes behaalden. Caine had zelfs het gevoel dat hij zijn carrière had verkloot en dat had voor een deel te maken met Sean Connery.
Caine en Connery
Caine probeerde jarenlang wanhopig om van de grond te komen voordat hij eindelijk een prominente rol kreeg in Zulu (1964), nadat hij meer dan tien jaar eerder zijn schermdebuut maakte in Morning Departure.
Acteren is een competitieve wereld, en hoewel hij zijn collega's geen ongeluk toewenste, trok het natuurlijk zijn aandacht dat iemand als Connery de top bereikte en de hoofdrollen binnensleepte. Caine en Connery kwamen beiden uit een arbeidersmilieu, al groeiden ze op aan verschillende kanten van de grens.
Nieuw tijdperk
Hun opkomst weerspiegelde een nieuw tijdperk in de Britse cinema, waarin klassenverschillen begonnen te vervagen. Terwijl Connery zijn weg naar succes vond, had Caine het gevoel vast te zitten, zoals hij beschrijft in zijn boek The Elephant to Hollywood.
"Ik deed de televisieversie van The Caine Mutiny Court Martial [de film waaraan ik aanvankelijk mijn artiestennaam ontleende], en ontmoette Sean Connery opnieuw in het televisiestuk Requiem for a Heavyweight. Sean had daarin de hoofdrol, terwijl ik slechts een kleine bijrol had. Dat wakkerde een nieuwe angst in mij aan; mijn tijdgenoten boekten vooruitgang en ik kwam nog steeds geen stap verder", schreef hij.
Doorbraakrol
Caine voelde de druk. Maar die zorgen verdwenen enkele jaren later, toen hij een Oscarnominatie kreeg voor zijn doorbraakrol in Alfie (1966). Die erkenning stelde hem in staat afscheid te nemen van Londen en te vertrekken richting Los Angeles. Maar zonder de vooruitziende blik om dat succes te zien aankomen, hing de dreiging van mislukking zwaar boven hem.
"Dit gevoel kwam opnieuw naar boven toen ik de rol van een politieagent kreeg in de film The Day the Earth Caught Fire. De ster daarin was mijn oude vriend Eddie Judd. Ik raakte in diepe wanhoop, paniek begon de overhand te krijgen. Werd ik achtergelaten? Deze mannen waren tegelijk met mij begonnen en bereikten nu zoveel. Misschien was ik eigenlijk waardeloos. Ik voelde geen jaloezie over hun succes, alleen angst voor mijn eigen tekortkomingen. Zolang we allemaal samen worstelden, was het nog te dragen, maar nu begon ik me steeds meer geïsoleerd te voelen."
Brits cultureel icoon
Caine had zich kunnen laten meeslepen door deze angsten, maar in plaats daarvan zette hij door. Uiteindelijk groeide hij uit tot een zwaargewicht in de filmwereld en een Brits cultureel icoon, met een carrière die Connery en Judd ruimschoots zou overtreffen.
Hij speelde zelfs in 1975 naast Connery in The Man Who Would Be King, hun beroemdste samenwerking, waar ze de hoofdrollen deelden. Twee jaar later maakten ze ook allebei deel uit van de ensemblecast van A Bridge Too Far, al deelden ze in deze film niet veel scènes.
Pensioen
Caine kondigde in oktober 2023 zijn pensioen als acteur aan, met The Great Escaper als zijn laatste film, die in diezelfde maand uitkwam. Hij is nu wel van plan om terug te keren naar de filmwereld door zijn rol te hernemen in het vervolg van The Last Witch Hunter, dat nog in ontwikkeling is.
