Lange tijd ben ik in de veronderstelling geweest dat Maria, de robot uit Fritz Langs meesterwerk Metropolis, een vette snor had. Of eigenlijk dat Maria Freddy Mercury was, de zanger van Queen. De videoclip van Queen's Radio Ga Ga zit namelijk vol met shots uit Metropolis, met als bizar hoogtepunt de projectie van Mercury's gezicht - inclusief snor dus - op het hoofd van de robot. Destijds vond ik die beelden al indrukwekkend, maar toen ik jaren later het origineel op het witte doek zag (in Kriterion, met een live soundtrack door een DJ), werd ik pas écht weggeblazen. Goed, de film is lang en de moraal ietwat naïef, maar allejezus, wat ziet het er allemaal mooi uit - niet alleen voor 1927; nog steeds! En de iconische transformatie-scène? Kippenvel. Ook zonder snor.

Tja. Ik kan niet anders dan het met je eens zijn. Maria is de Moeder Van Alle Filmrobots. Ook ik zag Metropolis pas laat, toen de gerestaureerde film een paar jaar geleden op tv kwam - ik ken m'n klassieken maar slecht, eigenlijk. En ook ik zat als gehypnotiseerd te kijken, niet alleen naar die transformatiescène, maar naar de hele film. Krankzinnig goed. En nu heb ik Radio Ga Ga in m'n kop zitten, waarvoor dank.

Mijn lievelingsfilmrobot, in één van mijn all-time lievelingsfilms, die ik letterlijk tientallen keren heb gezien. Toen ik The Terminator een tijdje geleden voor het eerst in de bios zag (spinnend van plezier), prevelde ik weer automatisch de woorden van Kyle Reese mee: "The Terminator's an infiltration unit. Part man, part machine. Underneath is a hyperalloy combat chassis." (Jaja, het T-800 endoskelet is gemaakt van een hyperlegering, hoe gaaf is dat? En wat is een hyperlegering eigenlijk?) "But outside it's living human tissue: flesh, skin, hair, blood - grown for the cyborgs." (Die buitenkant, de Cyberdyne Systems Model 101, lijkt sprekend op een maximaal opgepompte Ahnold, zodat hij niet opvalt tussen gewone mensen. Simpelweg geniaal!) En voor de -tigste keer geloofde ik heilig dat onder die Oostenrijkse spierbundels dat demonische Terminator-skelet verborgen zat. "It can't be bargained with. It can't be reasoned with. It doesn't feel pity, or remorse, or fear. And it absolutely will not stop - EVER. Until you are DEAD." Wat een puntgave film, zelfs na dertig jaar.

Eens! En zo heerlijk ongepolijst en grimmig. En omdat deze Terminator-robot zo goed werkte, heb ik het altijd een zwaktebod gevonden dat Arnie in T2 ineens de good guy speelde - een infantiele, domme kracht die morele scholing krijgt van dat irritante kutjoch, Edward Furlong.

Jajaja. Knap hoe je dan toch je bezwaren tegen T2 nog even meesmokkelt. Tuurlijk is het een beetje slap hoe Arnie dan ineens in een niet-terminerende Terminator verandert. Maar het grootste minpunt noem je nooit: dat Arnolds biceps in T2 niet langer de omtrek van een autoband heeft, een foutje van Cyberdyne Systems. En daarom heb ik het dus alleen over het origineel, slimmerik.

Het is valsspelen, twee robots onder één nummertje, maar sue me! 3PO en R2 horen bij elkaar, zo simpel is het. Zoals bruin en wit in Duo Penotti, zoals Crockett en Tubbs, zoals Carlo en Irene. En al zijn beide droids ook los van elkaar te zien in de Star Wars-saga, is het altijd in de combinatie, met hun eeuwige gekissebis, dat ze het leukst zijn. Wat betreft design was het vanaf film één (of vier, het is maar hoe je het bekijkt) al een schot in de roos: de goudkleurige humanoïde (gebaseerd op Metropolis' Maria, overigens) en de piepende, vrolijke pedaalemmer blijken elkaar perfect te completeren. Volgens mij zijn dit de enige robots die je kunt herkennen aan slechts hun silhouet - mits ze naast elkaar staan. Zie je wel, ze horen bij elkaar!

Ja, maar op wie van de twee lijk je het meest? Niet te lang nadenken! Ik heb denk ik veel weg van 3PO. Nerveus, met alle winden meewaaiend, zonder enige tegenwoordigheid van geest, altijd aan het praten als ik m'n bek moet houden. En laat staan dat ik iets kan repareren. I am not the droid you're looking for.

En die gouden glans staat je goed. Nee, ik heb me altijd meer verwant gevoeld met de Gonk Droid.

Ik weet het: als ik een 'serieuze' filmliefhebber was, had ik gekozen voor de originele Alien-androïde: Ash, gespeeld door meesteracteur Ian Holm. Maar ik keek toch altijd al liever naar James Camerons actievervolg Aliens, het filmische equivalent van een spuit adrenaline in je hart. En Lance Henriksen, die trouwens de eerste kandidaat was voor de rol van de Terminator, maakt van Bishop een veel interessantere figuur, vind ik. Tussen alle hilarische macho's in Aliens (met een speciale vermelding voor Bill 'Game Over!' Paxton) valt Bishop op door zijn bescheidenheid en dienstbaarheid. Tegelijkertijd hoeft Henriksen, met zijn uitpuilende ogen, zinnelijke lippen en doodskopachtige hoofd, geen enkele moeite te doen om toch een griezel te zijn. Ik zou ook niet met Bishop willen lunchen. En al was Henriksen maar half zo goed geweest, dan had 'ie dankzij de scène met het mes alsnog een plaats in deze top-5 verdiend.

Kenji, Alien IS de betere film. Echt. En het feit dat je in één lijstje twee films weet te proppen van James Cameron - een filmmaker die ik onlangs volkomen terecht noemde in ons top vijf-lijstje overschatte regisseurs - is natuurlijk van de ratten besnuffeld. Maar in dezen moet ik je wel gelijk geven: Ash is dreigend en onberekenbaar, maar Bishop is simpelweg de coolere robot.

Nou je het zegt, twee keer James Cameron! Puur toeval natuurlijk.

Ieder beschaafd mens weet dat de coolste robots uit Japan komen. En iedere Japanner weet dat de RX-78-2 Gundam de meest heroïsche en iconische is: de Superman onder de anime-robots. Er is zelfs een levensgroot standbeeld voor hem opgericht. Om Gundam in deze top-5 op te nemen, ben ik bereid de definitie van een robot (want eigenlijk is het een enorme mobile suit met een piloot erin) en die van film (want de Gundam-tekenfilms zijn compilaties uit een tv-serie) zo ver als nodig op te rekken. Toen ik meer dan dertig jaar geleden een stripalbum kreeg met plaatjes uit de serie, en de gigantische speelgoed-Gundam zag die mijn Japanse neefjes in hun slaapkamer hadden staan, was ik voorgoed verkocht. Daarnaast zijn de films gewoonweg spannend en allesbehalve kinderachtig. Gaat dat zien!

Als we dan toch op de Japanse toer zijn: Motoko Kusanagi uit Ghost in the Shell. Oef.

Ghost in the Shell! Waar straks een live-action versie van komt! Ik zei het toch: de robotfilm is terug.