Jeff Bridges acteert al heel lang. Sterker nog: hij acteert vrijwel zijn hele leven al. Zo kreeg de ster uit The Big Lebowski zijn allereerste rol op het scherm toen hij nog maar een jaar oud was. Intussen is hij in de zeventig en een echte veteraan, maar dat zou heel anders uitgedraaid zijn als hij gestopt zou zijn met acteren door één bepaalde film.
Als zijn ouders geen Hollywoodfiguren waren geweest, had Bridges misschien wat langer gewacht om te acteren. Maar hij zegt vaak dat hun acteerloopbaan hem juist eerder ontmoedigde om het familiebedrijf in te stappen. Vanaf jonge leeftijd was Bridges meer geïnteresseerd in andere creatieve paden, met name muziek.
Genomineerd voor Oscar
Uiteindelijk haalde zijn hardnekkige acteertalent hem in. Het beslissende moment kwam in 1971, met Peter Bogdanovich' melancholische ode aan het Amerikaanse plattelandsleven: The Last Picture Show.
Net twintig was hij, toen hij plotseling werd genomineerd voor een Oscar en overspoeld werd met lof en aandacht. Het had zeker erger gekund, maar een droom die uitkwam was het voor hem ook niet bepaald.
Volgende film
Niet goed wetend wat hij daarna moest doen, tekende hij voor een volgende film: The Last American Hero, een nauwelijks verhulde biopic over de moeizame opkomst van NASCAR-coureur Junior Johnson (in de film Junior Jackson genoemd).
De film werd geregisseerd door Lamont Johnson en kreeg redelijke recensies, maar het was geen makkelijke productie, zeker niet voor een twintiger met zwervende kunstenaarsambities die eigenlijk helemaal niet beroemd wilde worden als acteur.
Wilde niet meer werken
In plaats van zich creatief vervuld en energiek te voelen door al dat snelle rijden en stuntwerk, voelde Bridges zich leeggezogen. "Er is een bepaalde spier die je gebruikt als je acteert en het is misschien geen fysieke spier, maar zeker een emotionele", zei hij jaren later in een interview. "En na het maken van een film voel je je uitgeput."
Hij worstelde ook met iets waar veel acteurs juist op leunen als een soort therapie: het plezier in het doen alsof je iemand anders bent. "Ik voelde al die emoties na The Last American Hero", gaf hij openhartig toe. "Ik wilde echt niet meer werken. Misschien niet voor altijd niet, maar in elk geval een paar maanden niet."
Even stilstaan
Ondanks dat hij zich in een van de meest benijdenswaardige posities bevond waar een opkomende acteur van kan dromen, wilde de jonge Bridges het liefst op de rem trappen en de trein van zijn sterrenstatus even laten stilstaan.
In plaats daarvan werd hij onder druk gezet om weer aan het werk te gaan. Toen hij de kans afsloeg om te spelen in The Iceman Cometh - samen met oude Hollywoodlegendes als Frederic March en Lee Marvin - kreeg hij een woedend telefoontje van de regisseur van The Last American Hero.
Groot verlies voor cinema
"Ik begreep toen dat je, om een echte professional te zijn, ook moet werken wanneer je er geen zin in hebt", herinnerde Bridges zich later wat beschaamd. Een verdrietige waarheid waar we allemaal vroeg of laat mee geconfronteerd worden.
Gelukkig voor het filmpubliek nam Bridges die boze woorden ter harte en bleef hij acteren, of hij daar nou zin in had of niet. Zonder dat telefoontje hadden we misschien nooit 'The Dude' gekregen of zijn uitstekende versie van Rooster Cogburn, of al die brommende, bebaarde personages van de afgelopen decennia. En dat zou een groot verlies voor de cinema zijn geweest.
Kijken?
Wil je Bridges zien in The Last American Hero? Je kunt de film op dit moment niet vinden op de verschillende streamingdiensten in Nederland, maar je kunt het wel kopen op dvd.
Als zijn ouders geen Hollywoodfiguren waren geweest, had Bridges misschien wat langer gewacht om te acteren. Maar hij zegt vaak dat hun acteerloopbaan hem juist eerder ontmoedigde om het familiebedrijf in te stappen. Vanaf jonge leeftijd was Bridges meer geïnteresseerd in andere creatieve paden, met name muziek.
Genomineerd voor Oscar
Uiteindelijk haalde zijn hardnekkige acteertalent hem in. Het beslissende moment kwam in 1971, met Peter Bogdanovich' melancholische ode aan het Amerikaanse plattelandsleven: The Last Picture Show.
Net twintig was hij, toen hij plotseling werd genomineerd voor een Oscar en overspoeld werd met lof en aandacht. Het had zeker erger gekund, maar een droom die uitkwam was het voor hem ook niet bepaald.
Volgende film
Niet goed wetend wat hij daarna moest doen, tekende hij voor een volgende film: The Last American Hero, een nauwelijks verhulde biopic over de moeizame opkomst van NASCAR-coureur Junior Johnson (in de film Junior Jackson genoemd).
De film werd geregisseerd door Lamont Johnson en kreeg redelijke recensies, maar het was geen makkelijke productie, zeker niet voor een twintiger met zwervende kunstenaarsambities die eigenlijk helemaal niet beroemd wilde worden als acteur.
Wilde niet meer werken
In plaats van zich creatief vervuld en energiek te voelen door al dat snelle rijden en stuntwerk, voelde Bridges zich leeggezogen. "Er is een bepaalde spier die je gebruikt als je acteert en het is misschien geen fysieke spier, maar zeker een emotionele", zei hij jaren later in een interview. "En na het maken van een film voel je je uitgeput."
Hij worstelde ook met iets waar veel acteurs juist op leunen als een soort therapie: het plezier in het doen alsof je iemand anders bent. "Ik voelde al die emoties na The Last American Hero", gaf hij openhartig toe. "Ik wilde echt niet meer werken. Misschien niet voor altijd niet, maar in elk geval een paar maanden niet."
Even stilstaan
Ondanks dat hij zich in een van de meest benijdenswaardige posities bevond waar een opkomende acteur van kan dromen, wilde de jonge Bridges het liefst op de rem trappen en de trein van zijn sterrenstatus even laten stilstaan.
In plaats daarvan werd hij onder druk gezet om weer aan het werk te gaan. Toen hij de kans afsloeg om te spelen in The Iceman Cometh - samen met oude Hollywoodlegendes als Frederic March en Lee Marvin - kreeg hij een woedend telefoontje van de regisseur van The Last American Hero.
Groot verlies voor cinema
"Ik begreep toen dat je, om een echte professional te zijn, ook moet werken wanneer je er geen zin in hebt", herinnerde Bridges zich later wat beschaamd. Een verdrietige waarheid waar we allemaal vroeg of laat mee geconfronteerd worden.
Gelukkig voor het filmpubliek nam Bridges die boze woorden ter harte en bleef hij acteren, of hij daar nou zin in had of niet. Zonder dat telefoontje hadden we misschien nooit 'The Dude' gekregen of zijn uitstekende versie van Rooster Cogburn, of al die brommende, bebaarde personages van de afgelopen decennia. En dat zou een groot verlies voor de cinema zijn geweest.
Kijken?
Wil je Bridges zien in The Last American Hero? Je kunt de film op dit moment niet vinden op de verschillende streamingdiensten in Nederland, maar je kunt het wel kopen op dvd.
