In 1963 begon de toen 24-jarige Coppola zijn carrière met een lowbudget-horrorfilm voor producent Roger Corman, getiteld Dementia 13. Dit was geen unieke situatie voor Coppola, want Corman stond bekend om het geven van kansen aan jonge filmmakers. Zonder hem zouden figuren als Ron Howard, Martin Scorsese, James Cameron en Jonathan Demme misschien nooit in Hollywood zijn doorgebroken.
Eerste grote studioproject
Coppola vervolgde zijn debuut met You're a Big Boy Now in 1966, een film die je zou kunnen zien als een voorloper van The Graduate, die een jaar later uitkwam en vergelijkbare thema's behandelde.
De film leverde Geraldine Page een Oscarnominatie op voor Beste Vrouwelijke Bijrol, waarmee Coppola in beeld kwam voor zijn eerste grote studioproject: de fantasie-musical Finian's Rainbow, met Fred Astaire en Petula Clark in de hoofdrollen.
Enorme fan van Astaire
Als het idee van Coppola die een musical maakt met de iconische danser Astaire tegenwoordig vreemd klinkt, dan klonk het destijds voor Coppola zelf net zo bizar toen hij de film aangeboden kreeg.
In de commentaartrack van de dvd geeft de regisseur zelfs toe dat hij, terugkijkend op die beslissing, dacht: "Wat ik had moeten zeggen was 'nee'." Toch zei hij "ja", bekende hij, omdat zijn vader Carmine een enorme fan was van Astaire en hij wist dat het hem zou imponeren.
Musical
Finian's Rainbow is gebaseerd op de gelijknamige musical uit 1947 en volgt een Ier en zijn dochter die de magische pot met goud van een leprechaun stelen en emigreren naar het Amerikaanse Zuiden, waar ze verwikkeld raken in een conflict tussen plattelandsgrondbezitters en een hebzuchtige, racistische Amerikaanse senator.
Coppola zag zichzelf destijds als "meer een Europese, auteur-achtige regisseur" en had geen ervaring met het filmen van zangers en dansers. Maar hij had het ongegronde zelfvertrouwen en gaf toe: "Ik dacht dat ik wel wist hoe je muzikale nummers moest ensceneren." Al snel ontdekte hij echter dat dat niet het geval was.
Voeten buiten beeld
Toen Coppola begon met het monteren van de film, merkte hij iets op dat hem de rillingen bezorgde. "Het was een grote bron van schaamte voor me dat in een aantal scènes, wanneer Fred danste, zijn voeten eraf waren geknipt", bekende Coppola.
Het was een klassieke beginnersfout: in veel van Astaires verfijnde dansscènes waren zijn voeten buiten beeld of verontrustend dicht bij het kader afgesneden. Een meer ervaren musicalregisseur had natuurlijk geweten dat je extra ruimte onderin het frame moest laten voor de voeten; die zijn voor het publiek hét bewijs dat de acteur écht danst, zonder cameratrucs.
Roadshow-productie
Toch was Warner Bros, ondanks deze ernstige fout, ervan overtuigd dat Finian's Rainbow een enorme hit zou worden. Zo overtuigd zelfs dat de studio plannen maakte om de film als een 'roadshow'-productie in 70 mm te vertonen, vergelijkbaar met een avondje theater, compleet met programmaboekje en een orkestouverture voorafgaand aan de vertoning.
Tot Coppola's afschuw maakte het opblazen van de film naar dat grote formaat zijn fouten alleen maar zichtbaarder. "Toen ze dat deden, bliezen ze Fred Astaires voeten weg terwijl hij danste", klaagde Coppola. "Niemand had de boven- en onderkant van het frame goed berekend."
Klaar mee
Aan het einde van zijn moeizame traject met Finian's Rainbow erkende een uitgeputte Coppola: "Ik wilde er gewoon klaar mee zijn." Maar er zat hem nog iets dwars en dat was erger dan de gedachte dat hij een mislukking had gemaakt die hem niets kon schelen.
Hij vreesde juist "dat dit een enorm succes zou kunnen worden", en herinnerde zich dat hij tegen zijn vrouw klaagde: "God, waarom zou ik rijk en beroemd moeten worden vanwege dit?"
Bescheiden kaskraker
Uiteindelijk pakte zijn wens dat de film zou floppen toch ongeveer uit zoals hij hoopte. Finian's Rainbow kreeg gemengde recensies van critici en werd een bescheiden kaskraker, maar niet meer dan dat. Het bleef slechts een voetnoot in zijn carrière, totdat The Godfather kwam.
Wil je Finian's Rainbow zien? Je kunt de film huren en kopen op Prime Video.