Gedurende zijn carrière heeft Clint Eastwood veel verschillende personages gespeeld, en dankzij zijn rol als regisseur had hij grotendeels creatieve controle over zijn keuzes. Zo kon hij een bepaald beeld van zichzelf neerzetten, een man die personages speelt die niet bang zijn de wet te overtreden of geweld te gebruiken wanneer dat nodig is, maar altijd in dienst van anderen. Wat Eastwood echter nooit heeft gespeeld is een uitgesproken schurk.
Met de release van de Dollars-trilogie werd Eastwood een wereldster. Zijn rol in Sergio Leone's zogenaamde Man with No Name-trilogie, die eindigde met de operatische knal van The Good, the Bad and the Ugly, katapulteerde ook de spaghettiwestern in de popcultuur.
Schurkachtige kanten
Leone gaf het genre zijn rauwheid en grandeur, Eastwood gaf het zijn harde ziel. Vanaf dat moment liet hij de teugels nooit meer los: hij transformeerde van zwijgzame schutter tot een van Hollywoods meest blijvende zwaargewichten, een Oscarwinnende regisseur die nog steeds moeiteloos voor de camera kon stappen.
Sindsdien heeft Eastwood in zijn films nooit de schurk willen spelen. Tegen Esquire legde hij ooit uit: "Ik speelde personages met schurkachtige kanten. Maar een echte, onvervalste schurk? Nee. Die gaan meestal vóór de laatste scène eraan. Ik blijf meestal hangen."
Antiheld
Hij vindt het belangrijk zichzelf niet neer te zetten als een kille moordenaar, omdat hij wil dat je tot op zekere hoogte toch met zijn personages meevoelt. "Je weet wel, Dirty Harry is een man die er echt geen plezier aan beleefde. Ik speelde hem met een zekere droefheid, omdat ik geloof dat als je werkelijk al die mensen zou doden, dat een effect zou hebben op je ziel of je psyche of wat je overtuigingen ook zijn, hoe je het ook wilt noemen", onthulde Eastwood.
In Dirty Harry uit 1971 speelt Eastwood een schoolvoorbeeld van de antiheld, een archetype dat perfect paste bij een bepaalde visie op Amerika die in die periode in de cinema opkwam. Mannelijkheid en geweld werden uitvergroot, en met de versoepeling van censuur omarmde de cinema veel meer ambiguïteit op het scherm.
Moordenaars
Dit kwam tot uiting in getormenteerde antihelden die niet strikt goed of slecht waren. Vaak getekend door oorlog of een ander trauma, kwamen deze personages overal mee weg, meestal omdat ze handelden in dienst van een hoger doel, ook al leek dat niet altijd zo.
Toen hij sprak over het feit dat hij in zijn carrière verschillende moordenaars heeft gespeeld, vervolgde Eastwood: "Historisch gezien, zeker. En misschien is het een soort catharsis. Of misschien een soort sadistisch genoegen. Of misschien helemaal niets."
Geweld
Eastwoods visie op Amerika is bezaaid met antihelden in de westerse traditie, al is de acteur ver voorbij de grenzen van het genre gegaan tijdens zijn loopbaan. Hij onderzocht het idee van de antiheld ook in thrillers, oorlogsfilms en drama's.
Voor hem is geweld de enige optie bij het zoeken naar wraak of vergelding, en hij schept zijn personages zo dat wij blijven meeleven met deze getroebleerde en potentieel problematische figuren die vinden dat ze het recht in eigen hand moeten nemen.
Met de release van de Dollars-trilogie werd Eastwood een wereldster. Zijn rol in Sergio Leone's zogenaamde Man with No Name-trilogie, die eindigde met de operatische knal van The Good, the Bad and the Ugly, katapulteerde ook de spaghettiwestern in de popcultuur.
Schurkachtige kanten
Leone gaf het genre zijn rauwheid en grandeur, Eastwood gaf het zijn harde ziel. Vanaf dat moment liet hij de teugels nooit meer los: hij transformeerde van zwijgzame schutter tot een van Hollywoods meest blijvende zwaargewichten, een Oscarwinnende regisseur die nog steeds moeiteloos voor de camera kon stappen.
Sindsdien heeft Eastwood in zijn films nooit de schurk willen spelen. Tegen Esquire legde hij ooit uit: "Ik speelde personages met schurkachtige kanten. Maar een echte, onvervalste schurk? Nee. Die gaan meestal vóór de laatste scène eraan. Ik blijf meestal hangen."
Antiheld
Hij vindt het belangrijk zichzelf niet neer te zetten als een kille moordenaar, omdat hij wil dat je tot op zekere hoogte toch met zijn personages meevoelt. "Je weet wel, Dirty Harry is een man die er echt geen plezier aan beleefde. Ik speelde hem met een zekere droefheid, omdat ik geloof dat als je werkelijk al die mensen zou doden, dat een effect zou hebben op je ziel of je psyche of wat je overtuigingen ook zijn, hoe je het ook wilt noemen", onthulde Eastwood.
In Dirty Harry uit 1971 speelt Eastwood een schoolvoorbeeld van de antiheld, een archetype dat perfect paste bij een bepaalde visie op Amerika die in die periode in de cinema opkwam. Mannelijkheid en geweld werden uitvergroot, en met de versoepeling van censuur omarmde de cinema veel meer ambiguïteit op het scherm.
Moordenaars
Dit kwam tot uiting in getormenteerde antihelden die niet strikt goed of slecht waren. Vaak getekend door oorlog of een ander trauma, kwamen deze personages overal mee weg, meestal omdat ze handelden in dienst van een hoger doel, ook al leek dat niet altijd zo.
Toen hij sprak over het feit dat hij in zijn carrière verschillende moordenaars heeft gespeeld, vervolgde Eastwood: "Historisch gezien, zeker. En misschien is het een soort catharsis. Of misschien een soort sadistisch genoegen. Of misschien helemaal niets."
Geweld
Eastwoods visie op Amerika is bezaaid met antihelden in de westerse traditie, al is de acteur ver voorbij de grenzen van het genre gegaan tijdens zijn loopbaan. Hij onderzocht het idee van de antiheld ook in thrillers, oorlogsfilms en drama's.
Voor hem is geweld de enige optie bij het zoeken naar wraak of vergelding, en hij schept zijn personages zo dat wij blijven meeleven met deze getroebleerde en potentieel problematische figuren die vinden dat ze het recht in eigen hand moeten nemen.
