Film van het jaar 2009

Het is weer lijstjestijd! Welke film sleept de titel `Film van het Jaar´ in de wacht?

Het is de eerste week van januari en dat betekent dat de balans van het afgelopen jaar kan worden opgemaakt. Vanmiddag werden in Pathé Tuschinski de jaarcijfers gepresenteerd. Ondanks de economische crisis, of misschien wel dankzij (een bioscoopbezoek is immers een relatief goedkope vrijetijdsbesteding), steeg het aantal bezoekers voor het eerst in dertig jaar tot boven de 27 miljoen. Deze groei van ruim 15% kan met recht historisch worden genoemd. Vanzelfsprekend namen hierdoor ook de opbrengsten toe. De recette steeg naar het recordbedrag van tweehonderd miljoen euro, een groei van maar liefst 21%. Dat is niet alleen aan de groei van het aantal bezoekers toe te schrijven, maar ook aan de entreeprijsverhoging. Een bioscoopkaartje werd het afgelopen jaar 4,84% duurder. Gemiddeld betaalde je €7,36. In 1995 was dat nog €5,22. Deze stijging is onder andere het gevolg van het grote aantal 3D-producties waar een toeslag voor wordt gerekend.

De best bezochte film van 2009 was Harry Potter and the Halfblood Prince. Samen met Ice Age 3 was dat de enige film die meer dan een miljoen bezoekers wist te trekken. Ook de Nederlandse films deden het dit jaar erg goed. Het marktaandeel vertoonde weliswaar een lichte daling, maar het bezoekersaantal en de box office namen flink toe ten opzichte van 2008. In totaal gingen ruim 4,7 miljoen bezoekers voor een Nederlandse film naar de bioscoop. Twee films belandden zelfs in de toptien. Hieronder het volledige overzicht (gesorteerd op opbrengst, tussen haakjes het bezoekersaantal).

1. Harry Potter and the Half-Blood Prince (OV & NL) €11.340.136 (1.358.664)
2. Ice Age 3 (OV & NL) €8.987.891 (1.132.869)
3. Komt Een Vrouw bij de Dokter €7.010.679 (923.042)
4. Up (OV & NL) €6.032.309 (790.121)
5. Angels & Demons - Het Bernini Mysterie €5.614.793 (704.258)
6. Avatar €5.363.300 (514.343)
7. 2012 €4.684.079 (557.787)
8. Inglourious Basterds €4.665.537 (628.905)
9. De Storm €4.637.399 (726.363)
10. Michael Jackson's This Is It €3.989.252 (512.968)

Tot zover de cijfers. Hoe zat het met de kwaliteit? Om onze gezamenlijke mening vorm te geven, hebben de (meeste) redactieleden van FilmTotaal traditiegetrouw een persoonlijke toptien van het jaar opgesteld. Op basis van de posities, het aantal vermeldingen en onze geheime correctiewaardebepaling is hieruit een eindlijst gedestilleerd. In tegenstelling tot vorig jaar tonen we deze meteen. De afzonderlijke lijsten volgen daarna. De analyse laten we graag aan jullie over. Later deze week een lijst met de beste films van het decennium....

EINDUITSLAG



1. Let the Right One In

Reeds gezien in februari 2008 op het filmfestival van Rotterdam, maar dankzij een beperkte landelijke release in april van dit jaar mag ik Let the Right One In alsnog tot film van het jaar kronen. Dat de Nederlandse pers deze film eveneens als de beste van 2009 aanmerkt, is bijna net zo verrassend als de film zelf, waarin een uiterst originele draai aan het coming-of-agegenre wordt gegeven. De Zweedse jarentachtigbuitenwijken en het winterse landschap vormen de ideale setting voor dit huiveringwekkende doch liefdevolle vampierverhaal dat over eenzaamheid en vriendschap gaat. Ik heb me er vol verwondering door laten vermaken en ontroeren.

2. Slumdog Millionaire

Waarschijnlijk de meest energieke en zintuigprikkelende film van het jaar. Via een originele verhaalstructuur worden vele duistere kanten van India uit de doeken gedaan, maar dankzij de opzwepende soundtrack, het dynamische camerawerk, het kleurrijke uiterlijk, de fantastische Indiase kindercast en het meeslepende verhaal hou je toch een positief en warm gevoel over aan deze levendige film.

3. Antichrist

Geboren uit de krochten van de ziel van Lars von Trier ten tijde van zijn depressie. Deze film diende als zelftherapie en de kijker is de (on)gelukkige daar getuige van te zijn. Prikkelend, surrealistisch, zeer schokkend en vol waanzin, horror en woede. Lastig te doorgronden (is hij nou vrouwonvriendelijk of niet?), maar desondanks een unieke, pijnlijke ervaring die mijn bewondering voor Von Trier alleen maar verder doet toenemen. Een visuele parel van ellende.

4. Buddha Collapsed out of Shame

Een aandoenlijk portret van een ontzettend schattig Afghaans meisje dat onder primitieve omstandigheden opgroeit en tegen de regels in naar school wil, maar geen geld heeft om een schrift te kopen en wordt lastiggevallen door jongens die de oorlog naspelen. Een mooie, simpele, spannende, kritische en hartverscheurende kijk op Afghanistan onder het Talibanregime.

5. (500) Days of Summer

Geafficheerd als een romantische komedie voor mensen die daar niet van houden. Hoewel dat de lading niet helemaal dekt, wordt het genre inderdaad heerlijk op zijn kop gezet. Op verfrissende wijze wordt de liefde in al haar facetten getoond. Eerst rooskleurig, dan weer genadeloos en verwarrend. Het levert prachtige scènes op die stuk voor stuk grappig zijn en heel echt aanvoelen.

6. Gran Torino

Niemand anders dan Clint Eastwood kan van een racistische oude grombeer zo'n innemend persoon maken. Het is een prachtige zelfparodie en een ode aan veel van zijn vroegere rollen. Het is dan ook buitengewoon pijnlijk en ontroerend om te zien hoe deze levende legende in de emotionele finale (definitief?) afscheid neemt van het acteervak.

7. Revolutionary Road

In deze jarenvijftigversie van American Beauty brengt Sam Mendes de verstikking van de burgerlijkheid opnieuw tot ontploffing. Leonardo DiCaprio en Kate Winslet zijn aan elkaar gewaagd en vechten de prachtigste ruzies uit. Een deprimerende, maar onterecht terzijde geschoven film die zinnige dingen zegt over het leven en wat men daarvan verwacht.

8. Disgrace

Verfilming van J.M. Coetzees roman In Ongenade met John Malkovich in misschien wel zijn beste rol tot op heden. Moeilijk om te zeggen of de kwaliteit van deze film aan het boek moet worden toegeschreven of aan de knappe doch zeer getrouwe vertaling naar het witte doek. De complexiteit van de Zuid-Afrikaanse samenleving, waarin gerechtigheid soms meer kwaad doet dan goed, wordt in elk geval haarfijn getroffen. Een intense, onbehaaglijke film die flink tot nadenken stemt.

9. Goodbye Solo

Veel menselijker dan Goodbye Solo worden ze niet gemaakt en regisseur Bahrani wordt daarom al de nieuwe Vittorio De Sica genoemd. Centraal staat de vriendschap tussen een Senegalese taxichauffeur en een oude, sombere passagier die vasthoudt aan zijn eigen ongeluk. De neorealistische aanpak mist zijn uitwerking niet: dit zijn echte mensen in een echte wereld. Of het nou het medemenselijke karakter van de film is of het indrukwekkende slotakkoord, dit meesterwerkje liet me niet meer los.

10. Kan Door Huid Heen

Niet alleen een overtuigende onewomanshow van Rifka Lodeizen, maar ook een artistieke tour de force. De vervreemdende montage, het intieme camerawerk en de aparte muziek maken de getraumatiseerde psyche van Marieke op doeltreffende wijze invoelbaar. Het is vrij uniek voor een Nederlandse film dat stijl en inhoud zo goed samengaan dat de kijker daadwerkelijk wordt geraakt.

Kaj van Zoelen

1. Rachel Getting Married

Hoe vaak geven films je het gevoel dat je oprecht iets deelt met échte mensen? Dat je meegesleept wordt omdat het voelt alsof je er bij bent, alsof je je in het hoofd en hart van die mensen bevindt? Rachel Getting Married is een emotionele achtbaan die als zodanig werkt door het inzicht dat we krijgen in de mensen die de film bevolken. Een op alle mogelijke vlakken geslaagde prachtfilm over de pijn en plezier van het menselijke bestaan, en hoe dichtbij deze kunnen zitten.

2. Ponyo

Meester Miyazaki zegt al twaalf jaar dat hij de handdoek in de ring gooit, maar gelukkig voor ons blijft hij heerlijke films maken. Technisch gezien is Ponyo misschien een kinderfilm, meer dan zijn meeste titels. Volwassenen die echter niet geroerd worden door dit mooie moderne sprookje over een vis die een meisje wil worden, hebben een hart van steen. Steen zeg ik u.

3. Inglourious Basterds

Er zijn er maar weinigen in de Amerikaanse filmindustrie die zo veel met taal kunnen als Tarantino en dat talent op zo'n sublieme manier naar voren laten komen. En dan bedoel ik niet alleen de talen waarin de personages (waaronder Hans Landa, de beste creatie van QT in jaren) zich uiten, maar ook de filmtaal die Tarantino zo goed beheerst. Hiermee geeft hij deze enerverende wraakfantasie op unieke wijze vorm.

4. The Chaser

Een ijzingwekkende thriller die je twee uur lang naar het puntje van je stoel trekt. Een betere debuutfilm was in 2009 in de Nederlandse bioscopen niet te vinden. Soms gruwelijk, regelmatig gewelddadig, altijd spannend en tussendoor wordt er flinke kritiek geleverd op de Koreaanse politie en sensatiepers. Regisseur-schrijver Hong-jin leverde hiermee een enerverend visitekaartje af dat naar meer smaakt.

5. The Wrestler

Mickey Rourke was gemaakt voor de rol van verlopen worstelaar Randy the Ram, een gebroken man die een tweede kans in het leven krijgt. Zijn zelfdestructieve aard en sterke verlangen naar zijn gloriedagen staan hem echter in de weg. Een man met één been die naar de vrijheid probeert te dansen, zo omschrijft Bruce Springsteen hem op de prachtige titelsong. Hartverscheurende melancholie.

6. Klass

Pesten kan vergaande gevolgen hebben voor zowel dader als slachtoffer. In het ergste geval vallen er doden. Klass is niet zozeer een film over twee jongens die hun klasgenoten overhoop schieten, maar vooral over hoe het zover heeft kunnen komen. De Estlandse schrijver-regisseur Ilmar Raag legt subtiel een complex, destructief groepsproces bloot. De pijnlijke onmacht van de meeste tieners in de film, niet alleen de slachtoffers, is goed voelbaar. De beklemmende opbouw naar het onvermijdelijke doet dit gevoel van machteloosheid bij zowel personage als kijker des te meer beklijven.

7. Let the Right One In

Tedere horrorfilms zijn erg zeldzaam en originele invullingen van de vampiermythe eveneens. Alfredson vermengt op succesvolle wijze de gevoelige Zweedse kinderfilm en tienerdrama met zeer volwassen vampierhorror en sluit dat af met een fantastisch einde. Het wonderschone camerawerk van Nederlander Hoyte van Hoytema is daarbij een belangrijke succesfactor. Eén van de betere horrorfilms van de afgelopen jaren, die tegelijk zo veel meer is.

8. Das Weiße Band

Haneke slaagt er weer eens in om langzaam onder je huid te kruipen. Eenmaal daar genesteld krijg je hem niet meer weg. De mysterieuze, drukkende sfeer wordt versterkt door strak belichte zwart-witbeelden. Waar de film precies over gaat, daar is geen eenduidig antwoord op te geven. De opkomst van het nazisme is een mogelijkheid, maar meerdere interpretaties vallen uitstekend te verdedigen. Hoe dan ook blijft de film nog lang na afloop door het hoofd spoken.

9. Up

Pixar leverde de afgelopen jaren telkens een topfilm af en 2009 vormde daarop geen uitzondering. Het blijft knap hoe zij elke keer weer bekende verhaalelementen nemen en daar een frisse, originele draai aan geven. Het enige probleem is dat net als bij Wall-E het hoogtepunt het begin is, in dit geval de montage van het leven van de hoofdpersoon en zijn vrouw. Maar ook na deze opening is het nog steeds genieten geblazen.

10. Encounters at the End of the World

De bijzondere beelden van onder het ijs van Antarctica alleen al zijn de moeite waard. Daarnaast zijn er ook nog de fascinerende figuren die Herzog tegenkomt op het zevende continent, en de aparte, pessimistische visie die de Duitser aan de hand van die mensen en de natuurplaatjes uitwerkt. Toch heeft zijn boodschap, die er op neer komt dat de mens zijn tijd op aarde wel gehad heeft, of we nou goed met het milieu om gaan of niet, iets sereens door de manier waarop hij die brengt in deze boeiende documentaire.

Arman Avsaroglu

1. Up

Mooier dan Up zie je ze niet vaak. Het eerste kwartier is een hartverscheurende samenvatting van het leven van Carl Frederickson en zijn vrouw Ellie, die hun grote droom nooit konden verwezenlijken. Was dit al genoeg stof voor een meesterlijke film, in het uur dat er op volgt schippert Up van een spannende avonturenfilm tot een hilarische komedie en weer terug naar ontroerend drama. Het is een film waaraan alles klopt en daarmee de beste film die Pixar tot op heden afleverde. En dat wil wat zeggen. Speciale vermelding nog voor de briljante muziek van Michael Giacchino.

2. Slumdog Millionaire

De hype was erg groot rondom de Oscarwinnaar van dit jaar, maar voor de verandering was dat eens terecht. Het is onmogelijk niet mee te gaan met het aanstekelijke enthousiasme waarmee Danny Boyle dit moderne schelmenverhaal vertelt. Met een lekker hoog tempo en de nodige visuele flair schreef Boyle met Slumdog Millionaire niet alleen een liefdesbrief aan India, maar maakte hij ook nog eens een van de beste feelgoodfilms van de afgelopen jaren.

3. Das Weiße Band

Michael Haneke was dit jaar in topvorm met Das Weisse Band, een verhaal over mysterieuze gebeurtenissen in een Duits dorpje vlak voor het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog. Prachtig gefotografeerd in zwart-wit, is de film opmerkelijk afstandelijk voor Hanekes doen. De kijker wordt niet rechtstreeks aangesproken, zoals in Caché of Funny Games, en dat maakt de film er niet makkelijker op. Wie toch het geduld heeft mee te gaan met deze aanpak, wordt uiteindelijk beloond met een prikkelende film die meer vragen oproept dan hij beantwoordt en nog dagen door je hoofd blijft rondspoken.

4. The Wrestler

Mickey Rourke was briljant als Randy 'The Ram' Robinson, een worstelaar op zijn retour die grip probeert te krijgen op zijn leven. The Wrestler voelt aan als een sociaal-realistisch drama van de Dardenne-broers, maar is toch echt gemaakt door Darren Aronofsky, regisseur van extreem gestileerde films als The Fountain en Requiem for a Dream. Hoogtepunt van deze prachtige film is als Rourke opkomt voor zijn laatste gevecht en Sweet Child of Mine van Guns 'N Roses door de speakers schalt. Kippenvel.

5. Inglourious Basterds

Veel grote regisseurs kwamen dit jaar met absolute meesterwerken en Quentin Tarantino vormde daar geen uitzondering op. Inglourious Basterds slaagde erin een originele draai te geven aan een uitgekauwd genre en deed dat met alle kenmerken die Tarantino eigen zijn. De show wordt gestolen door Christoph Waltz als 'Jewhunter' Hans Landa, een heerlijke creatie die alleen van Tarantino afkomstig kon zijn.

6. The Curious Case of Benjamin Button

Ook David Fincher stelde dit jaar niet teleur. The Curious Case of Benjamin Button was lang, misschien zelfs iets te lang, maar op visueel vlak absoluut betoverend. Fincher haalt alles uit de kast om de kijker te betoveren met het vreemde verhaal van Benjamin Button en wist mij na tweeënhalf uur zowaar met een brok in de keel achter te laten.

7. Fish Tank

Fish Tank was een van de beste Britse sociaal-realistische drama's in jaren. Het verhaal van de vijftienjarige Mia die opgroeit in een Britse achterstandswijk klinkt op het eerste gezicht weinig origineel, maar de indringende regie van Andrea Arnold (die ook al Red Road maakte) en het ijzersterke acteren van debutante Katie Jarvis maakte van Fish Tank een film die langzaam onder je huid sloop en je meesleurde in Mia's wereld.

8. Avatar

Nee, het verhaal is niet origineel. En ja, het eerste half uur zit vol met uitleggerige en houterige expositie. Maar zodra Jake Sully eenmaal infiltreert bij de Na'vi, kom je ogen tekort om alle prachtige creaties van James Cameron op waarde te kunnen schatten. Het knapste aan Avatar is misschien nog wel dat Cameron in deze film van epische proporties erin slaagt je te laten meevoelen met drie meter lange blauwe wezens. Wel vraag ik me af wat er van Avatar overblijft als je hem in 2D ziet. In Imax-3D was het in ieder geval de meest overweldigende filmervaring van dit jaar.

9. Let the Right One In

Deze Zweedse film, die al bijna twee jaar geleden in première ging, slaagde erin verschillende genres op volstrekt eigenzinnige wijze te combineren. Het is een jeugdfilm over kinderen die gepest worden, een ontroerend liefdesverhaal en, o ja, het gaat over vampiers. Dit alles speelde zich af in de poëtisch gefotografeerde Zweedse sneeuw en maakt deze film tot een van de origineelste en beste van het jaar.

10. Gran Torino

Gran Torino is geen perfecte film, verre van dat zelfs. Het acteren van de Hmongs (de Aziatische minderheid waar de film om draait) is verbazingwekkend slecht en het scenario zit nogal schematisch in elkaar. Maar er gaat absoluut niets boven het beeld van Clint Eastwood, die op tachtigjarige leeftijd met een shotgun een paar straatschoffies te lijf gaat. Zijn transformatie van een verstokte racist tot vriendelijke opa is weliswaar voorspelbaar, maar levert wel prachtige beelden op die uiteindelijk resulteren in een zeldzaam ontroerende ontknoping.

Evert de Vries

1. (500) Days of Summer

Omdat liefde dit jaar geen een keer zo realistisch in een film te zien is geweest. Kijk bijvoorbeeld naar de prachtige scène waar door middel van split screen de verwachtingen die men kan hebben en de realiteit van de liefde naast elkaar worden gezet. Of het dansnummer van Tom na zijn eerste nacht met Summer. Zowel de positieve als negatieve effecten van de liefde worden subliem en perfect getoond.

2. UP

Omdat Up de vloer aanveegt met alles wat er de afgelopen jaren op animatiegebied is geweest. Alleen Ratatouille was tot nu toe al op dit niveau. Het is heerlijk om te zien dat Pixar met elke film weer volwassener wordt.

3. The Wrestler

Omdat ik altijd schamper heb gelachen om Amerikaans worstelen en deze film mijn ogen heeft geopend. Daarbij is Mickey Rourke fenomenaal in een rol die wel heel dicht bij zijn eigen leven komt. Vooral de scènes waar Rourke zijn kwetsbaarheid en gebrokenheid toont blijven lang bij. Dat dit onderwerp één van de meest emotionele verhalen van het jaar zou opleveren had ik van tevoren niet gedacht.

4. Goodbye Solo

Omdat het laatste shot één van de mooiste shots was die dit jaar op het grote doek te zien waren. Maar ook omdat de rit naar dat laatste shot ongekend meeslepend en ontroerend is. En omdat Goodbye Solo een film is die weken later nog steeds door je hoofd spookt. De taxi van Ramin Bahrani mag van mij best een omweg nemen voor hij me afzet.

5. Slumdog Millionaire

Omdat ondanks dat het alweer bijna een jaar geleden is dat ik de film voor het laatst zag, ik me de beelden en emoties nog haarscherp voor de geest kan halen. En er zijn niet veel films geweest die me het afgelopen jaar zo gedetailleerd zijn bijgebleven.

6. Klass

Omdat het in Klass niet alleen begrijpelijk wordt gemaakt dat twee jongens al hun klasgenoten willen afmaken, maar de kijker hoopt ook nog dat het ze lukt. Klass grijpt je naar de keel zoals weinig films dat het afgelopen jaar gedaan hebben.

7. Moon

Omdat Sam Rockwell gaaf is. En meerdere Sam Rockwells in één film al helemaal. Voeg daarbij een uitermate origineel ruimteavontuur aan toe met Kevin Spacey als de boordcomputer en filmgeschiedenis wordt geschreven.

8. Frost/Nixon

Omdat deze de meest meeslepende dialoog bevatte die dit jaar op het witte doek te zien was. Het feit dat het hier om een toneelbewerking gaat, heeft heel duidelijke sporen achtergelaten, en dat is maar goed ook. Met zo min mogelijk poespas rondom krijgen wij een serie spannende interviews tussen Frost en Nixon op ons bord. Zo kan het dus ook Ron Howard...

9. Doubt

Omdat misstanden binnen de kerk worden aangekaart zonder respectloos en goedkoop te worden. Doubt laat prachtig twee kanten van de medaille zien. Hoe is het om in deze tijd een onschuldige priester te zijn terwijl de hele wereld denkt dat je kinderen seksueel misbruikt? En hoe is het om als geestelijk leider te moeten constateren dat een medegelovige zich vergrijpt aan de kinderen binnen het klooster? Een prachtige film waarin twee van de beste acteurs van dit moment ongeremd met elkaar mogen sparren over een onderwerp dat akelig actueel en controversieel is. Wat willen we nog meer?

10. Precious

Omdat Oprah dit keer gewoon gelijk heeft. Precious lijkt op het eerste gezicht een redelijk standaardverhaal van een meisje dat zich uit haar armoedige slechte omgeving moet vechten om de American Dream te kunnen bereiken, maar mede door een erg mooie acteerprestatie van debutant Gabourey Sidibe en een fenomenale acteerprestatie van komiek Mo'Nique klimt de film naar een zeer hoog niveau. Alleen al door de laatste scène van Mo'Nique zou de film in alle toplijstjes van dit jaar moeten staan.

Danny van den Brink

1. Let the Right One In

Hoewel de vampier in deze film wel degelijk voor het nodige bloedvergieten zorgt, is Let the Right One in eigenlijk een tragische film over buitenbeentjes. Geen elegante bleke mannen te bekennen, maar wel een vriendschap tussen een gepest jongetje en een vampiermeisje dat voor altijd in het lichaam van een klein meisje zal blijven zitten. Geen spektakel ook, maar een poëtische setting in een pittoresk Zweeds dorpje, wat zich uitstekend leent voor dit verhaal. Laat de verfilming van Lindqvists andere boek, Handling the Undead, maar komen.

2. Moon

Sam Rockwell laat steeds meer zien wat hij waard is in deze sfeervolle en subtiele scifi. Prachtige shots van het maanlandschap met bezwerende muziek in combinatie met een fris plot en erg sterk spel van Rockwell maken Moon tot een van de grootste verrassingen van 2009.

3. The Wrestler

Nooit geweten dat je zoveel sympathie kon opwekken voor een Amerikaans worstelaar. Rourke Speelt bijna een biografische rol als Randy 'The Ram', wiens leven niet meer is wat het ooit geweest is. De afwisseling tussen zijn brute vechtpartijen in de ring en zijn staat van doen in het dagelijks leven is zo groot dat het fascinerend wordt.

4. District 9

Een ruimteschip dat boven Johannesburg blijft hangen en aliens die zich in de krottenwijken van de stad gaan vestigen? Het moet niet gekker worden. Beginnend als mockumentary verloopt deze film vloeiend over naar een meer actiegericht gedeelte en blijkt daarmee de juiste noot aan te slaan. Zelden is het concept van buitenaardse wezens op zo'n frisse wijze verfilmd.

5. Gran Torino

Gran Torino kent een verrassend aantal gebreken. Het gegeven dat de chagrijnige en racistische Walt Kowalski verandert in iemand die iets geeft om zijn medemens zie je al van ver aankomen, en de acteerprestaties van zijn medespelers zijn hier en daar discutabel te noemen. Hier geldt duidelijk dat de vorm belangrijker is dan de inhoud. Kowalski intrigeert ondanks al zijn gebreken op zo'n manier dat het einde van de film je niet meer loslaat. Daarnaast is de cinematografie, zoals we die van Eastwood gewend zijn, een oase van rust zoals die steeds minder gezien wordt. Wanneer Eastwood dan ook nog de eindcredits van zijn zangstem voorziet, kan het helemaal niet meer stuk.

6. Milk

Goed samenspel tussen fictie en authentiek beeldmateriaal levert een prachtig tijdsbeeld op. Penn is erg overtuigend, maar Anita Bryant blijft waarschijnlijk nog langer op je netvlies hangen als overtuigend christen die de oorlog aangaat met homoseksuelen. Deze rol wordt namelijk niet door een acteur vertolkt, maar bestaat enkel uit archiefmateriaal met de vrouw zelf. Veel enger dan dat krijg je ze niet.

7. Gomorra

Hoewel het een speelfilm betreft heeft Gomorra eigenlijk meer weg van een documentaire. Vergelijkingen met gangsterfilms zijn dan eigenlijk ook uit den boze. Het uitstekende camerawerk draagt bij aan de rauwe, realistische setting, waardoor het gevoel van een documentaire opkomt en niet meer weggaat. Hier een portret van een vijftal mensen wiens levens worden beïnvloed door de Camorra. Een van de sterkste scènes is die waarin twee jongens scènes uit Scarface naspelen. Even later staan ze in hun onderbroek met gejatte geweren op het strand om zich heen te schieten. Nergens is pracht of praal te herkennen.

8. Inglourious Basterds

Na het waardeloze Death Proof eindelijk weer eens een erg sterke Tarantinofilm. Pitt is vermakelijk, maar de show wordt gestolen door Christoph Waltz, die als kolonel Hans Landa zowel afstotelijk als hilarisch is. Jammer alleen dat de plot met Shosanna hier en daar wat minder onderhoudend is, maar het slot van de film maakt veel goed.

9. Eden Lake

Vaak blijkt dat simpele plots vaak de meest zenuwslopende situaties opleveren. Zo ook bij Eden Lake, waarbij een Brits stel in de bossen wordt achternagezeten door een stel vervelende pubers die op bloed uit zijn. Het probleem van deze 'chavs' speelt nogal in Groot-Brittannië, waardoor de film een extra realistische lading krijgt, niet in het minst omdat dit soort gebeurtenissen regelmatig de kranten halen. Op leuke wraakscènes of bombastische aangelegenheden zul je deze film dan ook niet betrappen, wat ervoor zorgt dat Eden Lake de meest beklemmende film van het jaar is geworden.

10. Drag Me to Hell

Er bestonden nogal wat twijfels over de nieuwe horror van oudgediende Sam Raimi. De vraag rees of hij na de kindvriendelijke Spiderman-reeks nog met iets bloederigs op de proppen kon komen. Toen bleek dat Drag Me to Hell een PG13-rating kreeg waren de rapen gaar. Welnu, de afgezaagde lichaamsdelen blijven achterwege, maar niettemin zal iedere Evil Dead-liefhebber van deze film smullen. Origineel is het allemaal niet echt, maar de combinatie tussen horror en komedie werkt net zo aanstekelijk als twintig jaar geleden.

Pim Wijers

1. Avatar

Eindelijk weer eens attractiecinema in de bioscoop. Lang wachten op een dikke achtbaanrit, maar wat voor één. Het verhaal is zwaar ondergeschikt aan de totale ervaring, dus gewoon achterover zitten en alles op je af laten komen.

2. The Wrestler

Aronofsky is gewoon goed. Zo'n standaard sportverhaal, maar zo origineel uitgewerkt. Een in Spandex gehulde, geblondeerde en gebruinde nepsporter was nog nooit zo triest. Een erg invoelbaar gemaakt drama dat visueel ook nog eens erg krachtig is.

3. Coraline

Supermooie stop-motion en eindelijk weer eens een westers sprookje dat echt magisch is. Naast Miyazaki is Sellick een regisseur die een kinderverhaal lekker kleinschalig kan houden zonder dat het aan kracht inboet. Fuck Pixar, computeranimatie en bombastische grootheid. Lang leve monnikenwerk en zichtbare liefde voor je vak.

4. Let the Right One In

Een kinderliefdeshorrorverhaal. Of zoiets. Mooi geschoten en belichte film over de liefde tussen een vampiermeisje en eenzaam jongetje. Vooral het einde is beklijvend, zeker omdat het goed af lijkt te lopen.

5. Gomorra

Een gangsterverhaal zonder opsmuk. Rauw, realistisch en grof. En mooi omdat de vijf losstaande verhalen van Gomorra een groter geheel portretteren, waardoor de ellende die de Camorra in die regio teweegbrengt goed overkomt.

6. Public Enemies

Eigenlijk weinig nieuws onder de zon, maar een Mannfilm blijft een Mannfilm. Dat is niet alleen zichtbaar, maar ook voelbaar. Goede cast (met Stephen Lang als verrassing) en wederom geweldige actiescènes.

7. Watchmen

Als liefhebber van de strip vond ik deze film misschien iets te gelikt, maar als blockbuster is dit meer dan geslaagd. Lekker groots aangepakt en kundig geregisseerd.

8. Ponyo

Zie het commentaar bij Coraline, maar dan is dit geen sprookje en niet westers. Wel magisch en het verhaal is echt invoelbaar gemaakt voor zowel volwassen als voor kinderen, zonder dat er een gelaagdheid in zit. Prachtig in al zijn simplisme.

9. The Limits of Control

Jarmusch op zijn traagst en vaagst. Ik snap heel goed dat weinig mensen hier hun heil in vinden, maar deze combinatie van Coffee and Cigarettes (2003) en Dead Man (1995) spreekt mij alleszins aan.

10. Moon

Mooie combinatie van Solyaris en 2001: A Space Odyssey. Lekker kleinschalig gehouden scifi die ondanks het wat voorspelbare verhaal buitengewoon boeiend blijft. Juist die kleinschaligheid geeft charme. De overduidelijke maandecors geven door gebrek aan computereffecten een gevoel van echtheid mee. Een authenticiteit die cgi niet kan vervangen. Ook Sam Rockwell is als de enige acteur nooit vervelend in zijn dubbelrol.

John Baak

1. Avatar

Je kunt zeggen wat je wilt over Camerons nieuwste telg, de indruk die de film op me achterliet is onuitwisbaar. De zogenaamde 'nieuwe manier van filmkijken' is werkelijk fenomenaal en ik heb van elke prachtige seconde genoten. Deze film zal ongetwijfeld de geschiedenisboeken in gaan, waaronder de mijne.

2. Antichrist

Voor velen een teleurstelling, voor mij een prachtige film die de gevoelens en gedachten van de maker prachtig verbeeldt. Het is geen makkelijke film om naar te kijken, noch plezierig, maar hij wist me te grijpen op een manier waarop weinig films me grijpen. Ik ben nooit een liefhebber van Von Triers werk geweest, sinds Antichrist ben ik dat wel.

3. Let the Right One In

Na alle Twilight - bombarie en de hype rond vampieren (ik heb de film een aantal dagen geleden pas gezien) is het heerlijk verfrissend om een film te zien die nu eens niet de platgetreden paden bewandelt, maar zich onderscheidt door een intelligent verhaal, prachtige acteerprestaties en een genremix die fantastisch werkt. Intrigerend, aantrekkelijk...geweldig.

4. Inglourious Basterds

Na de vele verhalen over Tarantino's epos was ik vrij sceptisch over de film. Die scepsis verdween al na de eerste minuten: Inglourious Basterds is misschien wel Tarantino's beste werk tot nu toe. Op prachtige wijze worden actie, avontuur en bovenal humor gecombineerd tot een filmfestijn dat zijn weerga niet kent. Heerlijk!

5. Drag Me To Hell

Vrijwel vanuit het niets kwam Sam Raimi met deze heerlijke horror met een goede scheut komedie. De regisseur van The Evil Dead keert terug naar zijn roots en creëert met behulp van de prachtige Alison Lohman een horrorfestijn om van te genieten.

6. Up

Deze kon natuurlijk niet ontbreken. Pixar flikt het 'm weer en brengt ons een prachtige film over liefde, verlangens, dromen en heel de rataplan die daarbij kijken komt. Hoewel ik Up niet zo wonderlijk vond als Wall-E of Finding Nemo, mag met recht gesproken worden van een pareltje.

7. Public Enemies

Velen leverden kritiek op Michael Mann; de film zou te ongericht zijn en te weinig interessante gebeurtenissen bevatten. Na het zien van Public Enemies kan ik me alleen maar afvragen of ze dezelfde film als ik hebben gezien. Ik heb 140 minuten aan de buis gekluisterd gezeten en was zwaar onder de indruk van de sfeer, de acteerprestaties en de fenomenale vuurgevechten.

8. Harry Potter and the Half-Blood Prince

Tja, ik blijf een 'sucker' voor deze serie. Bovendien is dit misschien wel het beste deel tot nu toe. Het bevat zo'n beetje alles wat mooi is aan film: actie, avontuur, liefde, magie, drama. Ook na meerdere kijksessies blijft dit zesde deel in de Harry Potter-filmreeks fascineren.

9. The Hangover

Mijn torenhoge verwachtingen werden helaas niet waargemaakt, maar The Hangover blijft één van de meest hilarische films van het afgelopen decennium. Telkens weer verbaasde ik me over de ingenieusheid van de personages en situaties. Mike Tyson vormde de kers op deze heerlijke taart: "I can feel it calling in the air...."

10. Millenium: Mannen Die Vrouwen Haten

Voornaamste reden voor deze tiende plek voor Millenium is Noomi Rapace, die op magistrale wijze gestalte geeft aan het intrigerende personage Lisbeth Salander. Voeg daar een spannend plot, prachtige beelden van Zweden en een prima Michael Nyqvist aan toe en je hebt wat mij betreft een winnaar.

Frank Stol

1. Avatar

De wereld van Pandora is overweldigend. Zeker in Imax 3D. James Cameron maakte van Avatar geen film, maar een beleving. Wanneer dát het geval is, kun je eigenlijk niet anders concluderen dan dat er filmmagie is ontstaan.

2. Antichrist

Een film die aanvoelt als een obsessieve nachtmerrie. Prachtig en provocerend.

3. Revolutionary Road

Rauw en realistisch drama over twee mensen en hun onvervulde dromen en verlangens. Winslet en DiCaprio leveren uitmuntende acteerprestaties.

4. Inglourious Basterds

Tarantino maakt zijn eigen Tweede Wereldoorloggeschiedenis. Sinds Pulp Fiction heb ik niet meer zó genoten van dat (typische) eindeloze gezever. Christoph Waltz is geweldig.

5. Slumdog Millionaire

Zonder twijfel dé feelgoodmovie van het jaar. Danny Boyle vertelt een modern sprookje en toont ons daarbij het kleurrijke India. Voeg daar de opzwepende soundtrack aan toe en je hebt een film te pakken om van te houden.

6. Let the Right One In

Bloedmooie vampierfilm, die eens niet voor de bekende weg kiest. Geweldig, die zwembadscène.

7. The Wrestler

Mickey Rourke aan de keerzijde van de 'American dream'. Wat een magistrale comeback!

8. Drag Me to Hell

Heerlijk die terugkeer naar ware horror. Sam Raimi weet, net zoals dat het geval was bij de Evil Dead-films, hoe hij komedie en horror moet verenigen.

9. District 9

Fantastisch regiedebuut van Neill Blomkamp waarin bekende sciencefictionelementen in een energieke en smakelijke mix zijn gegoten.

10. Eden Lake

Verontrustende genrefilm met aangename wendingen en nagelbijtende spanning, die mij op het puntje van mijn stoel hield.

Joris Brieffies

1. Let the Right One In

Schitterend visueel sprookje. Zoals recensent Kaj van Zoelen al aangaf vermengt regisseur Alfredson "op succesvolle wijze de gevoelige Zweedse kinderfilm en tienerdrama met zeer volwassen vampierhorror". Erg indrukwekkend, meeslepend en zeer mooi.

2. Il Divo

Film van uitzonderlijk niveau. Dat geldt zowel voor de film an sich, als voor de complexiteit. Dat maakt het voor niet-Italianen vaak moeilijk te volgen, maar de acteurs, beelden, de montage en de muziek maken dat echter ruimschoots goed.

3. Goodbye Solo

Heel subtiel drama van een groot talent. De acteurs, de cinematografie en de regie van Bahrani laten zien dat er niet zo veel voor nodig is om het publiek in vervoering te brengen.

4. Fish Tank

Prachtig sociaal drama met een zeer sterke rol van debutante Katie Jarvis. Regisseur Andrea Arnold doet precies genoeg.

5. Coraline

Grappig, origineel en vaak behoorlijk angstwekkend. Visueel staat deze combinatie van moderne 3D-technieken en ouderwetse stop-motionanimatie op eenzame hoogte.

6. Pranzo di Ferragosto

Tweede Italiaanse film in deze toptien en dat zegt veel over de kwaliteit van de films uit de laars van Europa. Heel kleine, maar hartverwarmende film. Met beperkte middelen schetst Di Gregorio een zeer mooi beeld van een aantal oude Italiaanse dames, Italiaanse maaltijden en Italiaanse familiewaarden.

7. Milk

Indringend maar bovenal zeer mooi portret van de Amerikaanse homoactivist Harvey Milk en de jaren zeventig. Vakkundig gemaakt, maar bovenal een tour de force van Sean Penn.

8. The Wrestler

Het script had wellicht iets beter gekund, maar de acteurs maken dat deze film toch ver boven de middelmaat uitsteekt.

9. Das Weiße Band

Misschien niet per se de mooiste of beste film, maar zeer zeker wel een film die intrigeert en blijft hangen. In prachtige zwart-witbeelden weet regisseur Haneke een uiterst beklemmende en paranoïde wereld te scheppen.

10. Slumdog Millionaire

Publiekslieveling en daar is wat voor te zeggen. Prachtig vormgegeven en goed gemaakt. Misschien een beetje voorspelbaar, maar de film verdient zeker een plaats in de toptien van 2009.

Hakima Elouarti

1. Skin

Een hartverscheurend en op feiten gebaseerd verhaal over een donker meisje geboren uit blanke ouders tijdens de apartheid. Geeft een indrukwekkend tijdsbeeld van de schizofrenie van de rassensegregatie.

2. (500) Days of Summer

Liefde en hartzeer in een origineel jasje. Verrassing van het jaar.

3. Le Herisson

Een mooie Franse film over een suïcidaal elfjarig meisje op zoek naar de zin van het leven.

4. Up

Avontuurlijke grijsaard laat in sterk staaltje animatie zien dat dromen ertoe doen. Al moet hij hiervoor het luchtruim in.

5. Whatever Works

Woody Allen over gefrustreerde oude mannen en jonge meisjes en de onzin van het leven. Kortom wederom Woody Allen over Woody Allen. Niet het beste uit Allens stal, maar desondanks erg geestig en heerlijk cynisch.

6. The Hangover

Een uit de hand gelopen vrijgezellenuitje als bron van vermaak in de leukste komedie van het jaar.

7. De laatste dagen van Emma Blank

Absurdistische komedie van Alex van Warmerdam, waarin hijzelf de rol van Theo de hond speelt. Ook nu is niets vreemd in de wereld van Van Warmerdam.

8. Public Enemies

Johnny Depp ouderwets goed in Michael Manns vermakelijke gangsterfilm.

9. Star Trek

Een 'trekkie'-achtergrond is geen voorwaarde om dit sciencefictionfestijn te waarderen.

10. The Ugly Truth

Een romantische komedie waarin blablabla... Een film met Gerard Butler. Punt.

Genja Ferschtman

1. Kan Door Huid Heen

Zelden heeft een Nederlandse film mij zo weten te boeien. Zelden waren de Gouden Kalveren zo terecht en van reële waarde. Nog nooit heb ik een Nederlandstalige productie zo hoog op mijn lijstje gezet, maar deze overtreft alle verwachtingen. Indringend en zeer persoonlijk. De grootste verrassing van 2009.

2. Public Enemy Number One (part 1)

Ruig en rauw; een cinematografische orkaan van begin tot het eind (en eigenlijk ook nog een beetje tot in deel 2). Je hoeft geen fan te zijn van Vincent Cassel om onder de indruk te geraken van zijn performance. Om maar te zwijgen van het feit dat de film in zijn vertelkwaliteit zeer zeker naar een 'waargebeurd verhaal' reikt.

3. Gomorra

Totaal verrassend, vooral na het zien van de zeer gelikte trailer, dat deze film op zo een subtiele, relatief rustige en toch zeer doordringende wijze een verontrustend en volledig beeld weet te schetsen van een ondoordringbare en nare wereld, als een dagelijkse realiteit. Zeer tastbaar. De beste Italiaanse (anti-)maffiafilm.

4. Synecdoche, New York

Een prachtige, caleidoscopische en ogenschijnlijk complexe vertelling die de ultieme kracht van fictie en intellectuele fantasie op het witte doek tentoonspreidt. Fijn staaltje van de klassieke filmkunst.

5. The Boat That Rocked

Een feelgoodmovie tot op het bot maar met een glimlach van oor tot oor, een schitterende soundtrack en een onweerstaanbare Hoffman. Het kwetsbare komediegenre met verve verdedigd.

6. Let The Right One In

Deze 'kleine vampier' verdient een ereplaats, omdat de film een bepaalde verrassende, frisse visie geeft op het bijna menselijke drama dat toch vooral bovennatuurlijk blijft. Zeer aandoenlijk en innemend, en bijna van de rand van het genre afglijdend.

7. Star Trek

Tja, wat moet je hiervan zeggen? Oogverblindende effecten? Boeiende aansluiting op het sequeel? Een krachtige voortzetting of een goed begin? Je bent een trekkie of je bent het niet! Alle kritiek bij de ingang van de zaal gelaten.

8. Doubt
Klassieke cinema, met bijzondere rolvertolkingen door Streep en Hoffman, waarbij de laatste de twijfel tot een bijna fysieke ervaring van de walging laat verworden. Groots en meeslepend drama.

9. Unspoken

Twee keer gezien, waarbij de eerste keer zonder vertaling (zonder de tweede keer het verschil te merken), om beide keren volledig ondergedompeld te raken in een immens verdriet en een krachtige cinematografie die woorden overbodig maakt. Fien Troch weet de acteurs tot grote prestaties te bewegen, al is de dialoog hier tot een minimum beperkt van een noodzakelijk kwaad.

10. The Wrestler

Nee, niet Das Weiße Band wordt de hekkensluiter van het lijstje, maar deze bijna bejaarde Mickey Rourke in een sterke rol van de murw geslagen worstelveteraan. Al neigt de film naar een doorsnee Hollywood, hij levert toch een bijzonder portret van een gekwelde man te midden van een wereld waar ogenschijnlijke resten van roem bitter weinig weten in te brengen in de strijd tegen de lichamelijke aftakeling en de dagelijkse armoede.

Thierry Verhoeven

1. Revolutionary Road

Dit jaar bereikten zowaar twee films van Sam Mendes het witte doek. Een daarvan was Away We Go: op zich een heel aardige film, maar wel een die een eind maakte aan reeks van prachtig geschoten en geregisseerde meesterwerkjes. Een reeks die naar mijn idee een hoogtepunt beleefde met Revolutionary Road. De geweldige regie, de prachtige cinematografie en het fenomenale acteerwerk trekken de kijker mee in een hartverscheurend sterk verhaal. Het gegeven dat de hoofdpersonen hun avontuurlijke droom (tijdelijk) uitstellen omdat financieel comfort toch net iets eenvoudiger is, was iets wat mij dit jaar eveneens overkwam, wat de persoonlijke betrokkenheid alleen maar ten goede kwam.

2. Avatar

James Camerons terugkeer liet nogal op zich wachten, maar het resultaat is er naar. Er is al veel geklaagd over het niet bijster originele verhaal, maar in een tijd waarin het filmaanbod gedomineerd wordt door sequels, remakes en (strip)boekverfilmingen, kan ik er niet mee zitten als voor het verhaal wat elementen geleend worden uit Dances with Wolves en The Last Samurai; die films bevielen mij immers prima en in een scifi-jasje werkt het verhaal nog steeds. Bovendien heeft Cameron nooit beweerd dat hij een revolutionair nieuw verhaal zou gaan vertellen. Wat hij wel beloofde was revolutionaire CGI en een daaruit voortkomende onvergetelijke filmervaring. Dat is exact wat Avatar geworden is: een episch, opwindend actiespektakel in de meest gedetailleerde wereld sinds Peter Jacksons versie van Midden-aarde.

3. Up

Het idee dat Pixar ooit nog eens een uitglijder gaat maken, lijkt onwaarschijnlijker te worden met ieder meesterwerkje dat de animatiestudio aflevert. Up is als tiende film niet zozeer een kroon op het werk maar wel het onomstotelijke bewijs dat Pixar op het gebied van computeranimatie bovenaan de voedselketen staat. Qua technische vernieuwing mag de film misschien minder te bieden hebben dan sommige van zijn voorgangers, maar als geheel is hij onderhoudend, verfrissend en geen minuut te lang. De fantastische opening zou een Oscarnominatie voor beste regie volkomen rechtvaardigen.

4. The Hangover

Vreemd genoeg is The Hangover in deze tijden een zeldzaam type film. De meeste komedies zijn tegenwoordig immers ofwel spoofs, ofwel indiefilms met aparte humor ofwel niet-grappige films die door flauwe, kinderachtige en/of gênante momenten humor denken te genereren. Komedies die uitgaan van een goed verhaal en dat invullen met een sterke doch onbekende cast en de volledige speelduur lang een grote hoeveelheid grappen afvuren die bijna allemaal doel treffen, zie je daartussen nauwelijks meer. The Hangover bewijst echter dat dit type film niet alleen werkt, maar ook financieel succesvol kan zijn. Wat deze film tevens onderscheidt van veel genregenoten is dat hij ook zou hebben geboeid zonder de grappen, waarmee duidelijk wordt dat een goed geconstrueerd plot in een komedie misschien nog wel belangrijker is dan de kwaliteit van de grappen.

5. Star Trek

Voor 2009 begon had ik letterlijk nog nooit een minuut van een Star Trek-film of -serie gezien en ik had ook nooit de intentie daar verandering in te brengen, maar de trailer van deze reboot wist mij enthousiast te krijgen. De film zelf kreeg me zelfs een stuk enthousiaster: het bleek een opwindend ruimteavontuur dat dankzij goed gebruik van CGI een geloofwaardig universum schetst en dat dankzij sterke acteurs en degelijk schrijfwerk weet te bevolken met boeiende personages. Ik ben zeer benieuwd naar hoe deze serie in de toekomst verder gaat en een stuk gemotiveerder om misschien ook maar eens het verleden van Star Trek te gaan verkennen.

6. The Curious Case of Benjamin Button

Velen zullen het met mij oneens zijn, maar ik vind dat The Curious Case of Benjamin Button het bij de Oscars had moeten winnen van Slumdog Millionaire. Die laatste heeft zeker zijn kwaliteiten, maar is al met al gewoon te simpel en te luchtig om de tand des tijds te kunnen doorstaan. The Curious Case of Benjamin Button is door zijn traagheid en enkele saaie stukken geen perfecte film, maar wel een titel die je bijblijft en over dertig jaar waarschijnlijk nog steeds een stevige impact op de kijker zal achterlaten. De maalstroom van het leven en de tragiek van het bestaan zijn immers tijdoverschrijdend, zelfs als dat leven zich achterstevoren afspeelt.

7. Carriers

Een erg geslaagde pandemiehorrorfilm, zonder dat het er daadwerkelijk een is. Op soepele wijze weet Carriers om de genreclichés heen te slalommen en het onvermijdelijke effectbejag en goedkope schrikmomenten goed te doseren. De regelmatige overgangen van ontspannen luchtigheid naar angstige voorzichtigheid zorgen voor een contrast dat een zeer effectieve spanning bewerkstelligt. Door de kijker onder te dompelen in dezelfde angstige smetvrees voor een onzichtbaar gevaar als welke de personages ervaren, lijkt het onvermijdelijk dat een toiletbezoek kort na de film door diezelfde kijker wordt gevolgd door een heel grondige sessie handenwassen.

8. The Wrestler

Dat deze film door iedereen de grote comeback van Mickey Rourke is genoemd, is niet onbegrijpelijk maar feitelijk was Rourke met zijn rollen in Man on Fire en Sin City al wel wat langer weer op weg naar de bovenlaag van Hollywood. Neemt niet weg dat The Wrestler een zeer vakkundig gemaakte en bovenal fantastisch geacteerde film is, waarin naast Rourke vooral Marisa Tomei de nodige aandacht naar zich toetrekt. De ruwe weergave van de worstelscènes en de schetsen van het tragische leven van de op geen enkel punt benijdenswaardige hoofdpersoon, gecombineerd met een mooi spel met genreconventies, zorgen voor een aangrijpende film.

9. Gran Torino

Als Clint Eastwood over enkele jaren komt te overlijden (want zelfs hij heeft niet het eeuwige leven), kunnen we allemaal met een gerust hart vaststellen dat hij in zijn laatste rol (als Gran Torino dat inderdaad zal blijken te zijn) op de toppen van zijn kunnen een personage neerzette dat zo ongeveer zijn gehele oeuvre samenvatte en daar nog een extra laagje aan toevoegde. De film kent wat saaie stukken en gaat af en toe iets te makkelijk om met de zware materie, maar pakt uiteindelijk zijn punten in de slotscène waarin alle plotlijnen op meesterlijke wijze bij elkaar worden gebracht.

10. (500) Days of Summer

Normaal gesproken is het onbegonnen werk om mij enthousiast proberen te krijgen voor een romantische komedie, maar wanneer er een aparte draai wordt gegeven aan dat genre en de hoofdrollen vervuld worden door Joseph Gordon-Levitt en de altijd betoverende Zooey Deschanel, maak ik graag een uitzondering. De boeiende structuur, de gevatte dialogen en de goed gekozen liedjes zorgen voor een film die hoog boven de middelmaat staat van dit normaal gesproken zo weinig geïnspireerde genre. Tevens een film die zijn personages serieus neemt en liever kiest voor serieuze tragiek dan flauwe lol. Een mooie aanwinst voor het genre en een publieksfavoriet in wording.

NieuwsFilm

meest populair