Regie: Ike Bertels | Speelduur: 80 minuten | Jaar: 2012
Mozambique kijkt terug op een roerige geschiedenis. Het land in het zuidoosten van het Afrikaanse continent kwam begin zestiende eeuw in Portugese handen. Halverwege de jaren zestig van de vorige eeuw barstte de strijd voor onafhankelijkheid in alle hevigheid los. Tien jaar lang voerde het bevrijdingsfront FRELIMO een verbeten strijd om de Portugezen het land uit te krijgen. Het land stond nog niet goed en wel op eigen benen of er brak een burgeroorlog uit die pas twintig jaar geleden beëindigd werd.
De Nederlandse filmmaakster Ike Bertels zag veertig jaar geleden een documentaire van de BBC over de onafhankelijkheidsstrijd in het Afrikaanse land. Ze werd getroffen door het feit dat zelfs vrouwen in de jungle meevochten. Bertels besloot in 1984 drie vrouwen die centraal stonden in de documentaire op te zoeken. Bertels leerde voor haar documentaire Women of the War zelfs Portugees om met de vrouwen te kunnen communiceren. Het doel dat ze nastreefde was inzicht krijgen in de idealen, beweegredenen en geestdrift van Monica, Amalia en Maria. Waarom besloten ze tien jaar lang mee te vechten in de strijd voor onafhankelijkheid en zelfbeschikking? En hoe hadden de oorlogen hun levens beïnvloed? In de jaren negentig bezocht Bertels voor A Guerrilla Pension de vrouwen opnieuw om de stand van zaken in het Afrikaanse land op te tekenen.
Met Guerrilla Grannies keert Bertels voor een derde keer terug naar het hedendaagse Mozambique van de drie vrijheidsstrijdsters. Ze wonen verspreid over het land en hebben elkaar al jaren niet meer gezien. Amalia woont op het platteland waar ze met trots een dvd van de BBC-documentaire aan haar familie toont. Monica woont in de hoofdstad Maputo waar ze nog steeds de zorgzame moeder uithangt. Maria tot slot heeft een beroerte gehad en wil niet meer gefilmd worden. Bertels mag enkel nog haar handen in beeld brengen en laat voornamelijk haar zoon aan het woord die vertelt over de slechte gezondheid van zijn moeder en hoe deze de krachtige vrouw van weleer langzaam verdrongen heeft.
Bertels grijpt zelf herhaaldelijk terug op de BBC-documentaire uit 1970 en haar eerdere twee portretten, zodat ook de onwetende kijker bijgepraat kan worden. Ontroerend is hoe de dames naar hun eigen beelden terugkijken en hoe ze zich alle drie verschillend ontwikkelen, variërend van huisvrouw tot politica. Guerrilla Grannies maakt grote stappen in de levens van de voormalige strijdsters om uiteindelijk uit te waaieren naar de stand van zaken van Mozambique in de eenentwintigste eeuw en de positie van de jongere generaties. Op dit punt raakt Bertels het spoor bijster. Vluchtig snellen themas als feminisme, polygamie en de generatie nix van Mozambique voorbij.
Guerrilla Grannies is een intrigerende, maar ook onevenwichtige karakterschets van drie vrouwen die alles hebben gegeven voor hun vaderland. Hun visie op de veranderende en globaliserende wereld komt niet helemaal goed uit de verf, omdat zij wat abstract en onderbelicht blijft. Op het verleden kijken de revolutieomas met weemoed en trots terug. Hun nageslacht lijkt slechts deels doordrongen van de inspanningen van de dames, die indirect hebben bijgedragen aan een beter leven voor alle Mozambikanen. Niet voor niets staat het Afrikaanse land op de twaalfde plaats op de ranglijst van landen met de meeste vrouwen in topposities. Monica, Amalia en Maria hebben daar zeker toe bijgedragen.
[rating 3]
Mozambique kijkt terug op een roerige geschiedenis. Het land in het zuidoosten van het Afrikaanse continent kwam begin zestiende eeuw in Portugese handen. Halverwege de jaren zestig van de vorige eeuw barstte de strijd voor onafhankelijkheid in alle hevigheid los. Tien jaar lang voerde het bevrijdingsfront FRELIMO een verbeten strijd om de Portugezen het land uit te krijgen. Het land stond nog niet goed en wel op eigen benen of er brak een burgeroorlog uit die pas twintig jaar geleden beëindigd werd.
De Nederlandse filmmaakster Ike Bertels zag veertig jaar geleden een documentaire van de BBC over de onafhankelijkheidsstrijd in het Afrikaanse land. Ze werd getroffen door het feit dat zelfs vrouwen in de jungle meevochten. Bertels besloot in 1984 drie vrouwen die centraal stonden in de documentaire op te zoeken. Bertels leerde voor haar documentaire Women of the War zelfs Portugees om met de vrouwen te kunnen communiceren. Het doel dat ze nastreefde was inzicht krijgen in de idealen, beweegredenen en geestdrift van Monica, Amalia en Maria. Waarom besloten ze tien jaar lang mee te vechten in de strijd voor onafhankelijkheid en zelfbeschikking? En hoe hadden de oorlogen hun levens beïnvloed? In de jaren negentig bezocht Bertels voor A Guerrilla Pension de vrouwen opnieuw om de stand van zaken in het Afrikaanse land op te tekenen.
Met Guerrilla Grannies keert Bertels voor een derde keer terug naar het hedendaagse Mozambique van de drie vrijheidsstrijdsters. Ze wonen verspreid over het land en hebben elkaar al jaren niet meer gezien. Amalia woont op het platteland waar ze met trots een dvd van de BBC-documentaire aan haar familie toont. Monica woont in de hoofdstad Maputo waar ze nog steeds de zorgzame moeder uithangt. Maria tot slot heeft een beroerte gehad en wil niet meer gefilmd worden. Bertels mag enkel nog haar handen in beeld brengen en laat voornamelijk haar zoon aan het woord die vertelt over de slechte gezondheid van zijn moeder en hoe deze de krachtige vrouw van weleer langzaam verdrongen heeft.
Bertels grijpt zelf herhaaldelijk terug op de BBC-documentaire uit 1970 en haar eerdere twee portretten, zodat ook de onwetende kijker bijgepraat kan worden. Ontroerend is hoe de dames naar hun eigen beelden terugkijken en hoe ze zich alle drie verschillend ontwikkelen, variërend van huisvrouw tot politica. Guerrilla Grannies maakt grote stappen in de levens van de voormalige strijdsters om uiteindelijk uit te waaieren naar de stand van zaken van Mozambique in de eenentwintigste eeuw en de positie van de jongere generaties. Op dit punt raakt Bertels het spoor bijster. Vluchtig snellen themas als feminisme, polygamie en de generatie nix van Mozambique voorbij.
Guerrilla Grannies is een intrigerende, maar ook onevenwichtige karakterschets van drie vrouwen die alles hebben gegeven voor hun vaderland. Hun visie op de veranderende en globaliserende wereld komt niet helemaal goed uit de verf, omdat zij wat abstract en onderbelicht blijft. Op het verleden kijken de revolutieomas met weemoed en trots terug. Hun nageslacht lijkt slechts deels doordrongen van de inspanningen van de dames, die indirect hebben bijgedragen aan een beter leven voor alle Mozambikanen. Niet voor niets staat het Afrikaanse land op de twaalfde plaats op de ranglijst van landen met de meeste vrouwen in topposities. Monica, Amalia en Maria hebben daar zeker toe bijgedragen.
[rating 3]
