in Algemeen
|
Bron
Welkom bij het derde 'legendarische filmopeningen'-artikel, waarin de beste filmopeningen aller tijden onder de loep worden genomen. In de eerste twee artikelen werd Inglourious Basterds meerdere malen door jullie genoemd, dus bij deze: de legendarische filmopening van Inglourious Basterds! Mocht je deze film nog niet gezien hebben, attentie! Spoilers aanwezig!
Inglourious Basterds is een film van Quentin Tarantino, die in 2009 uitkwam. De regisseur wist al eerder hoge ogen te gooien met zijn eerste films, Reservoir Dogs en Pulp Fiction, maar Jackie Brown en voornamelijk Death Proof waren in de ogen van velen (heel wat) minder. Met Inglourious Basterds weet Tarantino echter weer indruk te maken.
Hieronder is de openingscene te zien, alleen is de kwaliteit helaas niet al te best. Op YouTube is de opening echter nergens volledig te vinden, dus krijgt deze video op Vimeo onze voorkeur. Wil je er echter met volle teugen van kunnen genieten, dat moet je de film nog maar eens proberen te kijken op het grootste scherm met de beste kwaliteit mogelijk!
Tarantino stijl
Hoe je ook over Tarantino en zijn films denkt, buiten kijf staat dat hij zijn eigen stijl heeft gecreëerd (of gejat, zoals sommigen beweren), die aanslaat en elke keer weer veel mensen naar de bioscoop weet te lokken. Zoals altijd, weet de regisseur vanaf de eerste scene (misschien ook meteen wel de beste scène van de 153 minuten durende film) de kijker weer op het puntje van zijn stoel te zetten.
Denk bijvoorbeeld maar aan Pulp Fiction met de heerlijke 'Pumpkin Honey Bunny'-scene, of misschien de nog wel betere opening van Reservoir Dogs, waarin Mr. Pink (gespeeld door Steve Buscemi) uitlegt waarom hij nooit fooi geeft en Mr. Brown (Tarantino zelf) in detail ingaat op het nummer 'Like A Virgin'. Vergeet ook niet de Jackie Brown-opening van negen verschillende shots. Maar Inglourious Basterds doet hier zonder twijfel nog wel een schepje bovenop.
Masterclass
De scene begint rustig. Alles lijkt goed en wel op de boerderij van de LaPadite-familie. Dan roept een van de dochters haar vader. In de verte komen meerdere zwarte motoren en een auto aan. De kijker heeft meteen door dat iets niet klopt. De vader, die nog ontspannen overkomt, zegt tegen zijn dochters naar binnen te gaan zonder te rennen. Hij lijkt nog in controle te zijn, maar hier komt snel een einde aan wanneer Hans Landa bij hem aanklopt.
Landa speelt het spelletje slim. Zo vraagt hij naar binnen mag, of hij een glas melk kan krijgen en of hij zijn pijp mag roken. Toch hebben we vanaf het begin door dat hij daar niet zo maar is om te kijken hoe de familie het maakt. Hij palmt de familie in en heeft alleen maar goede woorden voor LaPadite en zijn dochters, maar dit voelt ongemakkelijk aan. Landa voelt zich aangetrokken door de dochters. Zo kijkt hij ze lang aan, grijpt een van de dochters bij de hand vast maar kust enkel en alleen de dochter met het arische uiterlijk.
![]()
Opbouwen
De druk bouwt zich dan ook beetje bij beetje op. Wij als kijker voelen die duidelijk. Het vreedzame leven van de familie is plotsklaps onderbroken en we verlangen terug naar de stabiliteit van eerder. Maar de intensiteit van de scène neemt alleen maar verder toe wanneer we erachter komen dat de Joodse Dreyfus familie naar wie Landa op zoek is zich onder de vloer bevindt. (Wist je trouwens al dat acteur Patrick Elias, die Jakob Dreyfus speelt, de vader van Shosanna, verre familie is van Anne Frank?)
De wereldberoemde Alfred Hitchcock was ook een meester van intense scènes. Hij wist deze altijd perfect op te bouwen. Zo zei de regisseur ooit dat als je een scène hebt waar meerdere mensen aan een tafel zitten en er ineens een bom afgaat, de kijker een paar seconden perplex is. Maar als we van te voren al weten dat er een bom onder de tafel ligt, die elke seconde kan afgaan, we dan pas echt gespannen zijn.
Tarantino doet precies hetzelfde met deze scène. Maar liefst twaalf minuten laat hij ons wachten voordat hij laat zien dat de familie zich daadwerkelijk schuilhoudt bij LaPadite. In een keer staat er nog veel meer op het spel dan tevoren. Niet alleen kan het slecht aflopen met de Joodse familie, maar ook LaPadite en zijn dochters bevinden zich in groot gevaar.
Hans Landa
Ondanks het feit dat Denis Ménochet perfect Perrier LaPadite speelt, steelt Christoph Waltz de show. Tarantino wilde Inglourious Basterds project bijna laten vallen, aangezien hij niet zijn perfecte Colonel Landa kon vinden. De regisseur vreesde dat hij een rol had bedacht die onspeelbaar was, maar toen Waltz auditie deed wist Tarantino het meteen: Waltz was dé man voor de rol.
Tarantino beschreef Landa na de film als een detective (kijk naar zijn Sherlock-achtige pijp), die elke keer psychologische spelletjes speelt met zijn slachtoffers. Heel even denken we dat het goed afloopt voor de Dreyfus familie, wanneer Landa op het punt staat te vertrekken. Maar dan vraagt hij nog voor een laatste glas melk voordat hij gaat...
![]()
De duivel
Het lijkt erop dat Landa de hele tijd al wist dat de Joodse familie zich onder de vloer bevond en hij begint LaPadite te ondervragen. Hij is zijn pokerface volledig kwijt en besluit zonder ook nog maar enige twijfel zijn vrienden op te geven om zijn eigen familie te redden. Landa gaat door met zijn spelletje en doet alsof hij van niks weet. Zijn soldaten komen binnen en slachten de familie af.
Shosanna Dreyfus (Mélanie Laurent) heeft het op miraculeuze wijze overleefd, ontsnapt en rent (op blote voeten, hoe kan het ook anders in een Tarantino-film) richting de bossen, in de hoop weg te kunnen komen. (De 'doorway-framing'-shot waarvan gebruikt wordt gemaakt in deze scène is een knipoog naar Once Upon a Time in The West uit 1968.) Heel even lijkt het erop dat Landa ook haar te pakken krijgt, maar hij laat haar gaan. Dit is een voorbode voor wat er nog allemaal staat te gebeuren.
Bekijk de afbeelding
Perfectie
De scène pakt geweldig uit en wordt gezien als de beste opening van Tarantino, misschien zelfs wel een van de beste openingen aller tijden. 17 pagina's script waren ervoor nodig, waarin de regisseur de druk zo lang mogelijk opvoert.
Waltz begon al eind jaren zeventig met acteren, maar werd dankzij deze rol pas echt wereldberoemd. De acteur won dan ook meteen zijn eerste Oscar voor Inglourious Basterds. Niet raar dus dat zijn samenwerking met Tarantino smaakte naar meer. Ze sloegen opnieuw de handen in elkaar voor Django Unchained, iets wat Waltz wederom een gouden beeldje opleverde.
Heb je de vorige twee legendarische filmopeningen-artikelen gemist? Deze zijn hieronder als nog terug te vinden!
Legendarische filmopeningen: Saving Private Ryan
Legendarische filmopeningen: The Dark Knight
Als jullie nog ideeën voor legendarische filmopeningen hebben, laat dat dan hieronder weten en misschien dat we deze dan ook binnenkort onder de loep kunnen nemen!
Inglourious Basterds is een film van Quentin Tarantino, die in 2009 uitkwam. De regisseur wist al eerder hoge ogen te gooien met zijn eerste films, Reservoir Dogs en Pulp Fiction, maar Jackie Brown en voornamelijk Death Proof waren in de ogen van velen (heel wat) minder. Met Inglourious Basterds weet Tarantino echter weer indruk te maken.
Hieronder is de openingscene te zien, alleen is de kwaliteit helaas niet al te best. Op YouTube is de opening echter nergens volledig te vinden, dus krijgt deze video op Vimeo onze voorkeur. Wil je er echter met volle teugen van kunnen genieten, dat moet je de film nog maar eens proberen te kijken op het grootste scherm met de beste kwaliteit mogelijk!
Tarantino stijl
Hoe je ook over Tarantino en zijn films denkt, buiten kijf staat dat hij zijn eigen stijl heeft gecreëerd (of gejat, zoals sommigen beweren), die aanslaat en elke keer weer veel mensen naar de bioscoop weet te lokken. Zoals altijd, weet de regisseur vanaf de eerste scene (misschien ook meteen wel de beste scène van de 153 minuten durende film) de kijker weer op het puntje van zijn stoel te zetten.
Denk bijvoorbeeld maar aan Pulp Fiction met de heerlijke 'Pumpkin Honey Bunny'-scene, of misschien de nog wel betere opening van Reservoir Dogs, waarin Mr. Pink (gespeeld door Steve Buscemi) uitlegt waarom hij nooit fooi geeft en Mr. Brown (Tarantino zelf) in detail ingaat op het nummer 'Like A Virgin'. Vergeet ook niet de Jackie Brown-opening van negen verschillende shots. Maar Inglourious Basterds doet hier zonder twijfel nog wel een schepje bovenop.
Masterclass
De scene begint rustig. Alles lijkt goed en wel op de boerderij van de LaPadite-familie. Dan roept een van de dochters haar vader. In de verte komen meerdere zwarte motoren en een auto aan. De kijker heeft meteen door dat iets niet klopt. De vader, die nog ontspannen overkomt, zegt tegen zijn dochters naar binnen te gaan zonder te rennen. Hij lijkt nog in controle te zijn, maar hier komt snel een einde aan wanneer Hans Landa bij hem aanklopt.
Landa speelt het spelletje slim. Zo vraagt hij naar binnen mag, of hij een glas melk kan krijgen en of hij zijn pijp mag roken. Toch hebben we vanaf het begin door dat hij daar niet zo maar is om te kijken hoe de familie het maakt. Hij palmt de familie in en heeft alleen maar goede woorden voor LaPadite en zijn dochters, maar dit voelt ongemakkelijk aan. Landa voelt zich aangetrokken door de dochters. Zo kijkt hij ze lang aan, grijpt een van de dochters bij de hand vast maar kust enkel en alleen de dochter met het arische uiterlijk.
Opbouwen
De druk bouwt zich dan ook beetje bij beetje op. Wij als kijker voelen die duidelijk. Het vreedzame leven van de familie is plotsklaps onderbroken en we verlangen terug naar de stabiliteit van eerder. Maar de intensiteit van de scène neemt alleen maar verder toe wanneer we erachter komen dat de Joodse Dreyfus familie naar wie Landa op zoek is zich onder de vloer bevindt. (Wist je trouwens al dat acteur Patrick Elias, die Jakob Dreyfus speelt, de vader van Shosanna, verre familie is van Anne Frank?)
De wereldberoemde Alfred Hitchcock was ook een meester van intense scènes. Hij wist deze altijd perfect op te bouwen. Zo zei de regisseur ooit dat als je een scène hebt waar meerdere mensen aan een tafel zitten en er ineens een bom afgaat, de kijker een paar seconden perplex is. Maar als we van te voren al weten dat er een bom onder de tafel ligt, die elke seconde kan afgaan, we dan pas echt gespannen zijn.
Tarantino doet precies hetzelfde met deze scène. Maar liefst twaalf minuten laat hij ons wachten voordat hij laat zien dat de familie zich daadwerkelijk schuilhoudt bij LaPadite. In een keer staat er nog veel meer op het spel dan tevoren. Niet alleen kan het slecht aflopen met de Joodse familie, maar ook LaPadite en zijn dochters bevinden zich in groot gevaar.
Hans Landa
Ondanks het feit dat Denis Ménochet perfect Perrier LaPadite speelt, steelt Christoph Waltz de show. Tarantino wilde Inglourious Basterds project bijna laten vallen, aangezien hij niet zijn perfecte Colonel Landa kon vinden. De regisseur vreesde dat hij een rol had bedacht die onspeelbaar was, maar toen Waltz auditie deed wist Tarantino het meteen: Waltz was dé man voor de rol.
Tarantino beschreef Landa na de film als een detective (kijk naar zijn Sherlock-achtige pijp), die elke keer psychologische spelletjes speelt met zijn slachtoffers. Heel even denken we dat het goed afloopt voor de Dreyfus familie, wanneer Landa op het punt staat te vertrekken. Maar dan vraagt hij nog voor een laatste glas melk voordat hij gaat...
De duivel
Het lijkt erop dat Landa de hele tijd al wist dat de Joodse familie zich onder de vloer bevond en hij begint LaPadite te ondervragen. Hij is zijn pokerface volledig kwijt en besluit zonder ook nog maar enige twijfel zijn vrienden op te geven om zijn eigen familie te redden. Landa gaat door met zijn spelletje en doet alsof hij van niks weet. Zijn soldaten komen binnen en slachten de familie af.
Shosanna Dreyfus (Mélanie Laurent) heeft het op miraculeuze wijze overleefd, ontsnapt en rent (op blote voeten, hoe kan het ook anders in een Tarantino-film) richting de bossen, in de hoop weg te kunnen komen. (De 'doorway-framing'-shot waarvan gebruikt wordt gemaakt in deze scène is een knipoog naar Once Upon a Time in The West uit 1968.) Heel even lijkt het erop dat Landa ook haar te pakken krijgt, maar hij laat haar gaan. Dit is een voorbode voor wat er nog allemaal staat te gebeuren.
Bekijk de afbeelding
Perfectie
De scène pakt geweldig uit en wordt gezien als de beste opening van Tarantino, misschien zelfs wel een van de beste openingen aller tijden. 17 pagina's script waren ervoor nodig, waarin de regisseur de druk zo lang mogelijk opvoert.
Waltz begon al eind jaren zeventig met acteren, maar werd dankzij deze rol pas echt wereldberoemd. De acteur won dan ook meteen zijn eerste Oscar voor Inglourious Basterds. Niet raar dus dat zijn samenwerking met Tarantino smaakte naar meer. Ze sloegen opnieuw de handen in elkaar voor Django Unchained, iets wat Waltz wederom een gouden beeldje opleverde.
Heb je de vorige twee legendarische filmopeningen-artikelen gemist? Deze zijn hieronder als nog terug te vinden!
Legendarische filmopeningen: Saving Private Ryan
Legendarische filmopeningen: The Dark Knight
Als jullie nog ideeën voor legendarische filmopeningen hebben, laat dat dan hieronder weten en misschien dat we deze dan ook binnenkort onder de loep kunnen nemen!
