De laatste fases van een doodbloedende relatie zijn over het algemeen pijnlijk en triest. Van romantiek is nauwelijks sprake en er valt weinig tot niets te lachen. Toch wordt The Break-Up gepromoot als een romantische komedie. Met een twist weliswaar, maar toch zowel romantisch als komisch. Het hád gekund, maar dan had het verhaal na een tijdje in clichés en voorspelbare formules moeten vervallen. Dergelijke valkuilen worden echter ontweken, waardoor deze film niet zozeer een buitenbeentje binnen het genre is, maar gewoon helemaal niet binnen het genre past. The Break-Up is simpelweg een drama, soms pijnlijk en heel af en toe komisch.[/i]
Het beeld van een romantische komedie wordt nog eens extra in de hand gewerkt door de casting van de hoofdrolspelers. Zowel Vince Vaughn als Jennifer Aniston verkregen naam en faam in komedies, waarin ze telkens nagenoeg dezelfde rol speelden. Nu doen ze dat opnieuw, maar ditmaal zijn ze zelden grappig. De twee wekken de indruk dat een aantal pijnlijke conversaties leuk bedoeld is, maar door de serieuze aanpak zijn ze vooral pijnlijk. Ook wordt duidelijk dat Vaughn echt iemand nodig heeft die op de juiste manier op hem inspeelt, zoals zijn oude vriend Jon Favreau dat in enkele scènes doet. Ondanks de serieuze toon, zijn die momenten wél grappig.
De titel vat de film in twee woorden samen. Vaughn en Aniston spelen respectievelijk Gary en Brooke, een koppel dat ogenschijnlijk een goede relatie heeft. Een onschuldig beginnende ruzie legt echter in één klap alle zwakheden van hun samenzijn bloot, en als gevolg daarvan maakt Brooke het uit met Gary. Beiden willen echter in hetzelfde appartement blijven wonen, en dat levert de nodige spanningen op. Die spanning wordt opgevoerd doordat beide partijen steeds meer hun best doen om de ander het appartement uit te werken door elkaar zoveel mogelijk het leven zuur te maken.
Als geen van beiden wil toegeven, besluit hun wederzijdse vriend én makelaar samen met hen dat het appartement dan maar verkocht moet worden. Was dit een romantische komedie geweest, dan zou het duo op het juiste moment tot inkeer komen en een happy end krijgen. Dat is echter niet het geval. Elk doet afzonderlijk nog wel een poging om de liefde weer op te wekken, maar óf de timing is niet goed, of de ander krijgt niet op tijd door wat de bedoeling van de ander was.
Door de verscheidene pesterijen doet de film af en toe denken aan The War of the Roses, maar de overdreven plagerijen en de humor die daarmee gepaard gingen, zijn nu vervangen door nogal onsympathieke handelingen die hard aankomen bij de ander. Hoewel dit deel van het verhaal misschien te lang duurt, is The Break-Up uiteindelijk een aardige verfilming van de pijnlijke laatste weken van een relatie. Het enige echte mankement van de film is dat de personages niet echt sympathiek zijn, wat ze weliswaar wat menselijker maakt, maar waardoor je als kijker nooit echt het gevoel krijgt dat je ze weer bij elkaar zou willen zien komen. Hierdoor is het onvermijdelijke eind een stuk minder pijnlijk voor de kijker dan had gekund. De laatste scène van de film is overigens zeer sterk en zal voor velen herkenbaar zijn.
