Een medische misser kan niet alleen patiënten, maar zorgverleners tot slachtoffer maken. Artsen lopen vaak een trauma op door een blijvend schuldgevoel. Zinnini Elkingtons regiedebuut verhaalt over dit 'second-victim-syndroom'. De doortastende, tikkeltje arrogante dokter Alex stuurt een achttienjarige jongen ten onrechte naar huis. Kort daarna krijgt hij een beroerte en raakt hij in coma. Na deze fout worstelt Alex met de nare gevolgen voor de gedupeerde familie, haar verdwenen eigenwaarde en de ongemakkelijke omgang met haar collega's.
Elkington vult Second Victims tot de rand met acute situaties en vergroot daarmee de ziekenhuishectiek uit. Actrice Özlem Saglanmak rent strak en doelgericht door smalle gangen en benauwde kamers, met een air alsof ze topsport bedrijft. De handcamera volgt haar in een observerende stijl die doet denken aan Dogma 95, een stroming die net als de film uit Denemarken komt. Ondertussen laten de vlugge gesprekken tussen de hulpverleners weinig ruimte om de gebeurtenissen te verwerken.
Het is dan ook geen verrassing dat er een keer iets misgaat. Elkington weeft de verschillende verhaalelementen vernuftig door elkaar. Zo zet ze de misser af tegen een succesmoment: Alex redt dan misschien niet de jongen van een beroerte, maar wel een mevrouw. Het samenspel tussen Alex en een onzekere coassistent, een gefrustreerde neurochirurg en de ontredderde moeder van de jongen komt hard binnen, juist omdat steeds het belangrijkste op het spel staat: een mensenleven.
Vanuit dat fundament vloeit bijna vanzelf de sociale kritiek voort. Second Victims maakt invoelbaar hoe iedereen slachtoffer is van een falend, onderbezet zorgsysteem. De strakke regie en de manier waarop Elkington via drama en harde interacties blootlegt hoe een ziekenhuis functioneert, doet denken aan Scum. Hierin zette regisseur Alan Clarke de hardvochtige wereld van Britse jeugdgevangenissen even onverbiddelijk neer.
Het onrealistische van Scum was dat er wel erg veel schandalen (gebaseerd op waargebeurde gevangenisincidenten) binnen korte tijd plaatsvonden op één plek. Elkington propt de ziekenhuisdag op vergelijkbare manier vol met gebeurtenissen die in werkelijkheid waarschijnlijk over meerdere dagen verspreid zouden zijn. Dat komt enerzijds wat ongeloofwaardig over, maar anderzijds treft deze enscenering wel doel.
De afsluiting van de drukke dag voelt daarom als een misser. De spanningen tussen Alex en zowel de familie van de jongen als haar collega's worden op wel erg banale wijze gladgestreken. In de finale past Elkington te nadrukkelijk cross-cutting toe, inclusief clichématig droevige pianomuziek, en toont ze vrij letterlijk hoe Alex innerlijke rust vindt. Na alle scherpe sociale kritiek vergaloppeert Second Victims zich in die sentimentaliteit.
