Een beetje zichzelf respecterende filmland heeft wel een uit de kluiten gewassen monster dat de onderdanen angstdromen bezorgt. Japan worstelt al zo'n zeventig jaar met Godzilla en in de VS duikt naast een president met grootheidswaanzin ook geregeld King Kong op. Noorwegen heeft sinds drie jaar last van een megagrote trol die eeuwenlang in de bergen sliep. Tomb Raider-regisseur Roar Uthaug (goede voornaam voor een maker van monsterfilms) wist in 2022 de bakken popcorn tevoorschijn te toveren met het compleet ridicule, maar uiterst vermakelijke Troll.
Troll stoelde op de eeuwenoude Noorse folklore, met een aardig budget en hoge productiewaarde. Paleontoloog Nora Tidemann groeide op met de verhalen over de monsters. Wanneer er eentje op Oslo afstevent, is het aan haar, het leger en het hulpje van de premier om het noodlot af te wenden.
Troll leverde topamusement, zolang je het uitgangspunt en de vergezochte verwikkelingen die dit genereerde maar met een flinke korrel zout nam. Een gemuteerde dino en een mega-gorilla kunnen immers ook niet bogen op een hoog realiteitsgehalte. Het succes van de eerste film wordt nog eens dunnetjes overgedaan in een obligaat en gemakzuchtig vervolg waarvoor al in het eindshot drie jaar geleden werd gewaarschuwd.
Zoals wel vaker betekent een vervolg vooral meer van hetzelfde. De proloog blikt terug naar de tijd waarin Nora nog haar beide ouders had en een verhaaltje voor het slapengaan krijgt voorgelezen. Het blijkt dat de trollen eeuwen terug door de komst van het christendom zijn verbannen. Troll 2 is nog geen kwartier onderweg en nauwelijks uit de startblokken, of Nora staat voor een soortgenoot van de trol uit het eerste deel, die kunstmatig in slaap wordt gehouden.
Er is een korte handoplegging voor nodig om het monster te doen ontwaken en opnieuw de pleuris uit te laten breken. Aan het scenario hebben Uthaug en zijn medeschrijver nog minder aandacht besteed dan in het eerste deel. Een monsterfilm als deze moet het al niet hebben van geloofwaardigheid, maar de wijze waarop Nora en haar gevolg uiteindelijk in een kerk in Trondheim belanden slaat werkelijk alles. Met behulp van wat aanwijzingen op een muurschildering aldaar vallen de stukjes op hun plek.
Natuurlijk moest er bij dit vervolg ook nog een schepje bovenop. Nora toont zich een waar trollenfluisteraar door een oude bekende op te trommelen. De finale in Trondheim waarin twee trollen het tegen elkaar opnemen is een knipoog naar het gevecht tussen King Kong en Godzilla in Hollywoodproducties en soortgelijke confrontaties in de fameuze kaiju-films van de befaamde Japanse Tojo-studio. De boosaardige trol kan worden bestreden met wijwater. Lachwekkend is een understatement.
Uthaug is niet vies van zelfreferenties, maar de verwondering van een enorme trol die opstaat uit het imposante Noorse landschap is er nu wel echt af. Onaffe verhaallijnen zoals de flirt tussen militair en een wetenschapper of het voorgenoemde regeringshulpje die vader wordt, lijken er met de haren bijgesleept. De emotionele lading van de verhaallijn - die in het eerste deel draaide om de band tussen vader en dochter - was dan weliswaar behoorlijk afgezaagd, het zorgde wel net voor wat meer urgentie en diepgang.
Grootste mankement is nog wel dat Troll 2 uitermate serieus wordt gebracht, terwijl het onmogelijk is het gezicht in de plooi te houden bij zo veel onzin. Enkele seconden nadat de aftiteling is begonnen wordt de deur alweer geopend voor een derde deel. De productie is vlak na het verschijnen van de film op Netflix dan ook al opgestart. Gaan we daarin dan de letterlijke uitwerking van een trollenleger zien?
Troll 2 is te zien bij Netflix.
