Recensie

La perrera (2006)

De film verzuimt zijn loomheid en het gebrek aan relevante dialogen en handelingen te compenseren met iets als humor of betekenis.

in Recensies
Leestijd: 1 min 51 sec
Regie: Manolo Nieto Zas | Cast: Pablo Riera (David), Martin Adjemian (Rubén), María Sofía Dabarca (Evelin) e.a. | Speelduur: 90 minuten

Tiger Award-kandidaat La perrera is een Uruguayaanse slacker die niet in de prijzen zal vallen op het IFFR, en terecht. De film verzuimt zijn loomheid en het gebrek aan relevante dialogen en handelingen te compenseren met iets als humor of betekenis.

David studeert eigenlijk aan de universiteit van Montevideo, maar tijdens het vakantieseizoen zit hij vooral te rukken en te blowen in het huisje van zijn vader, dicht bij het strand. Het idee is met zo weinig mogelijk inspanning de tijd tot het volgende semester te overbruggen, maar zijn min of meer succesvolle vader denkt daar anders over. David zal zijn eigen huis aan het strand krijgen, maar dan moet hij het wel eerst zelf bouwen. Met frisse tegenzin begint David aan het project, al kan hij nog geen recht muurtje metselen. De hulp van enkele mede-niksnutten uit de buurt moet uitkomst bieden, maar die komen alleen in beweging door het vooruitzicht op drugs of contact met vrouwen.

Bij een film als La perrera, met zijn lethargische tempo en inherente gebrek aan interessante gebeurtenissen, zou een beetje humor niet weg zijn. Het is minder erg om anderhalf uur lang naar een verzameling fluimen te kijken als je zo nu en dan om ze kunt lachen. Nu is het best grappig om te zien hoe de lamlendige bouwvakkers ineens van hun gat komen omdat ze denken dat Davids vriendinnetje op bezoek zal komen in het gezelschap van acht andere meisjes, om vervolgens te worden afgescheept met één homo. Maar verder neemt regisseur Zas zijn onderwerp nogal serieus en wil hij existentiële thematiek voelbaar maken door middel van plotloze, doelloze scènes. Ook besteedt hij veel aandacht aan het bouwen van het huis, dat natuurlijk Davids innerlijke groei moet verbeelden. Of zoiets.

Het mag allemaal niet baten. Tenzij je een onvoorwaardelijk liefhebber van het slacker-genre bent, zul je je als kijker behoorlijk vervelen bij La perrera, dat te weinig compensatie biedt voor het feit dat er haast niks in gebeurt, op een manier die je iets te bekend voorkomt. Gelukkig heeft De Tiger Awards competitie dit jaar meer te bieden.