Julia
Recensie

Julia (2008)

Regisseurs Erick Zonca en Camille Natta vullen hun film met shockerende scènes in een poging de armoedigheid van het verhaal te verbloemen.

in Recensies
Leestijd: 1 min 59 sec
Regie: Erick Zonca & Camille Natta | Cast: Tilda Swinton (Julia), Saul Rubinek (Mitch), Kate del Castillo (Elena) e.a. | Speelduur: 138 minuten | Jaar: 2008

Tilda Swinton is een direct herkenbare Amazone met vuurrood haar; een welkome en zeer opvallende verschijning tussen de doorsnee Hollywoodsterren. Ze valt echter nog meer op door haar consistent goede rollen. Swinton is als karakteractrice te zien in interessante films als Orlando en Young Adam. Britse export van wereldklasse.

Julia is een belangrijke film voor Swinton. De titel zegt alles: deze film gaat over Julia en Julia alleen. Het resulteert in een zegetocht voor de actrice, maar de film zelf blijkt niks meer dan gênante interessantdoenerij.

Julia wordt elke ochtend wakker zonder ook maar enig idee te hebben waar ze zich bevindt. Ze is zwaar drugs- en alcoholverslaafd. De kroegtijger in Julia verbergt nog enigszins haar intens trieste bestaan en met haar sociale vaardigheden kletst ze zich uit de meeste problemen. Zelfontkenning kenmerkt de eerste acte van de film, maar dan wordt Julia ontslagen.

Amper een week later zit ze met een ontvoerd kind in Mexico. Losgeld wil ze, en veel. Alles gaat mis, schoten worden gelost en de ware pathetische aard van Julia komt tevoorschijn als alle omstandigheden haar tot het uiterste dwingen.

Julia heeft een slechte premisse. De obsessie voor Julia's bestaan als randfiguur binnen een apathische maatschappij is het probleem niet, noch de aangeknoopte thema's van vergeving en het moederinstinct. Julia is zo'n nare film omdat alles enorm ethisch pedant overkomt. Ja, Julia krijgt spijt want kinderen ontvoeren is fout; ja, de ontknoping leert ons dat Julia betere keuzes had moeten maken in haar leven. Heel simpel allemaal.

De verbazingwekkende doorzichtigheid van het scenario moet regisseurs Erick Zonca en Camille Natta ook opgevallen zijn. Ze vullen hun film met shockerende scènes in een poging de armoedigheid van het verhaal te verbloemen. De gruwel gaat echter meer vermoeien dan shockeren. Daar kun je dan nog wèl van schrikken: onmenselijk gedrag en puur egocentrisme - om zelf maar eens ethisch pedant te doen - moet verafschuwen en niet doen gapen.

Gelukkig is Swinton in elk shot aanwezig. Ze speelt een monster maar ook een mens, en dat is een intense en veeleisende rol. Ze doet het moeiteloos. Het maakt de film helaas nog niet de moeite waard. Je kunt je gelukkig vergapen aan Tilda Swinton in nog zoveel andere en betere films.