Hoe kun nou je wetenschappelijk zijn over Christus? Het is een typerende vraag die broeder Zanna stelt. In Memoria di Me speelt zich af in een Italiaans klooster en gaat over een groep priesters in opleiding die op zoek zijn naar God. Tijdens de dagelijkse Bijbelexegese ontlokt de mysterieuze nieuweling Andrea een discussie met zijn nuchtere opvattingen over het geloof. Dit moment is slechts het begin van een spirituele zoektocht naar de zin van het bestaan. De film is geïnspireerd door het katholieke geloof en viert de sobere levensstijl van de kerkelijke gemeenschap. Toch is het geen directe reclame voor de belijdenis.
Andrea is gespeend van iedere emotie. Hij wandelt met een uitgestreken gezicht door de eindeloze gangen van het klooster. Wat hij denkt en hoe hij zich voelt valt slechts te raden. Hij lijkt arrogant en ijdel. Zijn broeders denken er in ieder geval wel zo over en laten dat maar al te graag merken tijdens een evaluerend gesprek in de kerkbanken. De kloosterlijke traditie vereist dat iedere leerling zijn gevoelens over anderen kan delen teneinde de eigen identiteit te ontdekken, want je leert jezelf alleen kennen door het beeld van de ander. De camera filmt Andrea terwijl hij de vernederende opmerkingen van de andere broeders aanhoort. Omdat hij zo ongenaakbaar is wil je niets liever weten dan wat er nu schuilt achter zijn façade. Het is gespannen wachten op een oprechte reactie. Die komt niet, het lijkt Andrea allemaal niets te doen. Regisseur en schrijver Saverio Contanzo slaat met de scène twee vliegen in een klap: hij laat zien dat zijn film gaat over de zoektocht naar een eigen identiteit maar laat het aan de kijker of je die nou moet vinden in het geloof.
Niet alles werkt zo goed als in deze scène, Constanzo schreef daar een veel te cerebraal script voor. De kille setting van het klooster en de minimale dialogen van de acteurs dreigen te gaan vervelen. Gelukkig compenseert de regisseur de saaie momenten met een mooi beeld of rake observatie, die echter wel weer heel sacraal aandoen. Hierdoor blijft het onduidelijk wat voor standpunt hij inneemt ten opzichte van de kerk. Je kunt dit prijzen, maar een sterkere eigen mening in deze kwestie zou de kwaliteit van de film waarschijnlijk ten goede zijn gekomen. Nu is de kerkelijke setting iets te vaak teruggebracht tot een zouteloos decor voor de grote levensvragen.
Hoewel Constanzo zich hierop heeft verkeken, blijft In Memoria di Me interessant. Maar dat is iets anders dan boeiend: hoewel de themas uitdagend zijn, worden ze met te veel afstand benaderd. Je komt weinig tot niets te weten over het verleden van Andrea, noch over zijn motivatie het klooster in te trekken. De koele blik van acteur Christa Jivkoy laat ook niets los. Hiermee is het een film zonder echte gevoelens, en dat is jammer aangezien er twee uur lang naar zingeving wordt gezocht. De mooie beelden, enkele geïnspireerde scènes en de intellectueel uitdagende stof blijven echter de moeite waard.
