Pride and Prejudice and Zombies, misschien wel de eerlijkste filmtitel van dit moment, is gebaseerd op het gelijknamige boek dat uitgaat van het originele verhaal van Jane Austen, maar dan met zombies in een botsend stel dat'-scenario. Burr Steers (17 Again, Charlie St. Cloud) bracht deze romantische doch bloederige bewerking van de previctoriaanse klassieker naar het witte en af en toe rode doek.
Een 'mashup'-film of parodie kan buitengewoon leuk zijn vanwege de grote contrasten tussen genres of de vergelijking met het originele werk. PPZ probeert deze disharmonie in eerste instantie te bewerkstelligen door een glamoureuze kostuumdramasetting met een dikke knipoog te laten ontaarden in een executiescène door een andere Mr. Darcy dan je gewend bent. Hier is PPZ op zijn sterkst: wanneer het genres mixt en daarmee half een parodie en half iets volledig nieuws is. Vreemd genoeg ontspoort de film niet veel later doordat hij te veel blijft vastklampen aan het originele Jane Austen-werk.
Menig verfilming zal voor een getrouwe vertaling enkel lof ontvangen, maar PPZ focust voor een parodie te veel op het serieus vertellen van het originele verhaal. Zo'n tachtig procent bestaat uit het oplepelen van de exacte plotpunten en teksten van het origineel. Het is een dermate scheve verhouding dat het zombiegeweld in de overige twintig procent de romantische verwikkelingen bijna in de weg staat. De zombies vormen eerder een overbodige verhaalonderbreking dan dat ze het verhaal op interessante wijze aanvullen.
Er zijn weliswaar mooie nieuwe scènes, waarbij de genrebotsing voor een verfrissende kijk op de knulligheid van een kostuumdrama en de banaliteit van zombiefilms zorgt, maar deze sterke momenten zijn schaars. De zombificatie van het verhaal beperkt zich tot vrij nutteloze bijzaken. De Bennet-dochters zijn bijvoorbeeld niet alleen getraind in etiquette, maar ook in overlevingstactieken. Jurken zijn volgestouwd met wapens om op elk gewenst moment een zombie in stukken te kunnen hakken. Dat klinkt allemaal vrij creatief maar uiteindelijk verrijkt het de personages noch het verhaal. Wanneer plots dood en verderf wordt gezaaid in een aristocratische setting zorgt dat heel eventjes voor leuke tegenstellingen met de stijlvol vechtende dames en heren. Maar na een plichtmatige uitleg over zombies en hoe men heeft leren vechten, gaat alles snel weer zijn oude kostuumdramagangetje. Elizabeth en Mr. Darcy zijn nog steeds hun knorrige originele zelf en het zombie-element lijkt daar weinig verandering in te brengen.
Voor Jane Austen-fans die de humor van deze gruwelijke bewerking wel kunnen inzien, is het een feest van herkenning om alle personages langs te zien komen in een zombiewereld, ook al blijven de aanpassingen oppervlakkig. De acteurs blijven veel te dicht bij Austens originele personages, maar dan met sterk verminderde romantische ondertonen door de samenvattende wijze van het verhaal. De positieve uitzondering hierop is Matt Smith, die nog enigszins de show steelt door wat van zichzelf in zijn rol te stoppen. Hij lijkt als enige de memo te hebben gekregen dat de film een vernuftige parodie moest zijn en geen heruitvoering met wat toegevoegde actiescènes. Wanneer hij zijn lichaamstaal ten volste benut voor humoristisch effect, laat hij zien wat de film had kunnen zijn met meer creatieve vrijheid en uitdagendere humor. PPZ focust echter op de gekortwiekte romantiek en mist daardoor helaas enorm veel potentie. Pride and Prejudice and Zombies eindigt als een bizarre mengelmoes die, hoe vermakelijk de toevoegingen ook af en toe zijn, uiteindelijk als parodie en kostuumdrama zijn doel mist.
