De elfjarige Tom is een echte bangerik. Net zoals veel van zijn leeftijdsgenootjes heeft hij een ongebreidelde fantasie, die hem regelmatig in de weg zit en hem tot een buitenbeentje maakt. Hij hoort vreemde geluiden in het huis en denkt soms spoken te zien. Volgens zijn vader is dat volkomen normaal, want ook hij zag onverklaarbare dingen toen hij nog jong was. Maar Tom komt er al snel achter dat zijn fantasie hem niet voor de gek houdt.
Wanneer hij voor zijn ouders een fles wijn uit de kelder gaat halen, ontdekt hij dat een nieuwe bewoner zijn intrek heeft genomen in hun huis. Het is Hugo, een zogenaamde ASG (een Alledaagse Spookverschijning). Het slijmerige, groene spook is zijn oude landhuis ontvlucht, omdat een eeuwenoud kwaad hem heeft verjaagd. Deze Oude IJsgeest heeft boosaardige plannen met de stad en zijn inwoners: hij wil alles en iedereen bevriezen tijdens een eeuwigdurende winter. Als Tom en Hugo hier een stokje voor willen steken, zullen ze met elkaar moeten samenwerken.
Daarbij krijgen ze ook nog eens hulp uit voorspelbare hoek. De doorgewinterde spokenjaagster Hetty Cuminseed is zojuist ontslagen bij het CSI (Centraal Spokeninstituut), maar weigert om haar spoken opslurpende geweer aan de wilgen te hangen. Hetty, Hugo en Tom vormen in eerste instantie een moeilijk werkbaar team, want onenigheid en gekibbel zijn eerder regel dan uitzondering. Maar naarmate de dreiging van het ijzige kwaad toeneemt, groeien de drie verschoppelingen steeds meer naar elkaar toe.
Spokenjagers (originele titel: Gespensterjäger) is oorspronkelijk een Duitse jeugdfilm, maar wordt in de Nederlandse bioscopen alleen uitgebracht in een nagesynchroniseerde versie. De film is gebaseerd op de gelijknamige boekenreeks van auteur Cornelia Funke, die geen geheim maakte van het feit dat ze zich bij het schrijven stevig liet inspireren door de Ghostbuster-films. Maar ook zonder die voorkennis is het spotten van de overeenkomsten bij voorbaat een peulenschil. Let maar eens op alle excentrieke wapens, de geheime organisatie die gespecialiseerd is in paranormale zaken, en hoofdpersonage Hugo, een spook dat overduidelijk moet doorgaan als een soort budgetversie van Slimer, inclusief groene slijmklodders en flauwe humor.
Het ontbreekt Spokenjagers simpelweg te veel aan een eigen smoel. En dat terwijl regisseur Tobi Baumann wel degelijk opzetjes geeft om een eigen draai aan het geheel te geven. Situaties met een mogelijk geestige uitwerking - vergeef ons de flauwe woordgrap - blijven veel te vaak onbenut. Bijvoorbeeld wanneer Tom in een stoffig boek leest dat een ASG de muziek van Beethoven niet kan uitstaan en enorm allergisch is voor sinaasappelsap. Beide zaken komen achter elkaar in één scène voor, maar vinden vervolgens nergens anders een plaatsje om een constructieve bijdrage te leveren aan de rest van de film. Een half uitgewerkt idee dus.
Maar ondanks deze tekortkomingen schemeren er wel degelijk goede bedoelingen door in Tobi Baumanns film. Precies zoals in de tamme jeugdfilms van weleer, werkt ook het formulematige Spokenjagers naar een einde toe met een hartverwarmende boodschap. Want op het moment dat zelfs wapens tekortschieten in de strijd komt het aan op échte vriendschap, hoe onwaarschijnlijk die ook moge zijn. Geen bijzonder uitdagende boodschap, maar ook niet iets om bang van te worden.
