Regie: Nelson George | Speelduur: 94 minuten | Jaar: 2022

Willie Mays is een Amerikaanse sportlegende die voor de verandering zowaar wél een introductie behoeft. Want waar OJ Simpson cultureel relevant bleef door Nicole Simpson te vermoorden en Joe DiMaggio tenminste nog genoemd wordt in een liedje van Billy Joel, zal de carrière van deze honkbalgrootheid de meesten niet meer helder op het netvlies staan. Kunnen de granuleuze beelden uit de jaren veertig tot en met zeventig, gekoppeld aan interviews met nog verrassend vitale ingewijden de goede oude tijd doen herleven?

In anderhalf uur vertelt [i]Say Hey, Willie Mays![i] vrij feitelijk en chronologisch over Willie Mays, de tweede zwarte honkballer die eind jaren veertig segregatie overstijgt en het tot de Major League schopt. Mays is veelzijdig als een Zwitsers zakmes en zijn atletische grootsheid wordt vooral opgehangen aan momenten als 'The Catch' op een beslissend moment in 1954 en zijn beroemde basketcatchtechniek. Honkbal is berucht om hoe saai het spel voor niet-fans kan ogen, maar de liefde voor de sport is in de uitvoering evident. Regisseur Nelson George maakt van zijn documentaire een echt eerbetoon aan zowel Mays als honkbal.

De film is duidelijk zwakker wanneer wordt gepoogd de honkbalwereld in een maatschappelijke context te plaatsen. Mays wordt geaccepteerd in de witte sportwereld, zolang hij maar zijn mond houdt. Hij mag, ondanks zijn huidskleur, meespelen in sitcoms en spelshows, maar heeft nog altijd grote moeite om een huis te kopen in een witte wijk. Mays is echter vooral sportman en wanneer hij zich eind jaren zestig weigert in te zetten voor de burgerrechtenbeweging wordt hij door zijn vroegere idool Jackie Robinson tot de 'do nothing negroes' gerekend.

Bij de beschouwing van de meer kritische onderwerpen wordt duidelijk dat Mays, inmiddels 91 en bijna blind, eigenlijk al te oud is. Het lijkt erop dat George hem niet met al te lastige vragen wilde lastigvallen, dus brengt hij hem op zulke momenten niet in beeld. Mays kreeg de bijnaam 'the Say Hey Kid', omdat mensen altijd tegen de verlegen jongen moesten zeggen dat hij zich moest voorstellen. Ook nu had iets meer input bij de persoonlijke subthema's de documentaire gesterkt. Ondanks de beeldende navertellingen van anderen begint die tijd namelijk al enigszins te vervagen.

[i]Say Hey, Willie Mays![i] is vooral een ereronde voor een van de eerste Afro-Amerikaanse baanbrekers in de Amerikaanse sportwereld met enkele treffende anekdotes. Maar het geheel is meer een rustig drafje langs de honken omdat de slagman weet dat die toch al een homerun heeft geslagen. Het is de bejaarde 'Say Hey Kid' gegund, maar dat zorgt er wel voor dat de bal die Mays keer op keer de tribune in slaat, het enige is dat écht de diepte in gaat.

Say Hey, Willie Mays! is te zien bij HBO Max.