Game Night
Recensie

Game Night (2018)

Tumultueuze actiekomedie met satirisch randje, leuke rollen voor Rachel McAdams en Jesse Plemons, maar ook een gebrek aan focus.

in Recensies
Leestijd: 3 min 22 sec
Regie: John Francis Daley, Jonathan Goldstein | Cast: Jason Bateman (Max), Rachel McAdams (Annie), Kyle Chandler (Brooks), Sharon Horgan (Sarah), Billy Magnussen (Ryan), Lamorne Morris (Kevin), Kylie Bunbury (Michelle), Jesse Plemons (Gary) | Speelduur: 100 minuten | Jaar: 2017

Twee maanden na het succes van Jumanji pakt nogmaals een film uit met een levensgevaarlijke spelletjesavond. Game Night is echter geen blockbuster die het gooit op extravagante sets, special effects en peperdure acteurs; het is eerder een satire op overdreven actiekomedies. Regisseurs John Francis Daley en Jonathan Goldstein pakken het verrassingselement van The Hangover en gooien er nog wat horror, romkom, zelfspot en moordmysterie bij voor een ingewikkelde genremix.

Game Night opent vrij overtuigend met de geloofwaardige band tussen Max en Annie. Beiden zijn uiterst competitief en geobsedeerd door het winnen van gezelschapsspellen. Wanneer Brooks (de hypersuccesvolle broer van Max) aan komt rijden in de droomauto van Max en deze pontificaal voor zijn bescheiden huis parkeert, ontstaat er al gauw afgunst. Uiteindelijk maken nog twee ruziënde stelletjes en een bijzonder eenzame buurman hun opwachting, die allemaal worstelen met jaloezie en het krijgen van erkenning. Zo'n groep onzekere spelers is de perfecte broedplaats voor problemen, wat resulteert in een alsmaar escalerend avondje uit.

Onschuldige bordspelletjes en het raden van gebaren maken plaats voor moordmysteries met acteurs, echte criminelen, ontvoeringen, kogelwonden en bloedfonteinen. Game Night is op zijn sterkst wanneer Max en Annie alsmaar proberen om iedereen te overtreffen, zonder dat ze zelf doorhebben wat er op het spel staat. Rachel McAdams steelt hier af en toe de show en komt vrij beangstigend over wanneer zij met echte wapens wappert alsof het goedkoop speelgoed is. De opzet is vrij sterk, de hoofdpersonages zijn aandoenlijk en de verrassingen blijven maar komen. Problematisch is wel dat de film zo hard zijn best doet om komische situaties te creëren en zowel de spelers als het filmpubliek te verrassen, dat de focus uit de eerste akte verdwijnt.

Het regieduo raakt zelf namelijk ietwat geobsedeerd met het verrassingselement, al moet toegegeven worden dat het filmwerk daardoor best vernuftig is. Voor sommige shots wordt tilt-shiftbewerking gebruikt, zodat gefilmde huizen plots schaalmodellen lijken of auto's uit een Monopolydoos lijken te komen. Bij achtervolgingen op straat zit de camera op ongebruikelijke wijze aan de auto vastgeplakt, alsof het een videogame is. Binnenshuis is er een actiescène die er uitziet als één langdurig shot met enorm goede choreografie voor een film die het eigenlijk zou moeten hebben van de humor. Ook met de dialogen pakken de filmmakers elke kans om iets vreemds of bijzonders te doen. Discussies lopen raar, personages verbazen zich over de natuurwetten en erkennen dat sommige verhaalwendingen totaal niet geloofwaardig zijn.

Al die cynische zelfspot zorgt voor een vermakelijk avontuur en soms voor scherp commentaar op andere actiefilms of komedies. Toch gaat men iets te ver, dankzij te veel lege referenties naar bekende films en grappen die net niet landen. Bovendien haalt het erkennen van een filmcliché of een stom moment niet weg dat de film hier vol mee zit. Jammer is dat Game Night ondanks alle creativiteit soms de personages en het thema van erkenning uit het oog verliest. Om even later die focus plots terug te brengen. Het is duidelijk dat Daley en Goldstein dit expres doen, om te spelen met je verwachtingen. Maar in tegenstelling tot een film als The Hangover of Deadpool weet men de voortdurende escalatie en verrassing minder goed te balanceren met de personages. Het is niet altijd slimme satire, maar eerder kolderieke herrie, puur voor het verrassingseffect.

Game Night heeft dus wat balansprobleempjes en is niet even memorabel als de vele films waaraan het refereert. Toch is hij origineel genoeg om voor mooie momenten te zorgen. Meestal tot leven gebracht door Rachel McAdams of Jesse Plemons als de ijzingwekkende politieagent. Zij spelen afwijkende rollen en eisen regelmatig alle aandacht op. Game Night is uiteindelijk best vermakelijk, soms best slim en allesbehalve voorspelbaar. Toch zal hij waarschijnlijk geen komedieklassieker worden. Sleur dus alleen je vrienden mee naar de bios als je weet dat ze zo'n tumultueuze film kunnen waarderen.