Terwijl de Algerijnse Burgeroorlog op zijn bloedigst is en vrijheid van vrouwen steeds verder wordt ingeperkt door moslimfundamentalisten, organiseert een groep studentes een modeshow. Papicha vertelt een belangrijk verhaal, maar het wordt soms net iets te gemakzuchtig voorgeschoteld.
Algiers, eind jaren negentig. Nedjma en haar vriendinnen studeren aan een Franstalige universiteit, gaan 's nacht stiekem naar de discotheek en interesseren zich voor popcultuur. 'Papicha's' worden ze ook wel genoemd; vrijgevochten jonge vrouwen voor wie geen plaats is in de streng-islamitische staat die de guerrillastrijders voor ogen hebben. Nedjma is de vurigste van het stel. Ze droomt van een carrière als modeontwerper en hekelt de preutse codes die ze opgelegd krijgt. Maar terwijl haar vriendinnen het liefst zouden emigreren naar vrijere landen, is Nedjma vastbesloten om in Algerije te blijven: vertrekken is buigen voor een verachtelijke ideologie.
De situatie wordt er intussen niet beter op. Rond de campus wordt een muur gemetseld die de meiden binnen moet sluiten en razzia's zijn aan de orde van de dag. Nedjma danst op de rand van een vulkaan, tot haar zus uit het niets op straat doodgeschoten wordt. De modeshow die Nedjma van plan was te organiseren, wordt nu een ultieme daad van verzet.
Regisseur Mounia Meddour filmt mooi. Dromerige passages worden afgewisseld met energieke scènes. Met de chemie tussen de hoofdrolspeelsters zit het ook wel goed. Je voelt dat de actrices (van Algerijnse komaf, maar ongetwijfeld in Frankrijk gevestigd) willen dat dit verhaal verteld wordt. Het scenario is jammer genoeg niet altijd even sterk. Uitleggerige dialogen willen nog wel eens opduiken in activistische films en ook in Papicha zijn ze niet van de lucht. Ook is lang niet alles even geloofwaardig. De schokkende moord op Nedjma's zus is iets te terloops in het verhaal gemoffeld en de epiloog van de film voelt ronduit gratuit. De film heeft iets naïefs, waar zowel de kracht (oprechtheid) als zwakte (ongeloofwaardigheid) in schuilt.
Eigenlijk zou Papicha in de markt moeten worden gezet als een 'young adult'-film. Want wat jammer is aan dit soort films, is dat ze hoofdzakelijk bekeken worden door de oudere, progressieve arthousebezoekers. Maar Papicha is voor en door jongeren gemaakt die zich niet wensen te conformeren aan arbitraire religieuze mores en zou op middelbare scholen vertoond moeten worden. In een multiculturele klas zal een film als deze pas echt interessante discussies opleveren.
