Vijf jaar geleden verraste debuterend regisseur Julia Ducornau met Raw, een kruisbestuiving van body horror en coming of age over een student diergeneeskunde met kannibalistische neigingen die sommige toeschouwers brakend de zaal deed verlaten. Opvolger Titane (alweer zo'n gespierde titel), die werd bekroond met de Gouden Palm in Cannes, is zo niet een nóg grotere aanslag op de maag.
Body horror dus, een slag griezelfilms waarin toetakeling van het menselijk lichaam centraal staat. De Canadese cultregisseur David Cronenberg grossierde er gedurende de jaren tachtig in met films als The Fly en Videodrome. In 1996 zorgde zijn film Crash, over mensen die seksueel opgewonden raken van auto-ongelukken, nog voor de nodige opschudding.
Waar Ducornau de mosterd vandaan haalt is dus duidelijk. In Titane leren we Alexia kennen, een jonge vrouw die sinds een auto-ongeluk in haar kindertijd met een stuk titanium in haar hoofd rondloopt en daardoor een seksuele voorkeur voor gemotoriseerde voertuigen heeft. Ze verdient de kost door op erotische autoshows hitsig over motorkappen te krioelen. Als na afloop van zo'n show een gestoorde fan haar aanrandt, knapt er iets bij Alexia, waarop een reeks extreme uitbarstingen van geweld volgt. Pittige scènes, zeker voor de teergevoelige kijkers, maar soms ook weer zo over de top, dat het leuk wordt. Zonder iets weg te willen geven: die manoeuvre met de stoelpoot vergeet je bijvoorbeeld nooit meer.
Titane is een anarchistisch sprookje dat onmiddellijk totaal uit de bocht vliegt. Dat zorgt voor memorabele momenten, bijvoorbeeld wanneer Alexia seks heeft met een uitbundige sportwagen met een krankzinnige zwangerschap tot gevolg. Maar vaak voelt al het bloedvergieten ook een beetje gratuit, alsof Ducournau na Raw vastbesloten was er nog een dikke schep bovenop te gooien. Wat ook frustreert, intentioneel of niet, is dat het nogal lastig is mee te gaan met Alexia. Sommigen zullen haar extreme uitspattingen ongetwijfeld als anti-patriarchale metaforen zien, maar dat is een beetje te makkelijk.
Titane schuurt, is vaak ongemakkelijk om naar te kijken en zeker niet voor één gat te vangen. Tegen het einde ben je zelfs nog een beetje ontroerd. Dat oogst bewondering, zeker in een tijd waarin formules steeds opzichtiger worden. Het heeft een film opgeleverd die ongetwijfeld onmiddellijke cultstatus krijgt. Missie geslaagd dus.
