Never Gonna Snow Again
Recensie

Never Gonna Snow Again (2020)

Intrigerende Poolse allegorie over een magische masseur in een hekwerkwijk.

in Recensies
Leestijd: 1 min 47 sec
Regie: Malgorzata Szumowska | Scenario: Michal Englert | Cast: Alec Utgoff (Zhenia), Maja Ostaszewska (Maria), Weronika Rosati (Wika), Agata Kulesza (Ewa), Lukasz Simlat (echtgenoot Wika), e.a. | Speelduur: 116 minuten | Jaar: 2020

De mysterieuze buitenstaander die een gemeenschap betreedt en de mensen een spiegel voorhoudt: een beproefd thema, misschien wel zo oud als de vertelkunst. In de ongrijpbare Poolse film Never Gonna Snow Again ontfermt een masseur zich als moderne engel over de bewoners van een villawijk.

Iedere ochtend staat hij weer met zijn opvouwbare massagetafel voor de slagboom van een zogeheten hekwerkwijk. Zhenia, een uit de kluiten gewassen Oekraïner met een zachtaardig gezicht, gaat van deur tot deur. Hij masseert de bewoners, luistert naar ze, brengt ze desgevraagd onder hypnose. Ze hebben allemaal hun problemen - de een is geobsedeerd door jong blijven, iemand is ongeneeslijk ziek, weer een ander kampt met oorlogstrauma's.

Over Zhenia zelf komen we niet gek veel te weten, behalve dat hij is opgegroeid in Tsjernobyl. Is het de blootstelling aan radioactiviteit waaraan hij zijn haast magische krachten te danken heeft? Het zal zijn klanten worst wezen. Als Zhenia ze aanraakt, vergeten ze even hun rottige, geprivilegieerde bestaan. Als kijker ben je des te nieuwsgieriger, maar verwacht geen heldere antwoorden. Zie Zhenia als een moderne engel die kortstondig op aarde neerdaalt, de mensen iets over zichzelf leert, en weer vertrekt.

Never Gonna Snow Again is een fraaie film om naar te kijken, niet in de laatste plaats vanwege het decor. Net als in Alex van Warmerdams De Noorderlingen wekt de fonkelnieuwe woonwijk een bevreemdend gevoel op, wat versterkt wordt door de bijna hypnotiserende montage. Erg sereen allemaal, en passend bij een film met welhaast bijbelse pretenties.

Alec Utgof geeft op prettige wijze gestalte aan Zhenia, waardoor het allemaal niet te etherisch wordt. De man mag misschien over kosmische kwaliteiten beschikken, maar hij is tegelijkertijd ook supporter van Shaktar Donetsk en deinst niet terug voor een avondje puberaal wodka hijsen met de poortwachter van de compound. Het geeft lucht aan een film die in de kern allegorisch van aard is en uiteindelijk zelfs ronduit didactisch. De cryptische titel van de film heeft daar alles mee te maken.