Illusions Perdues is een typisch prestigeproject dat maar liefst zeven Césars, de grote filmprijzen van Frankrijk, in de wacht sleepte. Gebaseerd op de gelijknamige roman van Honoré de Balzac vertelt de film het verhaal van Lucien. Hij is een opkomend schrijver met grootse ambities tegen het decor van de corrupte krantenindustrie van het Parijs van de negentiende eeuw. Als zijn ster rijst, wordt hij langzaam overmoedig. Dat leidt uiteraard tot de onvermijdelijke val.
Zoals het een kostuumdrama met grandeur betaamt, valt er weinig aan te merken op de decors en kledij. De glamoureuze wereld waarin Lucien terechtkomt, bestaat uit dure pakken en extravagante feestjes. De kijker krijgt de beelden voorgeschoteld in warme tinten en aangename, zachte contrasten.
Er is oog voor details en de close-ups ondersteunen de sensualiteit die de film wil overbrengen. De spanning tussen Lucien en zijn mecenas is een van de sterkere aspecten, mede door deze cameravoering. Als de twee om elkaar heen draaien, legt de camera hun kleine gebaren vast, zoals je ook tijdens verliefdheid alles opmerkt wat de ander doet. Daarom is het extra jammer dat de relatie binnen vijf minuten van start gaat en direct wordt ontdekt door de man van Louise. Daardoor verdwijnt Louise, gespeeld door de steengoede Cécile de France, weer naar de achtergrond.
Haar doel in de film is ervoor te zorgen dat Lucien in Parijs belandt. Daar gaat hij schrijven voor kranten die hun schrijfkunsten verkopen aan de hoogste bieder. Wil iemand een recensie over een boek? Dat betekent dokken. De kranten verspreiden met alle liefde 'fake news'. Mocht de kijker de weinig subtiele kritiek niet doorhebben, dan verkondigt de voice-over deze morele lessen ook. Daarnaast deelt deze voice-over geschiedenislesjes en legt hij de gevoelens van het hoofdpersonage uit. Daarmee houdt de film zich niet aan het principe 'show don't tell'.
De meeste diepgang krijgt de film door het spel van de acteurs. Hoofdrolspeler Benjamin Voisin is verdienstelijk als jongen die net komt kijken in de Parijse krantenwereld en zich vervolgens verkijkt op zijn eigen kunnen. Als Louise van het podium verdwijnt, wordt Lucien bijgestaan door een ander vrouwelijk personage, Coralie. Een ondankbare rol voor Salomé Dewaels, want ook zij is er vooral om de verhaallijn rond Lucien vooruit te stuwen terwijl de clichés zich opstapelen. Gelukkig weet zij met haar expressieve gezicht toch nog een aanstekelijk enthousiasme in het personage te leggen.
Vincent Lacoste speelt de verpersoonlijking van de kranten die geen greintje moraal kennen. Zijn personage is eendimensionaal en alleen bezig met de krant voor zijn eigen gewin, maar Lacoste weet hem een smeuïg charisma mee te geven. Ten slotte is er een bijrol voor Xavier Dolan, bekend als regisseur van onder andere Mommy, die nog het meest complexe personage ten tonele mag brengen, maar uiteindelijk te weinig in beeld is om dat met volle overtuiging te kunnen doen.
Daarmee lukt het Illusions Perdues niet om de aandacht vast te houden. Na het zoveelste feestje is het kruit wel verschoten en valt er weinig nieuws te ontdekken. Veel schone schijn en weinig inhoud geldt dus zowel voor de Parijse kranten als voor de film zelf. Omdat de film zo hoog van de toren blaast en een van de personages kritiek uit op boeken en dat die vrijwel altijd te lang zijn - terwijl de filmmakers ook geen maat weten te houden - is dit alles een pijnlijke exercitie.
