Regie: Andrew Dosunmu | Scenario: Lena Waithe | Cast: Gracie Marie Bradley (Beauty), Aleyse Shannon (Jasmine), Niecy Nash (Beauty's moeder), Giancarlo Esposito (Beauty's vader), Sharon Stone (manager), e.a. | Speelduur: 95 minuten | Jaar: 2022

In Beauty staat het titelpersonage aan het begin van een veelbelovende zangcarrière. Ze is jong, getalenteerd en knap. Dat betekent echter ook dat iedereen iets van haar verwacht en een graantje mee wil pikken van haar aankomende succes. Van haar ouders tot haar manager, allemaal hebben ze iets te zeggen over hoe Beauty zich moet voordoen naar de buitenwereld. Hoewel Beauty weet wat ze wel en niet wil, heeft de film zelf moeite om een passende eigen identiteit uit te dragen.

Met name aan het begin wordt gebruikgemaakt van een twijfelachtige stilistische keuze. De opening is een montage waarin Beauty nadenkt over haar toekomst. Terwijl beelden van Beauty in verschillende situaties door elkaar worden gesneden, galmen er dramatische teksten doorheen. Daarin hoort de kijker Beauty onder andere zeggen dat dit het laatste moment is waarop ze normaal zal zijn, want nu weet de wereld nog niet dat ze bijzonder is. Deze montagetechniek met vervormde voice-over is repetitief en wordt te pas en onpas toegepast, want niet al deze momenten zijn narratief even belangrijk.

Succesvoller is de film op het gebied van de belichting. Die is warm en aangenaam om naar te kijken. Desondanks bevindt Beauty zich wel vaak in donkere ruimtes zoals bij haar thuis, of ruimtes met weinig natuurlijk licht. Dat zorgt zelfs met de warmte toch voor een beklemmende atmosfeer, die past bij hoe Beauty zich voelt in haar thuissituatie. Haar religieuze ouders staan namelijk niet achter haar relatie met een vrouwelijke leeftijdsgenoot. Haar vader geeft vooral om het geld dat Beauty binnen zou kunnen halen en haar moeder is nog rouwig om haar eigen gefaalde zangcarrière.

Haar ouders, haar relatie en haar manager wegen zwaar op Beauty. Er zijn dus veel problemen in haar leven die in een krappe anderhalf uur behandeld moeten worden en dat zorgt voor een versplinterd beeld. Tegelijkertijd wordt tijd verspild aan oninteressantere momenten. Beauty weet mede wie ze is en wil zijn vanwege haar muzikale inspiratiebronnen. Meermaals kijkt ze televisie en telkens zijn daar iconische zwarte zangeressen te zien. Dit is repetitief en getuigt van weinig artistieke inspiratie.

Wel benadrukt dit een punt dat de film helaas maar half weet te maken. Al deze vrouwen hebben in hun tijd moeten omgaan met racisme en seksisme en ook voor Beauty geldt dit. Haar witte manager is constant bezig met marketingstrategieën die haar witte publiek aan zullen spreken in plaats van te luisteren naar wie Beauty wil zijn. Toch blijft de film op dit punt aan de oppervlakte hangen. Daarnaast is het lastig te duiden op welk tijdsbeeld wordt gemikt. Enerzijds wordt hierdoor de universaliteit van problemen als racisme benadrukt, maar deze aanpak maakt de film ook nietszeggender.

Hoewel Gracie Marie Bradley erg overtuigend is in de titelrol en het verfrissend is haar een vrouw te zien spelen die al goed weet wie ze is, is Beauty zelf een stuk minder stijlvast. Daarom voelt de film anderhalf uur langer aan dan hij is en valt vooral op dat de meer opvallende artistieke keuzes niet zo goed uitpakken.

Beauty is te zien bij Netflix.