Regie: Annemarie van de Mond | Scenario: Hans Erik Kraan, Thijs van Marle | Cast: Holly Mae Brood (Mel Bandison), Géza Weisz (Thomas Deen), Frank Lammers (Buddy Benschot), Lawrence Sheldon (Rogers), e.a. | Speelduur: 87 minuten | Jaar: 2022

Het duurt welgeteld dertig seconden voordat The Takeover zijn niet zo geheime wapen inzet. Frank Lammers vraagt aan defensiepersoneel te raden waar een hack vandaan komt. Moskou? Belarus? Noord-Korea? "Nee, Spijkenisse," antwoordt Lammers droogjes. De film, waarin Holly Mae Brood een hacker speelt die door het ontwaren van een dataschandaal wordt opgejaagd door zowel de politie als een duistere corporatie, begint met deze kwinkslag belovend. Helaas is de rest van de film doordrenkt met serieuze pretenties die het scenario niet kan waarmaken en is het eindresultaat een zielloze bedoening.

En dat hoefde niet, want waarom zouden Hollywood en Spijkenisse - of eigenlijk Rotterdam, waar de film zich afspeelt - niet samen kunnen gaan? En toegegeven: het is ook gewoon leuk om hoofdpersoon Mel haar fiets over een trap te zien tillen waar jij vorige week nog je lunch zat te eten. Jammer genoeg zijn de locaties de enige houvast met de realiteit; het verhaal en de personages zijn totaal ongeloofwaardig.

Het zit hem deels in onnatuurlijke zinnen als "De bus is op hol geslagen met vijftien mensen aan boord en gaat bijna crashen", midden in een actiescène. Soms moet je überhaupt wennen aan Nederlandse taal in zo'n film, maar niemand begint een gesprek met: "Foute hackers vinden; het was onze sport." De dialogen zijn überhaupt erg gefocust op plotuitleg en missen kleur. Hier zal in de nasynchronisatie niets verloren gaan.

Het zit hem deels in gapende kraters in het script. Arrestant Thomas ontsnapt moeiteloos uit het politiebureau in de pick-up die net nog in beslag was genomen. Mel hoeft geen enkel pasje te laten zien om in de serverkamer van een groot bedrijf te komen. Slechterik Rogers drukt vervolgens uit het niets een pistool tegen haar slaap, zonder enige uitleg hoe hij haar nu weer gevonden heeft - of waarom hij in zijn eentje is gekomen. Logica kan een paar keer worden getart, maar niet de hele film lang.

Het zit hem deels in de levenloze personages. Mel wordt gepantserd gespeeld, maar is daarmee ook gespeend van kwetsbaarheid. Haar onvrijwillige metgezel Thomas is ondanks de bizarre situatie een opgewekt, volgzaam hondje, tot hij dat opeens niet meer is (en dan weer wel). Geen van de wat stijve acteurs lijkt het ijskoude script echt eigen te kunnen maken. Zo kan het dat Frank Lammers met een wel heel marginale variatie op zijn normale acteerkunstjes de show steelt, puur omdat hij als enige wat leven in het script kan mopperen.

Het zit hem ook deels in de cinematografie. De actiescènes zijn vaak net te kort en gaan te snel van shot naar shot. Bovendien wordt tot vervelends toe gebruik gemaakt van een schuddende camera. Het kan geen goed teken zijn dat de gefilmde beveiligingsbeelden van een actieshot zich beter laten bekijken dan de gemonteerde scène zelf. Maar uiteindelijk zit er niet heel veel actie in de film en is deze met krap anderhalf uur best gehaast. Drie ongemakkelijk korte intermezzo's van agenten op het politiebureau hadden misschien beter één lange scène kunnen zijn.

Maar bovenal is de film ongeïnspireerd. Bijna elke scène is een cliché. Het hacken speelt zich af in slecht verlichte ruimtes met overal dikke, gele draden. De over-the-top Bond-schurk belt Mel, met zwarte handschoenen nog aan, om haar nog maar een keer te bedreigen. Het dieptepunt is Mel die in een state-of-the-art kantoor een goedkope houten stoel stukslaat op degene die haar achtervolgt, alsof het een variété-act is. Ondertussen lijkt de muziek om het allemaal te begeleiden afkomstig van een royaltyvrije compilatie-cd.

The Takeover wordt in de promotie neergezet als iets groots, Hollywood in de polder. Maar het resultaat is een pastiche van alles wat Amerikaanse blockbusters zo afstandelijk, ongeloofwaardig en saai kan maken. Zonder eigen inbreng rijst de vraag wat eigenlijk het bestaansrecht is van zo'n Nederlandse thuiswedstrijd. Ja, varen in een watertaxi en een actiescène op de Erasmusbrug dus. Maar misschien kunnen de slingers van het feest der herkenning de volgende keer worden opgehangen aan een degelijk script.

The Takeover is te zien bij Netflix.