Aan de hand van de kille hedendaagse leefomgeving vertolkt filmmaker Juraj Lerotic zijn eigen verleden, waarin hij alles op alles zet om zijn suïcidale broer te helpen. In dit autobiografische verhaal speelt de Kroatische filmmaker dan ook zichzelf. Filmfestivalhit Safe Place zorgt voor een aangrijpende blik op een familie die strijdt tegen onderlinge onthechting. In hun gedistantieerde samenleving kan broederschap immers het laatste redmiddel zijn.
Nadat Bruno het appartement van zijn jongere broer Damir binnendringt, krijgt zijn leven een ingrijpende wending. Damirs onverhoedse zelfmoordpoging brengt hem in kritieke toestand, waardoor hij gelijk moet worden opgenomen. Bruno doet er alles aan om zijn broer in de zorg te houden. Het zorgsysteem vertoont echter gebreken, en kan Damir daardoor niet voldoende bijstaan in zijn mentale problematiek. Als ook de moeder van de twee hechte broers arriveert, proberen ze gezamenlijk naar een oplossing te zoeken. De mogelijkheden vallen echter buiten de toegestane paden. Dit zet de familie onder druk. Hulp zoeken blijkt nu namelijk een steeds lastigere opgave.
Opmerkelijk aan de stijl is hoe de focus meer lijkt te liggen op de verhouding tussen de familie dan de zoektocht naar passende zorg. De uitgebreide dialogen creëren namelijk een diep begrip voor de connectie die ze onderling ervaren. Op deze manier is het meeleven met de personages onvermijdelijk. Hun levensechte karakters zorgen ervoor dat de impact van de schrijnende situatie extra hevig binnenkomt. En dat de honderd minuten speeltijd meeslepend blijft.
Een in het oog springende kracht is de sfeer die de camera creëert. De scherp gekozen shots zorgen ervoor dat de onderliggende gevoelens extra nadruk krijgen. Langdurig statische shots zetten de toon in beklemmende familiescènes. De camerabeelden drukken ook de stemming van de broederband uit. Als ze dicht op elkaar in gesprek zijn, is telkens maar één van hen tegelijk in beeld. Dit versterkt het gevoel van de kloof tussen hen. Het blijft namelijk lastig voor Bruno om Damirs mentale toestand volledig te bevatten.
Het verontrustende karakter van de heftige toestand draagt de film. De stressvolle scenario's laten een schokkende indruk achter, en daardoor blijft het boeiend. De shock-factor brengt ook de hedendaagse omvang van psychische problematiek en de gebreken van het zorgstelsel nadrukkelijk naar voren. Op deze wijze begint maatschappelijke relevantie ook een rol te spelen in dit zorgwekkende verhaal. Het lijkt alsof Safe Place een statement probeert te maken en de tekortkomingen van de zorg aankaart. Wellicht werkt dit te goed en is deze Kroatische autobiografie bijna niet meer als film te lezen.
