"We zijn misschien maar een stipje in de Melkweg en de Melkweg is maar een stipje in het heelal, maar ons zonnestelsel is werkelijk onmetelijk groot." Het is een zin die de elfjarige Maria hoort wanneer ze verstopt zit in een grote buis op een vervuild Nicaraguaans strand. Het is dieptriest dat er zoveel vuil is op dat ene stipje, zo laat Laura Baumeister de Montis in haar speeldebuut La Hija de Todas las Rabias zien.
Het eerste shot van de film vangt een prachtige zonsopgang. De zon piept net boven de bergen uit, althans, zo lijkt het op het eerste gezicht. Vogels vliegen krijsend weg wanneer een ziekenwagen aan komt rijden waaruit twee tellen later vuilniszakken worden gegooid, een nieuwe toevoeging aan de berg. Weg is de romantiek, helemaal als de tengere lichamen van kinderen boven een afvalberg oppoppen. Kinderen die ontdekken dat er vanuit de ziekenwagen overleden mensen zijn gedumpt.
Een van die kinderen is de elfjarige Maria en nee, ze is geen heilige. Dat kan je haar ook niet kwalijk nemen. Ze struint net als haar leeftijdsgenoten rond op de grootste stortplaats van Nicaragua, op zoek naar materiaal dat nog bruikbaar is of verkocht kan worden. Ze woont samen met haar moeder Rosa. Hun relatie lijkt allesbehalve liefdevol. Maar één wijze les blijft Rosa haar dochter inwrijven: laat je hoofd nooit hangen en wees niet soft.
Een harde boodschap voor een elfjarig meisje, maar anders gaat ze niet overleven in deze keiharde wereld. Al snel moet Maria op eigen benen staan, wanneer haar moeder naar de stad moet na een mislukte verkoop van puppy's. Wat haar moeder in de stad moet doen komt Maria noch de kijker te weten. Een ding voel je jammer genoeg wel aankomen. Ondanks Rosa's belofte binnen een paar dagen weer terug te zijn, weet je dat dat niet gaat gebeuren.
In die keiharde wereld moet Maria zien te overleven en leren leven met haar verbijstering, woede en koppigheid. Ze vindt regelmatig troost bij dieren en verliest zich af en toe in haar fantasie. De dame die zich over de kinderen ontfermt die in het recyclebedrijf werken, moedigt het uiten van boosheid en je fantasie de vrije loop laten erg aan. Hoop blijven houden op een betere situatie heeft namelijk toch geen zin, zeker niet wanneer iedereen zijn of haar mond houdt over wat er nu werkelijk gaande is.
Laura Baumeister de Montis werkte voor haar debuutfilm met mensen die geen tot weinig acteerervaring hebben. Dat is echter niet aan de prestaties te zien. De personages hebben sterke karakters. Ze zetten strijders neer, op het beestachtige af als dat moet. En daarmee geven ze een stem aan de vele mensen die tussen de afvalbergen op dat kleine stipje in de Melkweg leven.
