Liefde is complex. Neem Grace en Jackson: tot over hun oren verliefd en dag en nacht in de weer als konijnen. Dan erven ze ook nog een mooi boerderijtje van Jacksons oom, met een ideaal werkkamertje voor Grace om eindelijk dat boek te schrijven. Al snel is een baby op komst, maar na de geboorte van hun zoon stapelen de problemen zich op. Híj is lange dagen van huis voor zijn werk en gaat vreemd (volgens haar). Zíj glijdt steeds verder weg in verveling, sarcasme, agressie en zelfverwonding. Ook wil ze weer de hele dag seks met hem, maar zijn hoofd staat er nooit naar. Dan verschijnt een mysterieuze vreemdeling, of bestaat die alleen in haar gedachten?
Die My Love heeft het aura van een arthousefilm, maar dan met Hollywood-megasterren in de hoofdrollen, ondersteund door de grootheden Sissy Spacek en Nick Nolte. Het is een combinatie die zou moeten werken. Jennifer Lawrence en Robert Patterson zijn altijd hun eigen weg gegaan te midden van roem en glamour: mensen die wel een sprong in het diepe durven te wagen, samen met de Schotse regisseur Lynne Ramsay, van het verontrustende We Need to Talk About Kevin en het sfeervolle You Were Never Really Here was.
Sfeer kan ook Die My Love niet ontzegd worden. De spanning tussen de twee partners zindert in elke scène; het aantrekken en afstoten leidt tot een oneindig mijnenveld waar geen van beiden met een goede detector in ging. Dit is een naargeestige film, met harde geluiden, indringende muziek en grote emoties. Het tekent de verstoorde psyche van Grace (dit is háár film) die haar best doet maar op geen enkele manier vat krijgt op haar leven, relaties of de realiteit.
'Verlatingsangst' en 'postnatale depressie' worden geopperd, maar door Grace weggebonjourd: "Het lijkt alsof iedereen het daar cónstant over heeft" reageert ze bot als iemand haar een hart onder de riem wil steken door te zeggen dat er te weinig over postnatale depressie wordt gepraat. Als we er toch een label op moeten plakken - en waarom ook niet? - komt postpartumpsychose nog het dichtst in de buurt van Grace' ziektebeeld, aangevuld met een flinke scheut manie. Lawrence leeft zich uit in de rol, zoals we van haar gewend zijn. Vaak in weinig kleding, zoals we inmiddels ook van haar gewend zijn.
Pattinsons personage, dat min of meer de stem der rede vertegenwoordigt, valt bij alle gekte een beetje in het niet. Jackson blijft het proberen met Grace, zwicht telkens weer voor haar ingevingen om de relatie te redden en houdt oprecht van haar. Lawrence en Pattinson zijn uitstekend op elkaar ingespeeld: hun onderlinge interacties, waar vrijwel de hele film op draait, zijn tegelijk triest, grappig en hoopgevend.
Dit alles levert een interessante en wrang genoeg vermakelijke film op, al moet je qua plotontwikkeling niet te veel verwachten van Die My Love. Ook Grace' verglijden in morbide, psychische problematiek verloopt bepaald niet geleidelijk. Binnen de kortste keren blaft ze als een hond tegen de hond en probeert ze de spiegel recht te zetten met haar hoofd. Subtiliteit is voor watjes, niet voor Hollywoodsterren.
