Regie: Tyler Perry | Scenario: Tyler Perry | Cast: Kelly Rowland (Mea), Trevante Rhodes (Zyair), Sean Sagar (Kal), RonReaco Lee (Jimmy), Kerry O'Malley (Azalia Hawthorne), e.a. | Speelduur: 120 minuten | Jaar: 2024

De eerste indruk die Tyler Perry's Mea Culpa wekt is die van een film uit de jaren tachtig of negentig à la 9½ Weeks. Maar hoofdrolspeelster Kelly Rowland is bepaald geen Kim Basinger. Hoe spannend deze film ook had moeten zijn, het eindresultaat valt tegen. Zowel het erotische deel als het thrilleraspect.

Rowland speelt advocate Mea, waarmee de titel duidelijk maakt dat zij de hoofdpersoon is. Verder duidt de titel nergens op, want het verhaal gaat zeker niet over schuldgevoel of schuldbekentenis maar over veel afgezaagdere onderwerpen. Trevante Rhodes speelt kunstenaar Zyair, die beschuldigd wordt van de moord op zijn vriendin. Mea verdedigt hem en het is niet moeilijk te voorspellen hoe dat afloopt.

Zowel de dialogen als de personages zijn ongeïnspireerd en onorigineel, op het clichématige af. Rowland acteert stijfjes en werkt droogjes door haar teksten. Maar de gereserveerde Rowland is geen partij voor de zwoele Rhodes, die met zijn zwoele James Dean-achtige acteerwerk toch flink wat sensualiteit weet toe te voegen. Helaas mondt dit uit in puberaal voorspel van televisiefilmniveau dat vooral draait om verf voor andere doeleinden dan kunst te gebruiken.

De hele film heeft een opvallend jarentachtigtintje, van het genre tot aan toe de muziek. Rowland draagt zelfs bijpassende kleding met schoudervullingen om dit nostalgische gevoel te versterken. Het kan bijna niet anders dan dat de makers films als 9½ Weeks proberen te evenaren. Maar tijden zijn veranderd en erotische thrillers van dit kaliber zijn al lang niet meer zo shockerend. Zeker niet als de personages slechts één keer seks hebben.

De affaire is opvallend snel achter de rug en Rhodes krijgt in de derde akte verrassend weinig schermtijd. De ontknoping wordt in gang gezet door een gebeurtenis die zo onrealistisch is dat deze de term 'deus ex machina' ontstijgt. Daarna volgen er wat belachelijke plotwendingen die de moeizaam opgebouwde spanning compleet onderuithalen.

Mea Culpa lijkt vooral gemaakt om Rowland en Rhodes samen in één bed te krijgen, maar de kortstondige naaktscènes kunnen net zo goed door body doubles zijn gedaan. Als Rowland niet zingt en Rhodes niet genoeg in beeld is, blijft er weinig over. Sterker nog, de film zal de kijker eerder prikkelen om een andere, oudere film te gaan kijken, want nostalgie is het enige wat blijft hangen.

Mea Culpa is te zien bij Netflix.