"Een documentaire over de Beach Boys, waarom nu?" vroeg de host van de virtuele persconferentie aan regisseur Frank Marshall. "Omdat de zomer er weer aankomt" reageerde die gevat. Toepasselijk ook voor een band die, hoewel muzikaal briljant, nou ook weer niet altijd zoveel te zeggen had. De documentaire dient vooral om de nog levende Beach Boys te eren en hopelijk weer wat nieuw (commercieel) enthousiasme op te wekken.
The Beach Boys verkochten het meest als er een verzamelaar met hits werd uitgebracht, en deze vlotte documentaire lijkt dezelfde formule te volgen. Het voelt namelijk bij tijd en wijle als een eindexamenbundel die je de dag van tevoren kan doorbladeren om toch een zes te halen.
Alle dingen die belangrijk zijn voor de pubquiz komen voorbij: De familiegeschiedenis, het ontstaan van de kenmerkende harmonieën, de moeizame relatie met tiranvader Murray, het mentaal gepijnigde wonderkind Brian, de rivaliteit met de Beatles, de vreemde associatie met Charles Manson en de experimentelere albums. Op de achtergrond klinken bijna doorlopend de grootste 'oh ja'-hits die de band rijk is.
Nou ja, behalve Kokomo dan, want de toch al lange documentaire komt qua tijdlijn niet veel verder dan 1975. Geen verrassing, want daarna begint de ellende: mannen van middelbare leeftijd die enorme ruzie krijgen en elkaar de tent uit procederen. De drummer die overlijdt doordat hij stijf van de heroïne verdrinkt. En de recente ophef over politieke verschillen: Mike Love heeft de rechten op de Beach Boys-naam en gaf een optreden in een controversieel jachtreservaat. Een zonsverduistering aan gezeik waar men liever niet op terugkijkt.
Dat wil niet zeggen dat er helemaal niet naar de schaduwzijde wordt gekeken, maar ook niet meer dan strikt noodzakelijk. Alles suggereert dat er stiekem wordt gehoopt op een opleving van culturele schwung voor de band, zoals Bohemian Rhapsody ook heeft gedaan. Random muzikanten als Lindsay Buckingham en Ryan Tedder die hun plasje erover komen doen hoort daar blijkbaar bij. Dat neemt niet weg dat hun bijdrage afleidt en niet veel toevoegt.
Het resultaat heeft een hoog tempo, is (audio)visueel erg aantrekkelijk en nooit saai. Tegelijkertijd is het thematisch en structureel ook een hutsekluts van alles wat echt niet kon ontbreken. Zo worden de tragische mentale problemen van oudste broer Brian wel een beetje belicht, maar wordt er toch vooral omheen gefeest. Hetzelfde geldt voor de relatie van broer Dennis met cultleider en moordenaar Charles Manson. De documentaire gaat er doorheen met een tempo alsof het de kleine lettertjes van een 'geld-lenen-kost-geld'-reclame zijn.
Tweede regisseur Thom Zimmy gaf in de virtuele persconferentie aan een fan van het eerste uur te zijn en dat is te merken. Muziekliefhebbers kunnen twee uur lang nostalgisch met hem meegenieten. Het is een ereronde geworden. Zelfs door die roze bril is echter te zien, dat met hetzelfde materiaal ook een familietragedie over drugsmisbruik, huiselijk geweld en de keerzijde van roem te maken is. Misschien is dat toch meer iets voor de winter.
The Beach Boys is te zien bij Disney+.
