"Alle gelukkige gezinnen lijken op elkaar, elk ongelukkig gezin is ongelukkig op zijn eigen manier." Zo luidt de klassieke openingszin van Tolstojs Anna Karenina. Ook En Iemand Anders kent deze harde waarheid, wanneer een vader overspel pleegt met een man. Zijn queer zoon ontdekt vaders geheim, maar psychologisch vuurwerk blijft ondanks deze prangende premisse uit.
En Iemand Anders begint nog lekker naturel met een oer-Hollands feestje in de achtertuin. Tommy heeft zijn schooldiploma behaald. Helaas is hij ook net afgewezen door zijn vriendje. Hij kan zijn verdriet niet kwijt bij zijn vader. Zulke dingen gebeuren gewoon, is diens reactie. Tussen hen is de avond ongemak, om een bekende Nederlandse romantitel te parafraseren. Het homoseksuele cliché indachtig is Tommy uiteraard wél close met zijn moeder Lieke. Alhoewel... zij vindt dat hij juist deze zomer maar eens bij pa in de timmerwerkplaats moet gaan klussen.
Een onhandige homoseksuele zoon en een praktische, afstandelijke vader. Het zou garantie moeten zijn voor schurend spektakel. Helemaal als Tommy achter het grote geheim van vader Abel komt. Pa blijkt er een homoseksuele relatie op na te houden met een vroegere vlam. Ondanks dat Tommy zijn vader al verrassend snel met deze ontdekking confronteert, blijft het drama tussen vader en zoon wat hangen in het ongewisse.
Acteur Rienus Krul vertolkt zijn rol nogal cynisch. Hij doet het op zijn Amerikaans, zogezegd, en haalt zijn beste Paul Giamatti naar boven om de psychologische kwelling van zijn personage neer te zetten. Zijn jonge tegenspeler Pier Bonnema lijkt eerder uitgekozen om zijn serene uiterlijk dan om zijn acteerkwaliteiten. Het is alsof hij zichzelf wat te veel met zijn personage vereenzelvigt. Elke tekstregel komt er ongeïnspireerd uit. Alleen de splinters lijken hem echt pijn te doen.
Toegegeven, vader en zoon krijgen ook weinig goede teksten om mee te werken. Ze bouwen een platenkast, wat toch een fijne kans was geweest om dan maar wat muziek te draaien, zodat in plaats van moeizame dialogen mimiek het werk kon doen. Van een knallende ruzie in de trant van Le Fils van de gebroeders Dardenne komt het ook al nooit. Een akkefietje over de aanstaande reis naar Canada, meer komt er niet.
Beide mannelijke acteurs worden dan ook in alle opzichten weggeblazen door moeder Lieke. Hanneke Scholten is de enige van de cast die een dikke voldoende scoort. Wanneer het geheim van pa eindelijk aan haar wordt onthuld, weet Scholten meteen de juiste toon te vinden. Let maar eens op de intonatie van haar "oké" op het moment dat Tommy een beginnetje maakt aan deze cruciale dialoog. Het verdriet dat Scholten uitstraalt, is de sfeer die de film dan al een uur lang vergeefs heeft gezocht bij de mannen.
Hoe treffend het no-nonsense moederschap van Lieke ook de ruimte krijgt, één rond personage is niet genoeg voor een goede film. Al valt er best te genieten van het kleinburgerlijke sfeertje dat rond Lieke hangt. De moeder des huizes bezigt een hele zwik van die veelbetekenende "komt goed, ga lekker naar buiten"-clichés waarmee onrustige families zichzelf als een mantra geruststellen. Tevergeefs, moet ze uiteindelijk erkennen. Het is het enige aandoenlijke moment van de hele film.
Des te opvallender blijft het dat Tommy en zíjn worsteling mager en onuitgewerkt blijft. Naar zijn persoonlijke gedachten en beweegredenen moeten we raden. Dat we Tommy - buiten zijn werk bij een poppodium en in de timmerwerkplaats - verder nooit écht 'buiten zien spelen', is een groot gemis. Tommy beleeft bar weinig, vriendloos en vriendenloos. En waar dat ergens wellicht nog wel past bij een lethargische puber, breekt hij zelfs niet los als hij het grote geheim eindelijk bij mama op de snijtafel legt.
Wanneer moeder op de hoogte is, komt de aap van de film uit de mouw. Om het verhaal gaande te houden, verlaat regisseur Tilanus nu zijn hoofdpersonage, die hij eerder al ongeloofwaardig zijn ouders laat afluisteren. Het zijn juist Tommy's ouders - in plaats van vader en zoon - die de belangrijkste dialoog van de film voeren. Een veeg teken dat ook de regisseur de jongen Tommy niet kan doorgronden. Weg kans op loutering die doet meeleven.
Regisseur Tilanus lijkt dit gebrek zelf ook opgemerkt te hebben, en stuurt Tommy op het laatst, met een groots gebaar, toch nog even assertief op pad. Het is te weinig, te laat en vooral te onvoorbereid; een finaal coming of age-sentiment komt niet meer van de grond. Misschien had de jongen toch het vliegtuig naar Canada moeten pakken. Jammer dan voor Tommy, ook de film zelf gaat nu onderaan de streep over 'iemand anders'.
En Iemand Anders is te zien bij NPO Start.
