in Recensies
Update:
Een klein jaar voor de Amerikaanse presidentsverkiezingen afgelopen november begonnen in Kaapstad de opnames van G20. Kamala Harris was toen nog niet eens de officiële presidentskandidaat van de Democratische Partij, maar dat weerhield de makers van deze gelikte actiethriller er niet van om het Witte Huis alvast een spiegel voor te houden. Ze hadden voor die geëmancipeerde knipoog geen logischer rolmodel kunnen vinden dan Viola Davis, die zich na The Woman King nog maar eens opwerpt als een onbetwiste 'leader of the pack.'
Davis introduceert zich voor de camera als presidente Danielle Sutton, een vastberaden verbinder die zich waar probeert te maken als weldoener. Tijdens een persconferentie vroeg in de film vertelt ze dat er een digitale valuta voor de armste Afrikaanse landen in de maak is. "Gebruiksvriendelijk en veilig", zo luidt haar belofte, maar uiteraard slikt niet iedereen dit voor zoete koek.
Sutton komt haar plannen presenteren in Zuid-Afrika, dat dienstdoet als gastheer van een cruciale G20-top (komende november volgt er ook écht eentje). De nukkige premier van het Verenigd Koninkrijk en de nieuw verkozen IMF-baas zijn gewenste medestanders; als zij dwarsliggers blijken, kan het wel eens lastig worden om de digitale valuta er daadwerkelijk door te krijgen. De beveiliging op het evenement wordt mede verzorgd door een particulier beveiligingsbedrijf, dat met het Latijnse 'Pax' (vrede) geen ironischer naamplaatje had kunnen kiezen.
Als kijker hoef je er niet voor te vrezen dat het vooruitzicht van een coup de spanningsboog verpest: die wending kun je namelijk van kilometers afstand aan zien komen. Regisseuse Patricia Riggen is eerder geïnteresseerd in de veerkracht van de Amerikaanse 'first lady', die na een chaotische schietpartij als een van de weinigen aan een gijzeling ontsnapt. Elders in het hotel zoeken ook haar man en haar twee kinderen een veilig heenkomen.
De bijdrages van Danielles geliefde en haar jongste zoon blijven beperkt, maar tienerdochter Serena (Black-ish-ster Marsai Martin) heeft wel een sleutelrol. In de slim gemonteerde openingsscène, die meteen ook de contouren van een crypto-complot onthult, wordt Danielle met gillende sirenes naar de beveiligingsbunker van het Witte Huis geroepen. De noodtoestand blijkt geen aanzet tot de Derde Wereldoorlog, maar een geslaagde uitbraakpoging van dochterlief (denk aan de komedie First Kid). Een PR-ramp, want de beelden van haar vrijetijdsbesteding met vrienden belanden in een mum van tijd op sociale media.
Dat het meisje meer verstand van beveiligingssystemen lijkt te hebben dan de bewaking van het Witte Huis, is eerst nog aandoenlijk, maar eenmaal in Zuid-Afrika speelt het gebrek aan geloofwaardigheid en spanning toch op. De vier scenaristen lijken op twee gedachten te hebben gehinkt. Aan de ene kant kloont G20 schaamteloos de 'Has Fallen'-franchise, met ook hier een taakbewuste lijfwacht en een slechterik die de westerse wereldorde laat wankelen. Aan de andere kant slaat de film over het geheel genomen een lichtere toon aan, mede door de stoere rol van Serena opzichtig door te voeren.
Het is begrijpelijk dat het scenario dramatisch voortborduurt op de verstoorde verhouding tussen moeder en dochter, maar het meisje blijkt ook nog eens de pienterste als het op vluchtwegen aankomt. Die heroïek strookt niet lekker met de grimmigheid van de coup, die in rap tempo een aantal volwassen thema's (de gevaren van deepfakes, het valse idealisme van wereldleiders en de kwetsbaarheid van de financiële markten) aanstipt. Het is jammer dat de antagonist daarbij zo makkelijk als geldbeluste tiran wordt ontmaskerd: zijn oorspronkelijke kritiek op de hypocrisie van de G20-kopstukken en de uitwassen van het kapitalisme is helemaal niet zo onsympathiek.
Wat dan nog rest, is het overtuigde verzet van de presidente, die op een judomat in de tuin van het Witte Huis kon trainen voor haar latere confrontaties met de gijzelaars (en ze vervolgens nog de baas is ook). Viola Davis houdt zich in haar gewichtige rol met gemak staande, maar had een scenario verdiend dat haar dramatisch wat sterker had uitgedaagd. G20 is op zijn best een adrenalinerijk tussendoortje, maar blijft verder een slap aftreksel van films die op zichzelf al niet de originaliteitsprijs verdienden. Het is alleen nog afwachten of Davis zich eveneens kan opmaken voor een vervolg.
G20 is te zien bij Prime Video.
