Waar vorig jaar oudgediende Demi Moore schitterde in de explosieve feministische satire The Substance, is in The Last Showgirl seksbom van weleer Pamela Anderson weer eens te zien in een grote productie. Net als eerstgenoemde film wil The Last Showgirl iets vertellen over verwrongen schoonheidsidealen in de entertainmentindustrie, maar regisseur Gia Coppola (kleindochter van) kiest voor een heel andere vorm.
De pijnlijke openingsscène zet direct de toon. Shelley, een danseres van in de vijftig, wordt fel belicht terwijl een ongeïnteresseerde casting-regisseur naar haar leeftijd vraagt. "Zesendertig" antwoordt ze, gevolgd door "tweeënveertig" zodra ze beseft dat het leugentje iets té ongeloofwaardig is.
Al sinds de jaren tachtig maakt Shelley deel uit van Le Razzle Dazzle, een semi-erotisch dansgezelschap uit Las Vegas dat, naar eigen zeggen, ooit kon wedijveren met de prestigieuze revues uit Parijs. Maar de glans is er inmiddels wel af, blijkt ook uit de steeds legere zalen. In Vegas moet het tegenwoordig platter, geiler en sneller, dus ziet producent Eddie zich genoodzaakt de stekker eruit te trekken. De dames hebben twee weken de tijd om een nieuwe klus te vinden.
The Last Showgirl speelt zich af tijdens deze twee weken, waarin Shelley balanceert tussen hoop en vrees. Sommige collega's hebben de jeugd nog en maken zich minder zorgen, maar voor de onverzekerde Shelley lonkt een pensioen in de marge van de samenleving. Het leven van haar vriendin en oud-collega Annette (lekkere bijrol van Jamie Lee Curtis) lijkt haar voorland: cocktails serveren aan dronken toeristen achter gokkasten. Het enige lichtpuntje is dat haar vervreemde dochter weer contact opneemt, maar op dat gebied is er ook nog veel werk aan de winkel.
Hoe een ouder wordende vrouw zich verhoudt tot een industrie die draait om uiterlijk en jeugd, is net als in The Substance een belangrijk motief. Maar zoals gezegd is dit verder een totaal andere film. Anti-heldin Shelley lijkt zo te zijn weggelopen uit het universum van Sean Baker, de gelauwerde regisseur die als geen ander het rafelige Amerika weet vast te leggen in films zoals The Florida Project. Coppola kiest een dromerige en melancholieke toon, met Las Vegas als kleurrijk decor waar dromen langzaam verdampen.
Een film die The Last Showgirl heet en waarin Pamela Anderson haar comeback maakt: het had zomaar een gemakzuchtige gimmick kunnen zijn, maar daarvoor heeft de film een veel te groot hart. Het verhaal is hier en daar wat dun, maar weet de kijker desondanks, of misschien juist daardoor, snel in te pakken. Het casten van Anderson - hoe meta ook - pakt geweldig uit. Met haar afgeknepen meisjesstem en een levenshouding die het midden houdt tussen naïef en onverschrokken, levert ze nu al een van de gedenkwaardigste personages van het jaar af.
