Een negatieve vaderschapstest heeft al menig soapkoppel doen scheiden, maar in Lo Mejor del Mundo heeft dit juist een positief effect. De werkverslaafde vader Gallo heeft namelijk niet zo'n goede band met zijn zoon Beni, totdat blijkt dat Gallo niet Beni's biologische vader is. Beni wil zijn daadwerkelijke vader gaan zoeken, maar de zoektocht herstelt de band tussen hem en Gallo juist. Dit roept de vraag op hoe belangrijk genen daadwerkelijk zijn in het zijn van een vader. Of althans, dat probeert de film. De boodschap, emotionele binding en vermaak verdrinken echter in de nietszeggende hoofdpersoon en het trage tempo.
Het cliché van een overwerkte vader die zijn kind niet kent lijkt in eerste instantie ook in Lo Mejor del Mundo weer toegepast te worden. Gallo is afgeleid, onwetend en ongemakkelijk als hij een avond op zijn zoontje moet passen. Als hij precies wanneer Beni het over zijn nieuwe klasgenootje heeft gebeld wordt, neemt hij toch op. Wel zet hij Beni de volgende dag af op school met een opmerking over diezelfde klasgenoot, wat aangeeft dat hij toch geluisterd heeft.
Hij is dus niet zo'n eikel als eerst leek en dit blijkt al snel in de rest van de film.
Dat het hoofdpersonage al eerder verandert dan pas in de laatste tien minuten is verfrissend en maakt het script menselijker. Helaas doet de film hier verder niet zoveel mee. Michel Brown lijkt op automatische piloot te acteren en voegt weinig toe aan het script. Hierdoor zijn de goed geschreven momenten tussen hem en de wel vermakelijke Martino Leonardi als Beni niet zo bijzonder. Het merendeel van de emoties komt niet binnen en pogingen tot grappig ongemak zijn niet eens een kleine grinnik waard.
Ook is het tempo net iets te traag om het interessante concept goed uit te werken. Het idee van een zoektocht naar de biologische vader van een eigenwijs maar aandoenlijk jongetje opent de deur voor veel verschillende mogelijke vaders, spannende locaties en een intrigerend detectiveverhaal. De situaties waarin Gallo en Beni belanden zijn echter niet heel spetterend, omdat Lo Mejor del Mundo graag een gegrond, hartverwarmend drama wil zijn, terwijl een absurde komedie een beter idee was geweest. De serieuze ontmoetingen met mogelijke vaders zijn nu vooral saai.
Toch is er in de laatste tien minuten hoop. Via een montage wordt aan Gallo duidelijk gemaakt dat het niet uitmaakt of zijn zoon zijn biologische zoon is en dat de band die de twee over de film hebben geschept echt en waardevol is. Deze realisatie wordt, in Browns beste scene van de film, best wel goed overgebracht. Een beetje jammer dat emotionele interesse in het hoofdpersonage pas wordt opgewekt in de laatste tien minuten, maar het is toch een complimentje waard.
Ook Beni komt tot een soortgelijke conclusie. Vaak wordt in dit soort drama's vaak vergeten de kinderen autonomie te geven, maar dat is in Lo Mejor del Mundo zeker niet het geval. Dit is maar goed ook, want Beni is verreweg het meest vermakelijke van de film. Het is jammer dat Gallo zoveel schermtijd krijgt, want Beni is schattig, pittig en kan soms daadwerkelijk grappig uit de hoek komen. Ook zijn relatie met therapeut Diana is leuk. Beni levert zo een paar lichtpuntjes in Lo Mejor del Mundo. Helaas steken ze niet genoeg af tegen de algehele matheid van de rest om deze anderhalf uur daadwerkelijk te laten slagen.
Lo Mejor del Mundo is te zien bij Netflix.
