La Viuda Negra is gebaseerd op een waargebeurde misdaad in Spanje. Maar wat als de realiteit toevallig alle elementen bevat van een karikaturale whodunit? Deze moord vond écht plaats in een ondergrondse parkeergarage. En er is een straffe femme fatale in het spel die niet veel onderdoet voor Phyllis in de klassieke film noir Double Indemnity. De regisseur had de misdaad gemakkelijk tot leven kunnen brengen met een solide achtergrondverhaal. En met wat scènes die de relaties tussen de personages verdiepen. Jammer genoeg blijft de verhaallijn in het begin even eendimensionaal als het whiteboard in de onderzoekskamer.[/i]
De whodunit tv-film start met de gekende ingrediënten: een lijk in een ondergrondse parkeergarage en een detective van middelbare leeftijd met problemen in de privésfeer. In het politiekantoor lijkt iedereen overwerkt want "jammer genoeg nemen de slechteriken nooit vakantie." Gelukkig wijken de verdachten van de moord wél af van de typische gure figuren.
Maar veel storender dan deze clichés is het gebrek aan achtergrondverhalen in het begin. Zo zien we in een flits dat de directrice de dochter van de detective uit haar school zet. Maar we weten verder niets over het meisje of haar problemen in dit zijverhaal. Dat maakt het moeilijk om mee te leven. Dat geldt ook voor de moord op een collega. We zien de begrafenis en wat verdriet. Maar een scène waarin we de vriendschap of humor tussen de collega's zien ontbreekt, terwijl juist daardoor de kijker meer emotie zou voelen.
Ook de bekentenissen van de weduwe en haar vriendin komen als een droog verslag in beeld. Er zijn wat hints naar buitenechtelijk geflirt of een liederlijk nachtelijk leven. Maar aanvankelijk gebeurt dat zonder flashbacks. Ook de geloofwaardigheid van het script laat hier wat te wensen over: de vrouwen telefoneren onderling over hun avonturen in een vrij mannelijke stijl. In een kort gesprek zonder details.
En de sterktes? Het personage van de weduwe is zeker intrigerend. Een ware inkijk in een spel van manipulatie en bedrog. Het is fijn om op het verkeerde been gezet te worden. Op dat vlak is het verhaal meeslepend. Alleen had de regisseur de film al van bij het begin nog meer als psychologische thriller kunnen uitwerken. En ook hier blijft het achtergrondverhaal beperkt tot een metafoor die er dik bovenop ligt. In de hoek van de eetkamer kraait een vogel in een te klein kooitje. Zou een gebrek aan vrijheid de enige verklaring zijn voor haar gedrag?
La Viuda Negra is te zien bij Netflix.
