Regie: Laurynas Bareisa | Scenario: Laurynas Bareisa | Cast: Gelmine Glemzaite (Ernesta), Agne Kaktaite (Juste), Paulius Markevicius (Lukas), Giedrius Kiela (Tomas), Herkus Sarapas (Kristafus), Olivija Eva Viliüné (Urte) e.a. | Speelduur: 88 minuten | Jaar: 2024

In 2021 debuteerde de Litouwse filmmaker Laurynas Bareisa met Pilgrims, een drama over een man en een vrouw die terugkeren naar de plek van een gruwelijke gebeurtenis. Ook zijn tweede productie, Drowning Dry, stemt niet erg vrolijk. Bareisa duikt opnieuw in het onderwerp 'trauma', maar verpakt het dit keer in een traag en onnodig ingewikkeld format.

Of de vakantie van zussen Ernesta en Juste te redden valt, is nog maar te vraag. Nadat Lukas, de partner van Ernesta, een MMA-toernooi heeft gewonnen, vertrekt het gezin samen met dat van Juste naar een vakantiehuis middenin de natuur. Pas laat in de film blijkt het huis van de zussen te zijn.

Vanaf het moment dat iedereen uit de auto stapt, is de spanning om te snijden. De mannen vliegen elkaar in de haren in een poging hun ego op te poetsen, terwijl de vrouwen zich lijken te ergeren aan alles wat hun partners doen. De onderhuidse spanning blijft subtiel aanwezig, maar komt nooit echt tot uitbarsting. Jammer, want iets meer vuurwerk had het trage verloop kunnen doorbreken.

Aanvankelijk lijkt Drowning Dry lineair te verlopen, totdat een scène onverwacht teruggrijpt op een ander moment in tijd en plaats. Er volgt een verrassende onthulling, maar die roept vooral vragen op. Wat is er tijdens of na de vakantie precies gebeurd?

Vanaf dat punt begint een nieuwe vertelstructuur, waarin verleden, heden en toekomst door elkaar lopen. De fragmentarische opzet met onduidelijke chronologie is interessant en origineel, maar brengt het verhaal niet tot leven. Het voltrekt zich monotoon en zonder noemenswaardig drama. Het vlakke spel van de acteurs draagt daaraan bij: onder alle omstandigheden blijven zij opmerkelijk koel.

Drowning Dry onderzoekt hoe mensen op verschillende manieren met trauma omgaan. Bareisa kiest bewust voor een fragmentarische structuur als metafoor voor uiteenlopende herinneringen. Dat is zeker goed gevonden, maar het verdriet en impact van het trauma zijn nauwelijks voelbaar. Zo levert de Litouwse regisseur een trage, afstandelijke film af over een thema dat zich juist goed leent voor diepgang en intensiteit.