Een script dat duidelijke ambities heeft om waterlanders uit te lokken bij alle kijkers. En locaties waar 'sociaal onrecht' met drukletters op geschreven staat. Straw is niet bepaald subtiel over de lotgevallen van een Afro-Amerikaanse alleenstaande moeder met een ziek kind. En toch zullen de welgemeende tranen wel degelijk vloeien. Want deze film is meer dan een tearjerker: hij doet ook de adrenaline pompen. Dat heeft alles te maken met Taraji P. Henson die de film niet alleen draagt, maar ook belichaamt. Wanneer komt haar totale breekpunt? En wie brengt ze daarbij in gevaar?
De ventilator ratelt, de honden blaffen en de grauwe muren van het schamele appartement dreunen onder de beats van de buren. Straw start als een zwarte versie van een Gebroeders Dardenne-film. Meteen is duidelijk dat alleenstaande moeder Janiyah onder zware druk staat. De props liggen er namelijk vrij dik bovenop: er liggen pillen op het aanrecht en een brief getiteld 'uitzettingsbevel'.
Maar door het natuurlijke acteerwerk van de actrice voelt alles levensecht. Het verhaal volgt haar in een legendarische helse dag. Het is moeilijk om aan te zien hoe ze van de ene loodzware uitdaging in de andere tuimelt. Ook ontstaat er vrij snel een bijna ondraaglijke suspense. Haar gezichtsexpressie, haar gelaatskleur, haar intonatie: aan alles voel je dat de mama op een stap staat van een complete instorting.
De actrice belichaamt de film met een biografie die leest als een coming-of-ageverhaal: van het opgroeien bij een gescheiden moeder tot een ongeplande zwangerschap en van financiële uitdagingen tot een semisuccesvolle carrière als actrice. Ze waakt er zo spontaan over dat de film geen vals sentiment oproept. Ook door het spannende gijzelingsverhaal overstijgt hij het genre van de tearjerker.
De ware antagonist is hier dan ook het sociaal onrecht in Amerika dat haar keer op keer omverwerpt. Lageloonjobs combineren, het gebrek aan ziekteverzekering oplossen of betaalbare huisvesting vinden: de onzichtbare vijand is overal. Met als triest hoogtepunt een politieman die haar van de weg maait. De scène komt hard aan, enkele dagen na de dood van Fabian (11) op zijn elektrische step tijdens een trieste politieachtervolging in Brussel.
Op sommige momenten is de film moeilijk verteerbaar door de continue spanning en de opeenvolging van pechsituaties. Vooral omdat hier geen komische bijrollen of luchtige noten op de proppen verschijnen. Toch is het geen intrieste film. Tussen het sociale onrecht door verschijnen er immers sprankels empathie van begripvolle gezagsfiguren. De kijker blijft achter met deze vraag: Is iedereen tot vreselijke dingen in staat als je in die situatie zou belanden?
Straw is te zien bij Netflix.
