Na Les Géants (2011) en Les Premiers les Derniers (2016), maakt Bouli Lanners zijn Engelstalige debuut met Nobody Has to Know. Met deze film brengt Lanners een zeer ingetogen film die door een overdaad aan plotwendingen zijn kracht verliest.
Lanners speelt de rol van Phil. Hij is om onbekende reden in Schotland beland en werkt hier op een schapenboerderij. Op een dag ligt Phil op het strand, getroffen door een hersenbloeding. Hij komt er nog redelijk goed vanaf, behalve dat hij zich niets meer kan herinneren. Millie, de dochter van de baas van Phil, ontfermt zich over hem en probeert hem weer zijn oude leven op te laten pakken. Ze vertelt hem ook dat Phil en Millie een geheime verhouding hadden.
Lanners speelt overtuigend en ingetogen, evenals zijn tegenspelers. Dat past perfect binnen de bescheiden stijl van de film. De kleuren zijn sober en veel scènes voltrekken zich in stilte. Het is alsof het in de film iedere dag zondag is en het hele eiland naar de kerk gaat om zich te bezinnen.
Het blijft lang onduidelijk wie Phil nu is, wat zijn achtergrond is. In die zin ervaar je het geheugenverlies van Phil zelf ook. Zonder grotesk drama bloeit de liefde tussen de stugge Millie, bijgenaamd 'ijskoningin', en Phil opnieuw op. Dat gebeurt aftastend, letterlijk. Op een vertederende manier legt de camera vast hoe ze voorzichtig elkaars handen aanraken. De aanwezigheid in elkaars leven doet hen goed, maar brengt ook ingewikkelde situaties met zich mee. Hoe zag hun relatie eruit voordat Phil een hersenbloeding kreeg?
De robuuste verschijning van Phil past goed in het net zo robuuste Schotse landschap. Meermaals zweeft de camera over het eiland en dat levert prachtige, schilderachtige beelden op, maar ze blijven sober. In combinatie met de Victoriaans-achtige kledij van sommigen vraag je je even af in welke tijd de film zich nu afspeelt. Als Millie een smartphone tevoorschijn haalt, is het antwoord op deze vraag snel duidelijk.
In al deze eenvoud is er helaas toch een overdaad te bespeuren. Een aantal plottwists zorgt er weliswaar voor dat je meer te weten komt over de achtergrond van Phil, maar ze halen ook de magie van de film onderuit. Zonde, want juist zonder deze wendingen was de film beter tot zijn recht gekomen. Complimenten daarentegen voor het creatieve camerawerk, dat de plotwendingen op een inventieve manier aankondigt.
