Het Vlaamse drama Violet opent met beveiligingsbeelden van een winkelcentrum, waar een paar jongeren rondhangen. Van een afstand zien we een korte worsteling die weinig voor lijkt te stellen, hoewel een van de jongens opeens in elkaar zakt en de anderen wegrennen. Hoe ernstig de situatie werkelijk is, wordt duidelijk wanneer de scène verspringt naar het winkelcentrum zelf. De vijftienjarige Jesse staat aan de grond genageld terwijl zijn vriend in een plas bloed ligt en steeds onregelmatiger begint te ademen.
De nuchtere registratie van een bewakingscamera tegenover de blinde angst van een tiener; dat sterke contrast vangt meteen de essentie van dit drama. Jesse heeft niemand om zijn gevoelens mee te delen, omdat hij de enige echte getuige is van het traumatische incident. Een goede vriend is voor zijn ogen vermoord. Zelf kan hij nauwelijks bevatten wat dat betekent, dus de buitenwereld al helemaal niet. De jongen probeert zich groot te houden tegenover zijn vrienden, maar is intussen op ieder moment bezig met wat er is gebeurd.
Devos heeft er terecht voor gekozen om die emoties niet via dialogen naar voren te laten komen. Treffend laat hij zien hoe jongens en mannen moeite hebben om over hun gevoelens te praten, ook al zijn die nog zo allesoverheersend. De meeste personages doen het liefst alsof de moord nooit gebeurd is. Maar in kleine, schijnbaar betekenisloze handelingen is toch terug te zien dat ze troost of toenadering proberen te zoeken. Juist doordat er helemaal geen woorden aan worden vuil gemaakt, ontroeren zulke scènes.
De cast met compleet naturel acterende jongeren laat dat soort momenten goed aankomen, maar belangrijker is de stijl die Devos aanhoudt. Door stemmen op momenten doffer te maken of achtergrondgeluiden meer te laten overheersen, wordt de eenzame waas waar de hoofdpersoon in is beland mooi versterkt, zonder dat daar te veel nadruk op wordt gelegd. Ook de 4:3-beeldverhouding draagt daar aan bij. Het kleinere kader roept een sterker gevoel van isolement op dan het gebruikelijkere breedbeeld.
Dat laatste werkt alleen met een goede cameraman, en die heeft Violet. Nicolas Karakatsanis, die eerder al het voor een Oscar genomineerde Rundskop zo mooi in beeld bracht, vertelt met prachtig uitgekiende shots meer dan een serie dialogen zouden kunnen doen. In een nachtelijke scène zien we een shot van de buitenkant van het huis van de vermoorde jongen. Het gezin komt thuis en de lichten springen een voor een aan, waardoor ook het silhouet van Jesse zichtbaar wordt. Hij kijkt geruisloos vanuit de tuin naar binnen, terwijl ieder gezinslid in zijn eigen verlichte kamer zit. Prachtig hoe die eenzaamheid en afzondering zo op beeld worden gevangen.
Op een doordachte manier worden alle middelen samengevoegd om een aangrijpend en geloofwaardig beeld te schetsen van jongeren en ouders die een trauma proberen te verwerken. Niemand is daarin hetzelfde. Het verstilde Violet is misschien geen gemakkelijke kost, maar het gevoelige drama straalt talent en beheersing uit. Bas Devos is een naam om te onthouden.
